အခန္း(၁)
အလွဆိုစြာ ျမင္တတ္သိတတ္ ခံစားတတ္ေက ျမင္ျမင္သမွ်ေရ အလွတိနန္႔ ျပည့္နီေရလတ္။ အလြမ္းဆိုစြာ လည္း လြမ္းတတ္သူ႐ို႕အဖို႔ ေဒကမာၻေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးေရ လြမ္းစရာအျပည့္နန္႔ပါရာ။ ႏီြအႀကိဳမွာ ေ၀ွ႔ ယွမ္းတိုက္ခတ္လိုက္ေတ လီ႐ူးေၾကာင့္ ႐ြက္၀ါတိ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ႀကီြပနာ ၿမီျပင္ထက္မွာ ျပန္႔ႀကဲလို႔။ ဂႏၳ၀င္ ၿမိဳ႕ျပ၏ နန္းရာကုန္းတစ္နီရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္နီမိပါေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ေညာင္ပင္အိုႀကီးကလည္း ႐ိုးတန္ၿပိဳင္းၿပိဳင္းနန္႔ လြမ္းစရာေကာင္းပါယင့္။ ေဒဂႏၳ၀င္ၿမိဳ႕ျပေရ အလြမ္းမိုးတိ အၿမဲတမ္း႐ြာနိန္ေရ လြမ္းရိပ္ ၿမံဳ။ ေဒလြမ္းရိပ္ၿမံဳကို ဘုရင္မင္းေစာမြန္ အလြမ္းတိနန္႔ တည္ေဆာက္ခစြာလား။ ေဒလြမ္းရိပ္ၿမံဳမွာ ျမင္ျမင္ သမွ်ေရ လြမ္းစရာ ေဆြးစရာခ်ည္းဗ်ာယ္။ နန္းရာကုန္းကို ၾကည့္ေကလည္း လြမ္းစရာေညာင္ပင္အိုတိနန္႔။ ဟာရီေတာင္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေကလည္း အလြမ္းေမွ်ာ္စင္တစ္ခုပိုင္။ ၿမ၀ါေတာင္ထက္ကို တက္ ၾကည့္ျပန္ေကလည္း ဂမၻီရပညာသွ်င္ႀကီး သွ်င္ျမ၀ါကို လြမ္းမိျပန္ေရ။ ရီအုန္းေတာတိ အစီအရီၾကားက လွပညင္သာစြာ စီးဆင္းနိန္ေရ သိဂၤနဒီ။ ရီတံ႐ွင္ပိုင္ ရီတိ တေ၀ါေ၀ါ စီးဆင္းပနာ ေက်ာက္ တံုးေက်ာက္ေဆာင္ေခ် တိနန္႔ တစ္မ်ဳိးလွနီေရ ရီေပါက္၀ေခ်ာင္း။ ေတာင္တံတိုင္းေခ်တိ ပတ္လည္ ကာဆီးပနာ စိမ္းစိုနီေရ သစ္ပင္တိနန္႔ ကဗ်ာဆန္နီေရ လက္ဆီးကန္႐ို႕ကလည္း လြမ္းတတ္ေတ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုလို႔လြမ္းစီပါေရ။ ရခုိင့္ေတာ္၀င္နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေျမာက္ဦးေရ အလြမ္းတိကို စုပံုထားေရ အလြမ္းဗိမၼာန္၊ အလြမ္းရင္ခြင္၊ အလြမ္းၿမိဳ႕ျပ (သို႔မဟုတ္) လြမ္းရိပ္ၿမံဳေလ။
ကၽြန္ေတာ္ေရ အေခ်ကပင္ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္သေလာက္ အလြမ္းလည္း လြယ္တတ္ပါေရ။ ႏီြရာသီ ကို ေရာက္ဗ်ာယ္ဆိုေက ထိုးပင္ယံထက္က "ဥၾသ ဥၾသ"ဆိုၿပီးေက ဥၾသငွက္ေခ် ေအာ္ျမည္သံၾကားေက အလိုလိုငိုခ်င္လာေရ။ တံလွပ္လွိဳင္းထနီေရ ထိုးအ၀ီးက မွဳန္းမွဳန္မွဳန္ ေတာင္တန္းတိကို ၾကည့္ယင္း ၾကည့္ယင္း မ်က္ရည္၀ဲလာေရ။ မိုးရာသီေရာက္ျပန္ေက အရပ္႐ွစ္မ်က္ႏွာစလံုး အံု႔မွဳိင္းပနာ ေတာင္လီ တဟုန္းဟုန္းနန္႔ မိုးတၿဂိန္းၿဂိန္း႐ြာလာေက စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုလြမ္းခ်င္ လာေရ။ ေဆာင္းရာသီမွာ ဆိုေကလည္း မိုးလင္းစြာနန္႔ အာကာထက္က ေငြႏွင္းေခ်တိ တဖြဲဖြဲက်ဆင္းပနာ ေျမာက္ျပန္လီ သုန္ သုန္ေခ်နန္႔ ရင္ထဲမွာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ခံစားၿပီးေက ႏွင္းရီေသာက္လို႔ စိမ္းစိုလို႔ စိမ္းစိုလွပနီေရ သစ္ပင္ တိကိုၾကည့္ယင္း အလိုလိုလြမ္းမိပါေရ။ အ႐ြယ္ေရာက္လို႔ ႀကီးျပင္းလာေရ အဂုပိုင္အခ်ိန္မွာဆိုေက ပိုၿပီးေက လြမ္းတတ္လာပါေရ။ ဇာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေက ကၽြန္ေတာ့္ပိုင္ လူပ်ဳိအ႐ြယ္မွာက လြမ္းစရာတစ္ခု တိုးပါ လတ္ေတ။ ယင္းလြမ္းစရာက ခ်စ္သူအတြက္ လြမ္းေဆြးရေရ (၁၅၀၀)ေမတၱာ သမုဒယခ်စ္အလြမ္းပါ။ ထိုးအ၀ီးႀကီးကို ေ႐ွာင္ပုန္းလားခေရ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ "လွပိုး၀ါ"ကို ကၽြန္ေတာ္ နိတိုင္း ေဒနန္းရာကုန္း ထက္က နီရာေဟာင္းေခ်မွာ အလြမ္းေျဖနီရပါေရ။ ခ်စ္သူမဟိေရ ရင္ခါင္စြာ ေျခာက္သိြပူေလာင္ လြန္းလွ ပါေရ။ အဂုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မိလို႔မရေရ အတိတ္က အေၾကာင္းေခ်တိကို လြမ္းတသသ နန္႔ ျမင္ေယာင္ လာပါေရ။
အခန္း(၂)
စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္ကုန္းေတာင္စြယ္႐ို႕အထက္က အုပ္မိုးထားေရ အျဖဴေရာင္တိမ္တိုက္တိ နန္႔ ေျမာက္ဦး အာကာျပင္ေရ အလြမ္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္နန္႔ တူနီပါေရ။ တေျဖာက္ေျဖာက္နန္႔ ႐ြာခ်နီေရ ေျမာက္ဦး မိုးကလည္း နာေပ်ာ္ဖြယ္ ဂီတသံစဥ္ေခ် တစ္ခုပိုင္။ လွပသာယာၿပီးေက မဂၤလာအေပါင္းနန္႔ ျပည္စံုေရ မိုးထဖက္အခ်ိန္ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နန္းရာကုန္းအနားက အထက္တန္းေက်ာင္း၀င္းမွာ ေသာေသာ ညံပ နာ ေရာင္းေရာင္းသတ္နီပါေရ။ ေဒနိ ဇူလိုင္လ (၂၀)ရက္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ေတ ရက္ထူး ရက္ျမတ္ႀကီး။ ေအာင္ျမင္ေရလူတိ ေပ်ာ္ျမဴးၿပီးေက က်႐ွံဳးေရလူတိက မွိဳင္နီကတ္ေတရက္မ်ဳိး။ တစ္ နည္းေျပာရဖို႔ဆိုေက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ႐ို႕၏ ဘ၀ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲပီးေရနိရက္။ ကၽြန္ေတာ္႐ို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္နီကတ္ေတ။ ေယေကလည္း အားလံုးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အေပ်ာ္ဆံုးဆိုစြာ ကာယကံသွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲေက တစ္ေယာက္လည္းသိကတ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ဇာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေက "ဆယ္တန္းေအာင္မွ အေျဖပီးေမ"လို႔ ကၽြန္ေတာ္အေျဖေတာင္းထားေရ ေကာင္မေခ်"လွပိုး၀ါ" စကားေၾကာင့္။ ကၽြန္ေတာ္႐ို႕ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ဆယ္တန္းေအာင္ကတ္ပါေရ။ ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ခါ ဂုဏ္ထူး(၃)ဘာသာေတာင္ ပါသိမ့္ယင့္။
အဂုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရ ရင္တိ တဒုန္းဒုန္းခုန္ၿပီးေက ၀မ္းသာအားရနန္႔ စာမီးပြဲေအာင္စာရင္း လာၾကည့္ကတ္ေတ လူအုပ္ထဲမွာ လွပိုး၀ါကို ႐ွာၾကည့္မိေရ။ မတိြပါ။ ကၽြန္ေတာေကာင္းေကာင္း အားငယ္ လားေရ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုရာ ရက္ျပတ္ျမင္ေယာင္လာၿပီးေက သူ႔ကို လည္း ေကာင္းေကာင္းတိြပစ္ခ်င္ပါေရ။ ေယၿပီးေက သူ႔ပါးစပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို "ခ်စ္ေတ"ဆိုေရ အေျဖ စကားကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းၾကားပစ္ခ်င္ပါေရ။ ကၽြန္ေတာ္႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္နီစြာကို အရိပ္က်ကတ္ေတ သူငယ္ခ်င္းတိက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ပနာ ၿပံဳးနီကတ္ပါေရ။ တနားေခ်ေလာက္ ၾကာေရ ခါ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ပုက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာပါေရ။
"ေ၀းေမာင္ခိုင္ျမတ္၊ ထိုမွာလွပိုး၀ါ႐ို႕အုပ္စု လာနီကတ္ဗ်ာယ္"သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ပု၏ စကားေၾကာင့္ ေက်ာင္း လမ္း၀ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ လွပိုး၀ါေရ ၿပံဳးျပပနာ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို လာလတ္ပါေရ။
"ကိုခိုင္ျမတ္႐ို႕အုပ္စ အားလံုး ေအာင္ကတ္ေတမနား" သူကစၿပီးေက ေျပာလိုက္ပါေရ။
"ေအး ဟုတ္ေတ။ ေယေက ပိုး၀ါ႐ို႕အုပ္စုဂါ" ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ၿပီးေက မီးလိုက္ေတ။
"ပိုး၀ါ႐ို႕အုပ္စုလည္း အားလံုး ေအာင္ကတ္ေတ"
"ေအာ္ ဟုတ္လား။ တိုက္ဆိုင္လိုက္ေတပင္ႏွမ္း။ ယင္းပိုင္ဆိုေက အဂုပိုင္တိုက္ဆိုင္ေရအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုခု လုပ္ကတ္ရဖို႔ေယ" ကၽြန္ေတာ္က စၿပီးေက ေျပာလိုက္ပါေရ။
"ဇာလုပ္ကတ္ဖို႔လဲ ယေက" လွပိုး၀ါက ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးပါေရ။
