ယင္းပိုင္နန္႔ ၂ႏွစ္ေလာက္ၾကာေရအခါ ရီဗံုးအေပါက္က ကေကာင္း အားနာလာဘာေရ။ ယင္းအတြက္နန္႔ ရီ ဗံုး အေပါက္က"အသွ်င္ နိန္႔တိုင္း ရီဗံုး ၂ဗံုးနန္႔ ရီအျပည့္ထည့္ဗ်ာယ္ ရီခတ္ေကလည္း အကၽြန္႔ရီဗံုး အေပါက္ က လမ္းမွာရီယိုလားလို႔ အသွ်င့္ႀကိဳးစားအားထုတ္သေလာက္ အျပည့္အ၀ အက်ဳိးမရွိ ျဖစ္လားဘာေရ။ အ ကၽြန္႔ကို ခြင့္လႊတ္ဘာ။ အကၽြန္ကေကာင္း မ်က္ႏွာပူမိဘာေရ။" လို႔ေျပာလိုက္ပါေရ။
ယင္းခါ ရီထမ္းသမားက "မင္း၊ ငါရို႔အသွ်င္အိမ္ ေတာင္ကုန္းကိုတက္ေရ လမ္းေဘးေဒါက္ေလွ်ာက္မွာ ပန္းပင္ ေခ်တိ ေပါက္နိန္စြာကို သတိထားမိလာ။" လို႔မိန္းလိုက္ဘာေရ။ "သတိထားမိပါေရ အသွ်င္။" လို႔ရီဗံုးေပါက္ က ေျဖလိုက္ပါေရ။ "ေအး၊ ယင္းပန္းပင္ေခ်တိစြာ ေတာင္ကုန္းကို ရီထမ္းတက္ေတ မင္းဖက္ကအျခမ္းမွာရာ ဖူးပြင့္ နိန္ကတ္ၿပီးေက၊ က်န္ေရတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ လံုး၀မေပါက္ကတ္ဘာ။ မင္းရီဗံုးရာ မေပါက္နိန္ေက ေဒ ပန္းပင္ေခ်တိ ရွင္သန္ဖူးပြင့္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘာ။ အဂုဆိုေက မင္းရီဗံုးေပါက္နိန္လို႔ အသွ်င္အိမ္က ဘုရားစင္မွာ နိန္႔တိုင္းပန္းကပ္ႏိုင္ဘာေရ။ အသွ်င္သခင္ ေကာင္းက်ဳိးကိုလည္း ငါ႐ို႕ ပိုထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘာ ေရ။" လို႔ ရီထမ္းသမားက ေျပာလုိက္ပါေရ။
လူတိုင္း အျပစ္နန္႔ ကင္းစင္ေရ လူလို႔မရွိဘာ။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ အျပစ္အနာဆာကို သိဗ်ာယ္ အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ရာလိုဘာေရ။
တစ္ခါတစ္ခါ အျပစ္အနာဆာကင္းေရ လူတိထက္၊ အျပစ္အနာဆာရွိေရ လူတိက ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ပို အက်ဳိးျပဳႏိုင္ကတ္ေတဆိုစြာကို သတိျပဳမိကတ္ဘာလိမ့္မယ္။
လူတန္ဖိုးကို အျပစ္အနာဆာတိနန္႔ တိုင္းတာဖို႔ထက္ လူအက်ဳိးျပဳလုပ္ရပ္တိနန္႔ရာ တိုင္းတာကတ္ပါေမ သူငယ္ခ်င္း႐ို႕။
No comments:
Post a Comment