ယခုတစ္ႀကိမ္ စစ္ေတြသို႔ သတင္းေထာက္အေနျဖင့္ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ အစစအရာရာ ေလ့လာ စုိးေၾကာက္ေနမိသည္။ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ၾကည့္သည္။ ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ေလ ျမင္လာရေလ မဟုတ္ပါ လား။
ၿမိဳ႕စစ္ေတြ၏ ႐ုပ္ဆင္းသြင္ျပင္မွာ ေငြေၾကးဓနႂကြယ္၀လွသည့္ သူေဌးတစ္ဦး၏ အလိုမတူသိမ္းယူျခင္းကို ခံလိုက္ရေသာ မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ဦးႏွင့္တူ၏။ အရင္ကထက္ ႐ုပ္၀တၳဳအနည္းငယ္ ျပည့္စံုလာသည္ဟု ထင္ ရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႏွလံုးသား ျပည္သူမ်ားဘ၀ကေတာ့ မထူးျခားနားလွ၊ မရႊင္မလန္း စိတ္ပင္ပန္းသည့္ အသြင္ျဖင့္ ညွိဳးေရာ္ႏြမ္းလ်ပါဘိ။
သည္ၾကားထဲ လူဦးေရတိုးပြားႏႈန္း နည္းဗ်ဴဟာသံုးၿပီး နယ္ေျမလုပြဲ ဆင္ႏြဲလာသူမ်ား၏ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္္ မႈေၾကာင့္လည္း ရခိုင္တို႔၏ မ်က္ႏွာမွာ နာၾကင္ေၾကကြဲျခင္းပံုရိပ္မ်ားကို အထင္းသား ျမင္ရသည္။ ယေန႔ အေျခအေနက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၂၉)ႏွစ္မတိုင္ခင္က ရခိုင္ျပည္ႏွင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔၏ အေျခအေနနဲ႔ မိုးႏွင့္ေျမပမာ ကြာျခားလွေပလိမ့္မည္။ ထားရာေနေစရာသြား ႏြားႏွင့္မျခားသည့္ ကၽြန္ဘ၀မွာ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ကိုမဆိုထားႏွင့္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုေတာင္မွ ကာကြယ္ခြင့္ပင္မရွိ၊ သခင္စီမံသည့္အတိုင္းသာ ကံၾကမၼာကို ႐ိုးမယ္ဖြဲ႔ရင္း ဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပခဲ့ရသည္။
ရခိုင္တို႔ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကား ပန္းခင္းလမ္းမဟုတ္၊ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္အတိျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ လွသည့္ ခေရာင္းလမ္း၊ ပူေလာင္မႈ ျပည့္ႏွက္သည့္ ကႏၲာရလမ္းပင္ျဖစ္သည္။ သည္လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္း ၾကရာ၀ယ္ အမ်ဳိးေစာင့္တရားကို လက္ကိုင္ထားၾကရသည္။ အမ်ဳိးေစာင့္တရားကို ခံယူက်င့္သံုးရာမွာ မ်ဳိး ဆက္မ်ားအၾကား ရွည္လ်ားလွေသာ ရခိုင္သမိုင္းကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ သယ္ယူ၍ လက္ဆက္ကမ္းခဲ့ၾကသည္။ ရာဇ၀င္သမိုင္း အသိႏွင့္ယွဥ္ေသာ သတိတရားျဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ေသြးေႏွာမ်ဳိးဖ်က္ ထိုးႏွက္ခ်က္မွန္သမွ် ကို တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့၍သာ ယေန႔ရခိုင္လူမ်ဳိး တည္တံ့ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ရခိုင္လူမ်ဳိးတည္တံ့ေရးသည္ မ်ဳိးဆက္မ်ားအသိႏွင့္ သတိယွဥ္ေသာ ပညာဥာဏ္ျပည့္စံုဖို႔ လိုအပ္သည္။ ပညာတတ္လူငယ္ မ်ားေလေလ ဖိႏွိပ္မႈ ယႏၲရားေပ်ာ့ေပ်ာင္းေလ၊ ဒဏ္ရာအနာတရ နည္းေလျဖစ္မည္။ ပညာမတတ္ေလ ဆင္ျခင္တုံတရားနည္းေလ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေလ အယူျဖင့္ ဖိႏွိပ္သူတို႔က ဖိႏွိပ္ခံတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ အသိဥာဏ္ပညာႏွင့္ စာရိတၱကို ခ်ဳိးႏွိမ္ေလ့ရွိသည္။
ဖိႏွိပ္သူတို႔ အားစိုက္ဖန္တီးထားေသာ ေလာကဓံတရား၏ ထိုးႏွက္႐ိုက္ပုတ္ခ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားၾကားမွာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖို႔ မိမိတို႔၏ မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ ပညာသင္ခြင့္ပင္ မလြယ္ကူေတာ့။ ပညာေရး စရိတ္မတတ္ႏိုင္၍ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေသာ ရခိုင္ကေလးငယ္မ်ား တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားလာေန သည္။ ေခတ္မွီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လွသည့္ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စု၏ အနာဂတ္ ပိုင္ရွင္ မ်ား စာသင္ေက်ာင္းပင္မသြားႏိုင္ေတာ့။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ ရခိုင္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ဘယ္ပ ညာ၊ ဘယ္အသိ၊ ဘယ္သတိႏွင့္ အနာဂတ္ ရခိုင္လူမ်ဳိးတည္တံ့ေရးအတြက္ ဆင္ျခင္ၾကပါမည္နည္း။ မည္ သို႔တည္ေဆာက္ၾကပါမည္နည္း။
ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းဆိုသည္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ရခိုင္တို႔အတြက္ အလုပ္ခက္၏။ အမ်ဳိးႏွင့္သီလကို ေစာင့္ေသာ ရခိုင္သားတို႔ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ပညာတတ္ေရးအတြက္ နည္းေပါင္းစံုႏွင့္ ၀ိုင္း၀န္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။
၀ါတြင္း၏တစ္ခုေသာ ဥပုသ္ေန႔မွာ စစ္ေတြၿမိဳ႕ ဆပ္႐ိုးက်ရပ္ကြက္၊ မင္းတရားခ်ိတ္ရြာေဟာင္းရွိ ေ၀ဠဳ၀န္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းသို႔ေရာက္ရွိ ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ဦးေခမာ၀ံသ၏ ဦးေဆာင္မႈႏွင့္အတူ၊ ဆရာ/ဆရာမမ်ား၏ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေရးအဖြဲ႔တို႔၏ ပံ့ပိုးမႈ၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ တသီးပုဂၢလမ်ား၏ ကူညီေဆာင္ရြက္မႈမ်ားေၾကာင့္ အေတာ္ေလး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေန သည္။ သို႔ေသာ္ (၂၀'x ၃၀') ခန္႔ရွိ ဓနိတစ္၀က္၊ သြပ္တစ္၀က္အမိုး၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ၀ါးထရံကာ မလံုမလဲရွိေနေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္၊ ပ်က္စီးယိုးယြင္းေနေသာ Black Board ႏွင့္ ေက်ာင္း၀တ္စံု ကင္းမဲ့ေနရွာေသာ ကေလးငယ္မ်ား ကိုေတြ႔ရသည္။
ေက်ာင္းမွာ အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္းဖြင့္ခြင့္ရထားၿပီး၊ ၅ တန္းႏွင့္ ၆ တန္းကိုတြဲဖက္အျဖစ္ ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရွိ သူငယ္တန္းမွ ဆ႒မတန္းထိ ေက်ာင္းသား(၂၂၆)ေယာက္၊ ဆရာ/ဆရာမ (၁၀)ေယာက္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေ၀ဠဳ၀န္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ လက္ရွိေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေခမာ၀ံသအား ေမးျမန္း
ေလွ်ာက္ ထားရာ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းသမိုင္း၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ကူညီလွဴဒါန္းမႈတို႔ကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။
" ဒီမွာ စာ စသင္တဲ့အခါက အတန္းစာမဟုတ္ဘူး။ စာေရးစာဖတ္တတ္ေအာင္သင္တာ ။ ေနာက္ က်ေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြမ်ားလာတာနဲ႔ မူလတန္းေတြစသင္တယ္။ ဒီေက်ာင္းစဖြင့္တာ ဦးဇင္းေရွ႕ မတိုင္ခင္ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးသိဒၶိေသာမျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ ပညာသင္ႏွစ္မွာ စခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္ေနတဲ့အခါ ေက်ာင္းသား (၁၅၀)ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ ဆရာ/ဆရာမ သံုးဦး အကူအညီေပးတယ္။ လစာဆိုလို႔ အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္ေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားအဖြဲ႔ ( MFF)က ေဒါက္တာေဟလင္၊ ဆရာမ ေနာ္ေဘြျခဴးတို႔ ဆက္ သြယ္ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ သူတို႔ေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဆရာမတစ္ဦးကို တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းစီ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ MFF ကပဲ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးကိစၥေတြ၊ ဆရာ/ဆရာမေတြအတြက္ CCA သင္တန္းကိစၥေတြ၊ ကေလးေတြ အဟာရတိုက္ေကၽြးေရး၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာ/ဆရာမ ေျခာက္ဦးအထိ တိုးခ်ဲ႕ငွားရမ္းေရး စတာေတြအားလံုးကို ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ " ဟု ဆရာေတာ္ က ေျပာသည္။