"ကိုယ္႐ုိ႕အုပ္စနန္႔ ပိုး၀ါ႐ို႕အုပ္စုေပါင္းၿပီးေက လက္ဆီးကန္ကို ေအာင္ပြဲခံဖို႔လားကတ္ေမ။ ေယၿပီးေက ပိုး၀ါနန္႔ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာစရာစကားတိ အမ်ားႀကီးဟိေရ" ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတိ၊ လွပိုး၀ါ သူငယ္ခ်င္းတိ အားလံုးကပင္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ေထာက္ခံပ နာ ေရာင္းေရာင္းသတ္ဗ်ာယ္ ေပ်ာ္ျမဴးနီကတ္ေတ။
နိခင္းဖက္(၁၂)နာရီတီးေရအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႐ို႕အားလံုး လက္ဆီးကန္မွာ ေပ်ာ္ပြဲစားကတ္ပါေရ။ ကလိန္႔ေမေခ်တိက ေခါက္ဆြဲျပဳတ္သူျပဳတ္၊ ေက်ာ္သူေက်ာ္နန္႔ အလုပ္႐ွဳပ္နီ ကတ္ပါေရ။ ေယာက်္ားေခ် တိကေတာ့ခါ ရီကူးသူကကူး၊ ဒိုင္ဗင္ထိုးပနာ လက္ဆီးကန္ထဲကို ခုန္ဆင္းသူဆင္းနန္႔ ေရာင္းေရာင္း သတ္နီကတ္ပါေရ။ နိခင္း(၁)နာရီတီးစြာနန္႔ လွပိုး၀ါ႐ို႕အုပ္စု ရီခ်ဳိးကတ္ၿပီးေက ကၽြန္ေတာ္႐ို႕ အုပ္စု ကေတာ့ခါ အဆင္သင့္ပ်င္ဆင္ထားကတ္ပါဗ်ာယ္။ လွပိုး၀ါ႐ို႕အုပ္စု ရီခ်ဳိးၿပီးစြာနန္႔ အလွပ်င္ကတ္ပါေရ။ အားလံုးအဆင္သင့္ ပ်င္ဆင္ၿပီးေရခါ ကၽြန္ေတာ္နန္႔ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ပု႐ို႕က ဂီတာတီးၿပီးေက အဆိုေတာ္ ကိုသန္းေမာင္၏ "႐ိုးရာက မမ"သီျခင္းကို အားလံုးၿပိဳင္တူ ဆိုကတ္ပါေရ။ ဒုတိယတ္ပုဒ္အေနနန္႔ အဆိုေတာ္၀င္းကိုခိုင္၏ "ေတာင္၀င္သဇင္"သီျခင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လက္ခုပ္တီးပနာ ေအာ္ဆို ကတ္ပါေရ။ ေဒေတးျခင္းၿပီးစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေရ။ "အဂုပိုင္ ကၽြန္ေတာ္႐ို႕ေအာင္ပြဲခံေရနိမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ျဖစ္ေတ သီျခင္းတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္တိုင္သီဆို ၿပီးေက ေနာက္ဆံုးပြဲ သိမ္းကတ္ပါေရ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုဖို႔သီျခင္းက အဆိုေတာ္ကိုသန္းေမာင္၏ "ခ်စ္ပန္းပြင့္ေယာင္ မပြင့္ေယာင္" သီျခင္းပင္ျဖစ္ပါေရ" ယင္းပိုင္ ေၾကျငာလိုက္စြာနန္႔ အားလံုးကပင္ လက္ခုပ္တီးၿပီးေက အားပီးကတ္ပါေရ။
ဂီတာတီးပနာ ခံစားခ်က္ အျပည့္နန္႔ သီျခင္းဆိုပါေရ။ ကၽြန္ေတာ္ သီျခင္းဆိုနီေရခါ လွပိုး၀ါက ခ်စ္စ ရာေကာင္းေရ အၿပံဳးေခ်နန္႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္နီပါေရ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို အၿပံဳးနန္႔ပင္ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါေရ။ ေတးျခင္းဆိုလို႔ ၿပီးစြာနန္႔ လွပိုး၀ါအပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းတိအားလံုး လက္ခုပ္တီးပနာ အားပီးကတ္ပါေရ။ ေယၿပီးေက ကၽြန္ေတာ္နန္႔ လွပိုး၀ါ႐ို႕ကို သူငယ္ခ်င္းတိက အလိုက္သိစြာနန္႔ ေ႐ွာင္ပီး ကတ္ေတအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႐ို႔ႏွစ္ေယာက္ေရ လက္ဆီးကန္တစ္နီရာမွာ ထိုင္ပနာ စကားေျပာ ကတ္ေတ။
"ပိုး၀ါ၊ ကိုယ္ အဂု ဆယ္တန္းေအာင္ဗ်ာယ္ေလ။ ပိုး၀ါ ကတိအတိုင္း ကိုယ္ေတာင္းထားေရ အေျဖစကားကို ကိုယ္ အဂုလိုခ်င္ေရ။" ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လွပိုး၀ါပါးက ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္နီေရ အေျဖစကားကို ေတာင္းေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ရင္ခုန္သံေရ ေကာင္းေကာင္းျမန္နီပါေရ။
"အာ ကိုယ္ခိုင္ျမတ္ကလည္း ပိုး၀ါ ႐ွက္ေတ။" လွပိုး၀ါကလည္း ႐ွက္ကြန္ေဆာင္ပနာ ေဂါင္းငံု႔ထားပါေရ။
"အာ ပိုး၀ါကလည္း မ႐ွက္ေက့ပလင္။ ေအး - ယင္းပိုင္ဆိုေက ေဒပိုင္လုပ္၊ ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေက ေဂါင္းညိတ္ျပ။"
ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးစြာနန္႔ သူ ၿပံဳးျပပနာ ေဂါင္းညိတ္ျပေရ။ ယင္းခါ ကၽြန္ေတာ္က က်ိပနာ ေျပာလိုက္ေတ။
"ေဂါင္းညိတ္ျပလို႔မရ ပိုး၀ါ။ ပါးစပ္နန္႔ ေျပာရဖို႔။"
"အာ ကိုခိုင္ျမတ္က ေကာင္းေကာင္းဆိုးေရ"
