ဖန္သလီ-ဖန္သလက္

ေရွးက ေတာေက်းလက္မွဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ၿမိဳ႔သို႔အလည္ေရာက္လာသည္။ သိကၽြမ္းခင္မင္ေသာ ၿမိဳ႕ သားမိတ္ေဆြကလက္ခံထားေလသည္။ ၿမိဳ႕သားအိမ္ရွင္မွာကား ေခတ္ေပၚပစၥည္းမ်ားကိုအသံုးျပဳလ်က္ ရွိေန သည္။ ေတာသားဧည့္သည္မွာမူမိရိုးဖလာ ပစၥည္းကိုသာအသံုးျပဳလာဖူးသည္။

ဧည့္သည္ကိုေလာကြတ္ပ်ဴငွာစြာျဖင့္ဧည့္ခံေလသည္။ ညစာထမင္းဟင္းျဖင့္တည္ခင္း ေကၽြးေမြးေလ့သည္။ ေမွာင္မိုက္လာေသာကာလ မီးထြန္းညွိရန္လည္း ဖေယာင္းတိုင္ကိုအသင့္ခ်ေပးထားသည္။

ဧည့္သည္ သည္ ဖေယာင္းတိုင္ကိုအသံုးျပဳေလ့မရွိ။ ျမင္လည္း မျမင္ဖူးေခ်။ အစဥ္အလာအရကညင္ဆီ၊ ပ်ား ဖေယာင္းဆီ၊ ေရနံဆီ၊ မုန္ညင္းဆီ၊ ပဲဆီတို႔ကိုသာ မီးညိွထြန္းလာခ့ဲဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖေယာင္း တိုင္ကို မီး ထြန္းညွိရန္ ဟူ၍ မသိဘဲရွိေလ၏။

ျပင္ဆင္ၿပီးသား စားပြဲတြင္အသင့္၀င္၍ ထမင္းစားေသာက္ခ့ဲေလ၏။ ဟင္းမွာအမဲ၊သားငါးစုံလွေသာ္လည္းစား ဖူးၿပီးသည့္ အစာအာဟာရျဖစ္ေန၍ မထူးဆန္းလွေခ်။ ထူးဆန္းေသာအရာမွာ ဖေယာင္းတိုင္ပင္ ျဖစ္ေနရာ ဟင္းလ်ာစားစရာတစ္မ်ဳိးတစ္မည္ေလာဟု ထင္မွတ္ခ့ဲရေလသည္။

စိတ္၀င္စားေနေသာ အထူးအဆန္းဖေယာင္းတိုင္ကို ဦးစြာေကာက္ကိုင္မိေလသည္။ ထို႔ေနာက္အာသာတန္း တန္းျဖင့္ စားမ်ဳိမိေလ၏။

သို႔ေသာ္ မွန္းသည့္အတိုင္းမေကာင္းဘဲ ဖုန္ဖတ္ဖတ္အရာသာကိုသာ ခံစားရေလ၏။
ထိုအခါ ဧည့္သည္က...“ဖန္သလိ ဖန္သလက္ မေကာင္းကာ” ဟုရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္းႏွင့္ မိတ္ေဆြအားေျပာ မိ ေလ၏။ မိတ္ေဆြလည္းကၠေျႏၵမဆည္ႏိူင္ဘဲ အန္ထြက္မတတ္ တ၀ုန္း၀ုန္းရယ္ေမာခ့ဲရေလသတည္း။

ဖုန္ဖတ္ဖတ္=ေပါ့ျပက္၊ ဖန္တိဖန္တြက္၊
ဖန္သလီ ဖန္သလက္(ဖန္သလီ ဖန္သလာ)=ဖန္တလီ ဖန္တလာ၊

အရွင္စကိၠႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)