ဆက္လက္၍ ဆရာေတာ္က လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားတြင္ ပုဂၢလိကမ်ားပါသလို အျခားလူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္းပါရွိေၾကာင္း၊ ရခိုင္လူမႈကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းမွလည္း ကေလးငယ္ မ်ားအား အဟာရမ်ား လာေရာက္ေကၽြးေမြးသလို ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂ စာေရးခုံတန္းမ်ား၊ Black Board မ်ား လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း၊ ရခိုင္လူမႈေဖာင္ေဒးရွင္းမ်ား လာသည္ႏွင့္အမွ် ပညာေရးက႑အတြက္ အက်ဳိး မ်ားလာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုသည္။
ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ႏွစ္ကစ၍ ေ၀ဠဳ၀န္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာမတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခြင့္ ရခဲ့သည္။
" က်မ လမ္းမေတာ္ေတာင္ကေန ဒီမွာလာၿပီးစာျပတယ္။ ဒီဘက္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က က်မကို အကူအညီေတာင္းတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ တစ္ျပားမွမယူဘဲ ျပခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်မ မျပေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ကေလးေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအတိုင္း ပစ္ထား ခဲ့ရင္ သူတို႔ေတြ စာတတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဆက္လုပ္ေနမိတယ္။ က်မ စာသင္ေပး တဲ့ ကေလးေတြ ခုဆိုရင္ (၉)တန္းေက်ာင္းသားႀကီးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ေတြကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ကို က်မရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ေနရတာပါ။ " ဟု ေက်ာင္းသင္ၾကားေရး တာ၀န္ခံ ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးေအးသန္းက ရင္ဖြင့္စကားဆိုပါသည္။
ဆရာ/ဆရာမမ်ားမွာ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္းမွ်သာ ပံ့ပိုးေငြရရွိၾကရာ အဆိုပါေငြေၾကးမွာ ဆရာ/ဆရာမတို႔အတြက္ အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္မွ်သာ ရွိသည္။ အခေၾကးေငြကို အဓိကမထားဘဲ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ သင္ၾကားေပးေနၾကသည္မွာ ဂုဏ္ယူဘြယ္ေကာင္းလွသည္။
ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္အတြက္ MFF ႏွင့္ ရခိုင္လူမႈကူညီေရးေဖာင္ေဒးရွင္း စသည္တို႔က ပံ့ပိုးေဆာင္ ရြက္ ေပးေနပါသည္။ သို႔ေသာ္လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိေနဆဲပါ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၏ မိန္႔ၾကားခ်က္အရ စာေရးခံုတန္းရွည္မ်ား၊ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းစာအုပ္မ်ား၊ Black Board မ်ား၊ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးမ်ား ၊ ေက်ာင္း ဆရာလစာ၊ စာက်က္ရာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ မီးႀကိဳး စသည္တို႔ လိုအပ္ေနေသးသလို အျခားအေဆာက္ အဦး၊ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းမ်ားလည္း လိုအပ္ေနေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔ က်ေနာ့္ အိမ္ျပန္လမ္းကား စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ လမိုင္းမကပ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းထဲက အားေလ်ာ့ ႏြမ္းေခြေနေသာ သူငယ္တန္းကေလးမ်ား၊ စုပ္ၿပဲေၾကမြေနေသာ သူတို႔ကိုယ္ေပၚက တစ္ထည္ တည္းေသာ ၀တ္စံုေလး၊ က်ေနာ့္အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္ခတ္ ေနသည္။