"မဆိုးပါေ၀ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူပါးစပ္က ကိုယ့္ကို ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ပါေရဆိုေရ ခ်စ္စကားသံေခ်ကို ၾကားခ်င္ေရနန္းရာ"
ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးစြာနန႔္ သူေရ မ်က္လႊာခ်ပနာ ေျပာလိုက္ေတ။
"ကိုခိုင္ျမတ္ကို ပိုး၀ါ ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ပါေရ။"
လွပိုး၀ါ ပါးစပ္က "ခ်စ္ေတ"လို႔ ေျပာလိုက္စြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္လားၿပီးေက ေဒကမာၻမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရ တန္ဖိုးဟိေရလူ၊ ကံအေကာင္းဆံုးလူလို႔ေတာင္ ထင္မိပါေရ။
"ကိုခိုင္ျမတ္လည္း ပိုး၀ါကို ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ေတ" ဆိုၿပီးေက လွပိုး၀ါ၏ ႏူးညံ့ေရ ခႏၶာကိုယ္ေခ်ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို ဆြဲသြင္းပနာ အားရပါးရဖက္ထားလိုက္ေတ။
ေဒပိုင္နန္႔ပင္ ရာသီစက္၀န္း အလီလီေျပာင္းလာလတ္စြာ ကၽြန္ေတာ္နန္႔ လွပိုး၀ါ႐ို႕ ခ်စ္သူဘ၀သက္ တမ္းေရ အဂု ဆိုေက သံုးႏွစ္အခ်ိန္ကိုပင္ ေရာက္လာပါဗ်ာယ္။ ခ်စ္ခကတ္ေတ အခ်ိန္တိက တိလြန္းလွ ပါေရ။ တစ္နိမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွပိုး၀ါက-
"ကိုယ္နန္႔ ပိုး၀ါ႐ို႕ အနာဂတ္ ဘ၀တိကို ဇာပိုင္တည္ေဆာက္ဖို႔ဆိုစြာကို ကိုယ္ဇာပိုင္ စဥ္းစားထားေလ" လွပိုး၀ါက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးပနာ ၾကည့္ၿပီးေက ယင္းပိုင္မီးပါေရ။
"ကိုယ္ စဥ္းစားထားစြာကေတာ့ခါ ကိုယ္႐ို႕ေက်ာင္းၿပီးေက လက္ထပ္ဖို႔။ ေယၿပီးေက စီးပြားေရး တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔၊ ကိုယ္႐ို႕ဇာတိ ေဒေျမာက္ဦးမွာ အတည္တက်နိထိုင္ပနာ သာယာအီးခ်မ္းလွပေရ ဘ၀တစ္ခု ကို တည္ေဆာ္ကကတ္ဖို႔လို႔ စဥ္းစားထားေရ။"
"ကိုယ္က ဇာစီးပြားေရးလုပ္ဖို႔လို႔ စဥ္းစားထားေလ"
"ကိုယ္က Guide တစ္ေယာက္မနား။ ႏိုင္ငံျခားသားတိနန္႔ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ေတ နီရာတိကို လိုက္ျပပနာ ကင္မရာကိုင္ၿပီးေက ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရေရေလ။ ယင္းပိုင္နန္႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ကၽြမ္းက်င္ေရအတြက္ ေတာင္ရပ္မွာ ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္းငွားၿပီးေက ဓါတ္ပံုဆိုင္ဖြင့္ဖို႔လို႔ စိတ္ကူးထားေရ။"
"ပိုး၀ါကေတာ့ခါ ကိုယ့္ကို ေက်ာင္းၿပီးေက ႏိုင္ငံျခားကို လားစီခ်င္ေရ။ ဥပမာ - မေလး႐ွား၊ စင္ကာပူ တစ္ခုခုကိုေလ။ ပိုး၀ါလည္း ရန္ကုန္မွာ နီပနာ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ဖို႔၊ ကိုယ္ ႏိုင္ငံျခား က ျပန္လာေရခါ ကိုယ္နန္႔ပိုး၀ါ႐ို႕ လက္ထပ္ကတ္ဖို႔။ ေယၿပီးေက ရန္ကုန္မွာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း၀ယ္ပနာ စီးပြားေရး တစ္ခုခုလုပ္ၿပီးေက ရန္ကုန္မွာ အၿခီခ်ကတ္ဖုိ႔။ ယင္းပိုင္ စိတ္ကူးထားေရ။"
လွပိုး၀ါ ေျပာေရစကားတိကို ၾကားရခါ ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးကို ကၽြဲခတ္စြာပိုင္ ခံစားရပါေရ။
"ကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္အံုးေမ ပိုး၀ါ"
"ကိုယ္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေခတ္ကိုလည္း ၾကည့္ပလင္။ သူမ်ားတိ ေကာင္းေကာင္းတိုးတက္နီ ကတ္ဗ်ာယ္။ ကိုခိုင္ျမတ္ သူငယ္ခ်င္းတိဆိုေက အားလံုးႏိုင္ငံျခားမွာ။ ပိုး၀ါ သူငယ္ခ်င္းတိဆိုေကလည္း တခ်ဳိ႔က ေနျပည္ေတာ္၊ တခ်ဳိ႔က ရန္ကုန္ အားလံုးအဆင္ေျပနီကတ္ဗ်ာယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္၊ မီဒီယာတိေပါမ်ားၿပီး ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေတ ၿမိဳ႕ႀကီးၿပႀကီးတိမွာ သူ႐ို႕က အၿခီစိုက္နီကတ္ဗ်ာယ္ေလ။ ကိုယ္နန္႔ ပိုး၀ါ႐ို႕ကလည္း လက္၀ါးျပင္ေလာက္ဟိေရ မြဲျပာျပာ ေဒေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ေခ်မွာ ေပ်ာ္နီလို႔ ရဖို႔ လားေယ။"
"ကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔သိမ့္ ပိုး၀ါ။ ကိုယ့္ကို စဥ္းစားခြင့္ပီးပါ။ အဂုေတာ့ခါ ျပန္ကတ္ ဖို႔ဗ်ာယ္။ ေနာက္တစ္ ပတ္မွာ ျပန္တိြကတ္ေမ။"
ကၽြန္ေတာ္က စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္ေတအတြက္နန္႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး နန္းရာကုန္း ေညာင္ပင္ေအာက္ က အတူတူထြက္ခြာလားခကတ္ပါေရ။
ေငြႏွင္းေခ်တိ တ၀ီ၀ီက်ဆင္းနီေရ မိုးထဖက္အခ်ိန္မွာ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕လယ္မွာ တည္ဟိေရ ဟာရီေတာင္ စာတီနားမွာထိုင္ပနာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္နီမိပါေရ။ ေဒဟာရီေတာင္စာတီေရ မင္းဟရီ(ေခၚ) သီရိသုဓမၼရာဇာ ဘုရင္မင္းျမတ္နန္႔ သီရိသုျမတ္စြာေဒ၀ီ(ေခၚ) မိဖုရား နတ္သွ်င္မယ္ ႐ို႕ ေကာင္းမွဳေတာ္ ပင္ျဖစ္ပါေရ။ ဟာရီေတာင္ထက္က ျမင္ရေရ ေျမာက္ဦး႐ွဳခင္းကလည္း အလြန္လက္ရာေျမာက္ေတ ဂႏၳ၀င္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည္နီရစြာပိုင္ အံ့မခန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မဟာဆန္လွပါေရ။ ေတာင္ ကုန္းေတာင္ထြတ္တိုင္းမွာ တည္ဟိနီကတ္ေတ မြဲျပာျပာစာတီအိုတိနန္႔ သာသနာ့ဗိမၼာန္တိ၊ ျမက္႐ိုင္းေတာ အလားျဖစ္နီေရ နန္းေတာ္ရာကုန္း႐ို႕ကလည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္ေရ အနိစၥ သခၤါရတရားကို ျပသနီစြာပိုင္။ တရားသေဘာနန္႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္မိပါေရ။ အဂုအခ်ိန္မွာ ဘုရင္မင္းေစာမြန္၊ မင္းဗာဘုရင္၊ သွ်င္ျမ၀ါနန္႔ မဟာပညာေက်ာ္႐ို႕ကို တမ္းတၿပီးေက စာဆိုေတာ္ ဖဒူမင္းညိဳ၊ ဥကၠာပ်ံနန္႔ သီရိမလႅာ မိပန္းရံ႐ို႕ကိုလည္း ကေကာင္းလြမ္းမိပါေရ။ အတိတ္တစ္ခ်ိန္က ႐ီႊေရာင္လႊမ္းမိုးခေရ ေျမာက္ဦး႐ႊီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနန္႔ ႐ွိရခိုင္ဘုရင္ မင္းျမတ္႐ို႕ အဆက္ဆက္ တည္ေဆာက္ခကတ္ေတ ေတာ္၀င္အေဆာက္အအံုေဟာင္း အေပ်ာက္တိက လည္း ႏွေျမာတသ လြမ္းေမာစရာ ေကာင္းပါေရ။
အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ ဇာေလာက္ နစ္ေမွ်ာနီလီေလမသိ။ သတိရလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ခါ ကၽြန္ေတာ္ခ်ိန္း ထားေရ အတိုင္း လွပိုး၀ါေရ ဟာရီေတာင္ထက္ကို တစ္လွမ္းခ်င္း တက္လာလတ္ပါေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျမင္ေရခါ သူ ၿပံဳးၿပီးေက ေျပာလိုက္ေတ။
"ကိုခိုင္ျမတ္ ေရာက္နီစြာ ၾကာဗ်ာယ္လာ။"
"တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ဟိဗ်ာယ္"
သူ႔ကိုၾကည့္ပနာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးၿပိဳင္တူပင္ ဟာရီေတာင္ဘုရားကို ႐ွိခိုးၿပီးေက စာတီရင္ျပင္မွာဟိေရ ခံုတန္း႐ွည္မွာ ထိုင္လိုက္ကတ္ပါေရ။ ေယၿပီးေက သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးပါေရ။
"ကိုခိုင္ျမတ္ ပိုး၀ါေျပာထားေရ စကားတိကုိ စဥ္းစားၿပီးဗ်ာယ္လာ။ ဇာပိုင္ေလ"
လွပိုး၀ါ မီးေရစကားတိကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခြန္လည္း ျပန္မေျပာဘဲ ငိုင္နီမိပါေရ။ အမွန္ေျပာရဖို႔ဆိုေက သူမီးေရ စကားတိကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ မေျဖခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဇာေလာက္ထိ ခံစားနီရေလဆိုစြာ ကို သူသိဖို႔မဟုတ္။
"ကိုခိုင္ျမတ္ ပိုး၀ါေျပာစြာကို မၾကားလား။ ဇာျဖစ္လို႔ တိန္းနီရစြာေလ။ ေျပာေလ"
ဒုတိယအႀကိမ္ သူက ထပ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားတိကို ေျပာလိုက္ေတ။