ရခိုင္လူမ်ဳိးအသက္ရွင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနရခ်ိန္မွာ အနာဂတ္ အဖရခိုင္ျပည္အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား က်ေနာ္တို႔ နည္းတူ ဘ၀ကႏၲာရ ခရီးရွည္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္လွမ္း ေနရေလၿပီ။ က်ေနာ္တို႔သည္ ရခိုင္ျပည္ႏွင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္ပါသည္ဆိုလွ်င္ ရခိုင္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ကို ေဖးမကူညီရေပ လိမ့္မည္။ ေ၀ဠဳ ၀န္ နည္းတူ ရခိုင္ျပည္ရွိ အျခားအျခားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားရွိ ကႏၲာရလမ္းမွာ ႏြမ္းရိပင္ပန္းစြာ ပညာရွာသူ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္တို႔မည္သို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္းဟု အထပ္ထပ္ ေတြးေတာေန မိ ပါေတာ့သည္။
" ဒီမွာ စာ စသင္တဲ့အခါက အတန္းစာမဟုတ္ဘူး။ စာေရးစာဖတ္တတ္ေအာင္သင္တာ ။ ေနာက္ က်ေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြမ်ားလာတာနဲ႔ မူလတန္းေတြစသင္တယ္။ ဒီေက်ာင္းစဖြင့္တာ ဦးဇင္းေရွ႕ မတိုင္ခင္ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးသိဒၶိေသာမျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ ပညာသင္ႏွစ္မွာ စခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္ေနတဲ့အခါ ေက်ာင္းသား (၁၅၀)ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ ဆရာ/ဆရာမ သံုးဦး အကူအညီေပးတယ္။ လစာဆိုလို႔ အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္ေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားအဖြဲ႔ ( MFF)က ေဒါက္တာေဟလင္၊ ဆရာမ ေနာ္ေဘြျခဴးတို႔ ဆက္ သြယ္ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ သူတို႔ေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဆရာမတစ္ဦးကို တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းစီ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ MFF ကပဲ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးကိစၥေတြ၊ ဆရာ/ဆရာမေတြအတြက္ CCA သင္တန္းကိစၥေတြ၊ ကေလးေတြ အဟာရတိုက္ေကၽြးေရး၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာ/ဆရာမ ေျခာက္ဦးအထိ တိုးခ်ဲ႕ငွားရမ္းေရး စတာေတြအားလံုးကို ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ " ဟု ဆရာေတာ္ က ေျပာသည္။
ဆက္လက္၍ ဆရာေတာ္က လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားတြင္ ပုဂၢလိကမ်ားပါသလို အျခားလူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္းပါရွိေၾကာင္း၊ ရခိုင္လူမႈကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းမွလည္း ကေလးငယ္ မ်ားအား အဟာရမ်ား လာေရာက္ေကၽြးေမြးသလို ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂ စာေရးခုံတန္းမ်ား၊ Black Board မ်ား လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း၊ ရခိုင္လူမႈေဖာင္ေဒးရွင္းမ်ား လာသည္ႏွင့္အမွ် ပညာေရးက႑အတြက္ အက်ဳိး မ်ားလာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုသည္။
ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ႏွစ္ကစ၍ ေ၀ဠဳ၀န္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာမတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခြင့္ ရခဲ့သည္။