"ကိုယ္ အားလံုး စဥ္းစားၿပီးဗ်ာယ္ ပိုး၀ါ။ ကိုယ္ေရ စာပီ၊ ယဥ္ေက်းမွုနန္႔ ဇာတိၿမီကို ခ်စ္ေတ ရခုိင္သား တစ္ေယာက္ပါ ပိုး၀ါ။ ကိုယ္ေရ ရခိုင္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ယင့္သားနန္႔ ကိုယ့္ရခိုင္ေဒသ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိး အက်ဳိးအတြက္ တစ္ခုလည္း မလုပ္ဘဲ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ တစ္ခုတည္းကိုၾကည့္ပနာ သူတစ္ပါးၿမီကို အထင္ႀကီး၊ သူမ်ားျပည္မွာရာ အၿခီစိုက္ဖို႔ဆိုေက ကိုယ္ေရ တာ၀န္မက်ီေရ လူတစ္ေယာက္၊ အသံုးမက်ေရ လူညံ့တစ္ေယာက္ျဖစ္လားဖုိ႔။ ကိုယ္ေရ တာ၀န္က်ီခ်င္ေရ။ လူညံ့တစ္ေယာက္ အျဖစ္မခံႏိုင္။ ယင္းအတြက္ နန္႔ ကိုယ္ ပိုး၀ါေျပာေရ စကားတိကို လက္မခံႏိုင္။ ပိုး၀ါ ႀကိဳက္ေတပိုင္ ဆံုးျဖတ္ပါ။"
"ေၾသာ္ - ကိုခုိင္ျမတ္က ေဒပိုင္ကိုး။ ကေကာင္းျပတ္သားလွပါေရကာ သူရဲေကာင္းႀကီး။ ယင္းပိုင္ဆို လည္း ေကာင္းပါေရ။ ကိုခိုင္ျမတ္ဖက္က ျပတ္သားလာေက ပိုး၀ါကလည္း ျပတ္သားရဖို႔နန္းရာ။ ေဒမွာ ကိုခိုင္ျမတ္၊ ကိုခိုင္ျမတ္႐ို႕ပိုင္ အတၱသမားတိေရ တစ္ခါလည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာလီဖို႔မဟုတ္။ သူမ်ားျပည္ကို အထင္ႀကီးရဖို႔ႏွန္းရာ။ သူမ်ားျပည္က ကိုယ့္ျပည္ထက္ တိုးတက္နီစြာကို။ ကိုခိုင္ျမတ္ကို အထင္ႀကီးမိစြာ ပိုး၀ါမွားပါေရ။ 'ၿမီကိုခ်စ္ေက တီျဖစ္ေတ'ဆိုစြာ ကိုခိုင္ျမတ္ မၾကားဖူးလား"
သူ႔ဖက္က စတင္ၿပီးေက ကၽြန္ေတာ့္ကို တုန္႔ျပန္လိုက္ပါေရ။
"ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ၿမီကို ကိုယ္႐ို႔မထိန္းသိမ္း၊ မေစာင့္ေ႐ွာက္ေက ဇာသူလာလို႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္လာဖို႔လဲ။ ၿမီကိုခ်စ္ေက တီျဖစ္ေတ ဆိုပနာ ရီႀကိဳင္ရာ ျမက္ႏုရာကိုရာ ထြက္လားခကတ္ေက ေနာင္အနာဂတ္ ကာလတိမွာ ရခိုင္လူမ်ဳိးနန္႔ ရခိုင္ျပည္ဆိုစြာ ဟိဖုိ႔သိမ့္လား။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ၿမီမွာ နီထိုင္စြာလည္း အမ်ဳိး ကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္း၊ မ်ဳိးခ်စ္ျခင္းတစ္ခုရာ ပိုး၀ါ"
"အမ်ဳိးကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္း၊ မ်ဳိးခ်စ္ျခင္း ဇာျခင္းျဖစ္ျဖစ္ ပိုး၀ါတစ္ခုလည္းနားမလည္။ ပိုး၀ါနားလည္စြာက လူဆိုစြာ တိုးတက္ေရနီရာမွာ နီထိုင္မွ တိုးတက္ဖုိ႔၊ ခ်မ္းသာဖို႔၊ ႀကီးပြားဖို႔။ ေဒခ်င့္ေရ ပိုး၀ါ၏ခံယူခ်က္။ ကုန္ကုန္ေျပာေမ ကိုခိုင္ျမတ္ သူမ်ားျပည္၊ ဇာျပည္ အဓိကမဟုတ္။ ခ်မ္းသာဖို႔ရာ အေရးႀကီးေရ။"
"ယင္းပိုင္လည္းမဟုတ္ ပိုး၀ါ၊ တိုးတက္ေတ မတိုးတက္ဆိုစြာက လူနန္႔ရာသက္ဆိုင္ေရ။ ကိုယ္႐ို႔ညံ့ဖ်င္းလို႔၊ ကိုယ္႐ို႔အသံုးမက်လို႔ရာ။ အဂုက ယင္းပိုင္မဟုတ္ကတ္။ ဆင္းရဲေရေဒသ၊ အလုပ္႐ွားေရနီရာ၊ မတိုး တက္ေတျပည္နယ္ဆိုပနာ အေၾကာင္းျပၿပီးေက သူမ်ားနီရာကို ထြက္ခြာလားခကတ္စြာကား အမွားရာ။ ကိုယ့္ျပည္တိုးတက္ေအာင္ ကိုယ္႐ို႔လုပ္ေဆာင္ကတ္ရဖို႔ မနား။ သူမ်ားျပည္ တိုးတက္နီစြာေရ သူမ်ားတိက သူ႐ို႔ျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ကတ္လို႔ တိုးတက္နီစြာေလ။ သူ႐ို႔ကို အတုယူကတ္ရဖို႔။ ကိုယ္ ႐ို႔ရခိုင္ျပည္ေရ တန္ဖိုးဟိေရ ရတနာၿမီရာ ပိုး၀ါ။ ႏိုင္ငံျခားသားတိကပင္ ကိုယ္႐ို႔ရခိုင္ျပည္နယ္ကို အထင္ ႀကီးၿပီး ေလ့လာဖို႔၊ မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔၊ လည္ပတ္ဖုိ႔လာကတ္ေတ။ ကိုယ္႐ို႔ ရခုိင္ျပည္သမိုင္းအေၾကာင္းတိကို မွတ္တမ္းတင္ စာတမ္းျပဳစုၿပီးေက ပါရဂူဘြဲ႔ယူလားခေရ ႏိုင္ငံျခားသားတိကလည္း အမ်ားႀကီး။ ကိုယ္႐ို႔ လူမ်ဳိးတိကရာ အေရးမစိုက္ကတ္စြာ။ စိုင္းျဒားမင္းခြာငွက္ေခ်တိကပင္ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ၿမီကို ခ်စ္ကတ္ေတ။ အထင္ႀကီးကတ္ေတ။ ေစာာင့္ေ႐ွာက္ကတ္ေတ။ ကိုယ္႐ို႔ကလူသားတိေလ။ အသိဥာဏ္ဟိေရ သတၱ၀ါတိ။ သူ႐ို႔ထက္သာရဖုိ႔။ လူသားမွန္ေက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ျပည္အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ေရပိုင္ ပီးဆပ္ရဖုိ႔စြာ ဓမၼတာ ရာ ပိုး၀ါ။ ေယမွရာ လူသားပီသဖို႔ေလ။ "ကိုယ့္ျပည္ကို ကိုယ္ရာခ်စ္မွရာ သူမ်ားျပည္သားေလးစားလီေမ" ဆိုေရ စကားကို ပိုး၀ါ မၾကားဖူးလား။ ပိုး၀ါလည္း ရခိုင္သူမေခ်တစ္ေယာက္ရာ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ ပိုး၀ါ။
"စဥ္းစားနီစရာလည္း မလို။ ကိုခိုင္ျမတ္႐ို႔ပိုင္ စိတ္ကူးယဥ္သမားတိေျပာေရ စကားကိုလည္း နားမေထာင္ ခ်င္။ အာ... ပိုး၀ါ ကိုခိုင္ျမတ္နန္႔ စကားမေျပာခ်င္ဗ်ာယ္။ အခ်ိန္ကုန္ေရ။ လီကုန္ေရ။ ပိုး၀ါျပန္ဖုိ႔ဗ်ာယ္။"
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔အလိုဆႏၵအတိုင္း ေျပာမရလို႔ ေဒါသတိနန္႔ ေပါက္ကြဲနီေရ လွပိုး၀ါ၏ မ်က္လံုးအိမ္က မ်က္ရည္တိပင္ စီးက်လာလတ္ပါေရ။ ေယၿပီးေက သူေရ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမုန္းမ်က္ေစာင္းတိနန္႔ ၾကည့္ပနာ ဟာရီေတာင္ေအာက္ကို ၿခီသြက္သြက္နန္႔ ဆင္းလားခပါေရ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ခါ သူ႔ေနာက္ေၾကာကို ၾကည့္ၿပီးေက ေငးက်န္ခပါေရ။
အခန္း(၅)
"အမ်ဳိးကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္း၊ မ်ဳိးခ်စ္ျခင္း ဇာျခင္းျဖစ္ျဖစ္ ပိုး၀ါတစ္ခုလည္းနားမလည္။ ပိုး၀ါနားလည္စြာက လူဆိုစြာ တိုးတက္ေရနီရာမွာ နီထိုင္မွ တိုးတက္ဖုိ႔၊ ခ်မ္းသာဖို႔၊ ႀကီးပြားဖို႔။ ေဒခ်င့္ေရ ပိုး၀ါ၏ခံယူခ်က္။ ကုန္ကုန္ေျပာေမ ကိုခိုင္ျမတ္ သူမ်ားျပည္၊ ဇာျပည္ အဓိကမဟုတ္။ ခ်မ္းသာဖို႔ရာ အေရးႀကီးေရ။"
"ယင္းပိုင္လည္းမဟုတ္ ပိုး၀ါ၊ တိုးတက္ေတ မတိုးတက္ဆိုစြာက လူနန္႔ရာသက္ဆိုင္ေရ။ ကိုယ္႐ို႔ညံ့ဖ်င္းလို႔၊ ကိုယ္႐ို႔အသံုးမက်လို႔ရာ။ အဂုက ယင္းပိုင္မဟုတ္ကတ္။ ဆင္းရဲေရေဒသ၊ အလုပ္႐ွားေရနီရာ၊ မတိုး တက္ေတျပည္နယ္ဆိုပနာ အေၾကာင္းျပၿပီးေက သူမ်ားနီရာကို ထြက္ခြာလားခကတ္စြာကား အမွားရာ။ ကိုယ့္ျပည္တိုးတက္ေအာင္ ကိုယ္႐ို႔လုပ္ေဆာင္ကတ္ရဖို႔ မနား။ သူမ်ားျပည္ တိုးတက္နီစြာေရ သူမ်ားတိက သူ႐ို႔ျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ကတ္လို႔ တိုးတက္နီစြာေလ။ သူ႐ို႔ကို အတုယူကတ္ရဖို႔။ ကိုယ္ ႐ို႔ရခိုင္ျပည္ေရ တန္ဖိုးဟိေရ ရတနာၿမီရာ ပိုး၀ါ။ ႏိုင္ငံျခားသားတိကပင္ ကိုယ္႐ို႔ရခိုင္ျပည္နယ္ကို အထင္ ႀကီးၿပီး ေလ့လာဖို႔၊ မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔၊ လည္ပတ္ဖုိ႔လာကတ္ေတ။ ကိုယ္႐ို႔ ရခုိင္ျပည္သမိုင္းအေၾကာင္းတိကို မွတ္တမ္းတင္ စာတမ္းျပဳစုၿပီးေက ပါရဂူဘြဲ႔ယူလားခေရ ႏိုင္ငံျခားသားတိကလည္း အမ်ားႀကီး။ ကိုယ္႐ို႔ လူမ်ဳိးတိကရာ အေရးမစိုက္ကတ္စြာ။ စိုင္းျဒားမင္းခြာငွက္ေခ်တိကပင္ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ၿမီကို ခ်စ္ကတ္ေတ။ အထင္ႀကီးကတ္ေတ။ ေစာာင့္ေ႐ွာက္ကတ္ေတ။ ကိုယ္႐ို႔ကလူသားတိေလ။ အသိဥာဏ္ဟိေရ သတၱ၀ါတိ။ သူ႐ို႔ထက္သာရဖုိ႔။ လူသားမွန္ေက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ျပည္အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ေရပိုင္ ပီးဆပ္ရဖုိ႔စြာ ဓမၼတာ ရာ ပိုး၀ါ။ ေယမွရာ လူသားပီသဖို႔ေလ။ "ကိုယ့္ျပည္ကို ကိုယ္ရာခ်စ္မွရာ သူမ်ားျပည္သားေလးစားလီေမ" ဆိုေရ စကားကို ပိုး၀ါ မၾကားဖူးလား။ ပိုး၀ါလည္း ရခိုင္သူမေခ်တစ္ေယာက္ရာ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ ပိုး၀ါ။
"စဥ္းစားနီစရာလည္း မလို။ ကိုခိုင္ျမတ္႐ို႔ပိုင္ စိတ္ကူးယဥ္သမားတိေျပာေရ စကားကိုလည္း နားမေထာင္ ခ်င္။ အာ... ပိုး၀ါ ကိုခိုင္ျမတ္နန္႔ စကားမေျပာခ်င္ဗ်ာယ္။ အခ်ိန္ကုန္ေရ။ လီကုန္ေရ။ ပိုး၀ါျပန္ဖုိ႔ဗ်ာယ္။"
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔အလိုဆႏၵအတိုင္း ေျပာမရလို႔ ေဒါသတိနန္႔ ေပါက္ကြဲနီေရ လွပိုး၀ါ၏ မ်က္လံုးအိမ္က မ်က္ရည္တိပင္ စီးက်လာလတ္ပါေရ။ ေယၿပီးေက သူေရ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမုန္းမ်က္ေစာင္းတိနန္႔ ၾကည့္ပနာ ဟာရီေတာင္ေအာက္ကို ၿခီသြက္သြက္နန္႔ ဆင္းလားခပါေရ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ခါ သူ႔ေနာက္ေၾကာကို ၾကည့္ၿပီးေက ေငးက်န္ခပါေရ။