" က်မ လမ္းမေတာ္ေတာင္ကေန ဒီမွာလာၿပီးစာျပတယ္။ ဒီဘက္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က က်မကို အကူအညီေတာင္းတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ တစ္ျပားမွမယူဘဲ ျပခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်မ မျပေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ကေလးေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအတိုင္း ပစ္ထား ခဲ့ရင္ သူတို႔ေတြ စာတတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဆက္လုပ္ေနမိတယ္။ က်မ စာသင္ေပး တဲ့ ကေလးေတြ ခုဆိုရင္ (၉)တန္းေက်ာင္းသားႀကီးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ေတြကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ကို က်မရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ေနရတာပါ။ " ဟု ေက်ာင္းသင္ၾကားေရး တာ၀န္ခံ ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးေအးသန္းက ရင္ဖြင့္စကားဆိုပါသည္။
ဆရာ/ဆရာမမ်ားမွာ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္းမွ်သာ ပံ့ပိုးေငြရရွိၾကရာ အဆိုပါေငြေၾကးမွာ ဆရာ/ဆရာမတို႔အတြက္ အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္မွ်သာ ရွိသည္။ အခေၾကးေငြကို အဓိကမထားဘဲ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ သင္ၾကားေပးေနၾကသည္မွာ ဂုဏ္ယူဘြယ္ေကာင္းလွသည္။
ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္အတြက္ MFF ႏွင့္ ရခိုင္လူမႈကူညီေရးေဖာင္ေဒးရွင္း စသည္တို႔က ပံ့ပိုးေဆာင္ ရြက္ ေပးေနပါသည္။ သို႔ေသာ္လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိေနဆဲပါ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၏ မိန္႔ၾကားခ်က္အရ စာေရးခံုတန္းရွည္မ်ား၊ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းစာအုပ္မ်ား၊ Black Board မ်ား၊ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးမ်ား ၊ ေက်ာင္း ဆရာလစာ၊ စာက်က္ရာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ မီးႀကိဳး စသည္တို႔ လိုအပ္ေနေသးသလို အျခားအေဆာက္ အဦး၊ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းမ်ားလည္း လိုအပ္ေနေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔ က်ေနာ့္ အိမ္ျပန္လမ္းကား စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ လမိုင္းမကပ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းထဲက အားေလ်ာ့ ႏြမ္းေခြေနေသာ သူငယ္တန္းကေလးမ်ား၊ စုပ္ၿပဲေၾကမြေနေသာ သူတို႔ကိုယ္ေပၚက တစ္ထည္ တည္းေသာ ၀တ္စံုေလး၊ က်ေနာ့္အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္ခတ္ ေနသည္။
ရခိုင္လူမ်ဳိးအသက္ရွင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနရခ်ိန္မွာ အနာဂတ္ အဖရခိုင္ျပည္အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား က်ေနာ္တို႔ နည္းတူ ဘ၀ကႏၲာရ ခရီးရွည္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္လွမ္း ေနရေလၿပီ။ က်ေနာ္တို႔သည္ ရခိုင္ျပည္ႏွင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္ပါသည္ဆိုလွ်င္ ရခိုင္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ကို ေဖးမကူညီရေပ လိမ့္မည္။ ေ၀ဠဳ ၀န္ နည္းတူ ရခိုင္ျပည္ရွိ အျခားအျခားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားရွိ ကႏၲာရလမ္းမွာ ႏြမ္းရိပင္ပန္းစြာ ပညာရွာသူ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္တို႔မည္သို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္းဟု အထပ္ထပ္ ေတြးေတာေန မိ ပါေတာ့သည္။
ေမာင္လွိဳင္(လမု)
No comments:
Post a Comment