အခန္း(၅)
ႏီြဦးလီ႐ူးတိုက္ခတ္မွဳေၾကာင့္ နန္္းရာကုန္းထက္က ႐ိုးတန္ၿပိဳင္းၿပိဳင္းနန္႔ ေညာင္ပင္အို႐ို႔၏ အကိုင္းအခက္တိ လွဳပ္ခါနီကတ္ပါေရ။ ဂိမာန္ရာသီ၏ ေတာ္၀င္နန္းၿမိဳ႔အိုကလည္း လြမ္းေမာစရာပင္။ ထိုင္နီက် နီရာေဟာင္းေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ပနာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္နီမိပါေရ။ သူနန္႔မတိြရစြာ ႏွစ္ လေက်ာ္ေလာက္ပင္ ဟိလားခပါဗ်ာယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အျပစ္နန္႔ ကိုယ္ေလ။ ေယေကလည္း သူနန္႔တိြဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါသိမ့္ေရ။ အဆင္မေျပ၊ လံုး၀အတိြမခံ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တမင္သက္ သက္ ေ႐ွာင္နီေရ။ စိတ္နာၿပီးေက မုန္းလားခဗ်ာယ္လာမသိ။ သူနန္႔ မတိြရေကလည္း သူနန္႔ကၽြန္ေတာ္႐ို႔ တိြနီက်ျဖစ္ေတ ေဒနီရာေဟာင္းမွာ အခ်ိန္တိုင္း ေစာင့္ျဖစ္ပါေရ။ သူကေတာ့ ေပၚမလာ။ အဂုလည္း သူလာဖို႔အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာင္ယင္း ဟာရီေတာင္ထက္ကို ေငးၾကည့္နီမိပါေရ။
"ကိုခိုင္ျမတ္ ဇာဇာစဥ္းစားနီေလ"
အသံလာရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္႐ို႔မိတ္ဆီြ၊ လွပိုး၀ါ၏ သူငယ္ခ်င္း သႏာၱ ကၽြန္ ေတာ့္အနား ကို ေရာက္နီစြာကို သတိျပဳမိပါေရ။
"ေၾသာ္... သႏာၱ"
သႏာၱေရ သူ႔အိတ္ထဲမွာပါလာေရ စာအိတ္တစ္အိတ္ကို ထုတ္ပနာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပီးၿပီးေက သူကေျပာပါေရ။
"ကိုခိုင္ျမတ္ကိုတိြေက ေဒစာကိုပီးလိုက္ပါလတ္။ လွပိုး၀ါက သႏာၱကို ပီးပစ္ခေရ။ လွပိုး၀ါေရ လြန္ခေရ တစ္ပတ္ကပင္ ရန္ကုန္ကို လားခပါဗ်ာယ္"
သႏာၱစကားဆံုးစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္က်လားခပါေရ။
"သႏာၱျပန္လိုက္ေမ ကိုခိုင္ျမတ္"
သႏာၱ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးေက ကၽြန္ေတာ့္အနားက ထြက္ခြာလားခပါေရ။ သႏာၱ ထြက္လားခၿပီးေရ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရ စာအိတ္ကို ဖြင့္ပနာ ဖတ္လိုက္ပါေရ။
သို႔/
ကိုခိုင္ျမတ္
ပိုး၀ါ စာ႐ီြးထားခပါေရ။ အစကခါ ကိုခိုင္ျမတ္ကို ေကာင္းေကာင္း အထင္ႀကီးမိပါေရ။ အမွန္ေျပာရဖို႔ဆိုေက ပိုး၀ါေလ ကိုခိုင္ျမတ္ကို ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ပါေရ။ အဂုပိုင္ ကိုခိုင္ျမတ္၏ ညံ့ဖ်င္းေရ စိတ္ဓါတ္ကို သိေရ ခါ ေကာင္းေကာင္း အံ့ၾသလားၿပီးေက ကိုခိုင္ျမတ္ကို ယံုၾကည္မိေရ ပိုး၀ါ၏အမွားတိကို ေနာင္တရပနာ ငိုမိပါေရ။ ကိုခိုင္ျမတ္ေရ ေလာကႀကီးကို ရင္မဆိုင္၀့ံသူ၊ သတၱိမ႐ွိသူ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးေရ အတၱ သမားျဖစ္ေတ။ ၿမီကိုခ်စ္ေတ၊ မ်ဳိးကိုခ်စ္ေတ ဆိုေရ စကားတိစြာ ထိုးအ၀ီးႀကီးမွာ က်န္ခပါ ဗ်ာယ္ ကိုခိုင္ျမတ္။ စိတ္ဓါတ္၊ အယူအဆခ်င္းမတူညီေရ ကိုခိုင္ျမတ္နန္႔ ပိုး၀ါ႐ို႔ဇာတ္လမ္း ေဒေလာက္နန္႔ ၿပီးဆံုး ပါဗ်ာယ္။ ကိုခိုင္ျတ္ ရင္ခြင္မွာဟိနီသ႐ိြ ပိုး၀ါဘ၀ တစ္ခါလည္း တိုးတက္လီဖို႔မဟုတ္။ ယင္းအတြက္နန္႔ ပိုး၀ါ ကိုခိုင္ျမတ္နန္႔ အ၀ီးဆံုးနီရာကို ထြက္ခြာလားခပါဗ်ာယ္။ အျပစ္ဟိေကလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ။
ဘ၀ကို တိုးတက္ခ်င္ေရ
ပိုး၀ါ
စာကိုဖတ္ၿပီးစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရ ေငးမွဳိင္ၿပီးေက ခ်စ္သူနန္႔ တစ္ကမာၻစီ ျခားလားခေရပိုင္ ရင္နင့္ႀကီကြဲစြာ ခံစားရပါေရ။ "ေၾသာ္... အသက္တမွ် ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေရ ငါ့ခ်စ္သူေခ်တစ္ေယာက္ကို ငါဆံုး႐ွံဳးရဖို႔ဗ်ာယ္ မနားေယ"
ကၽြန္ေတာ္ဇာပိုင္တတ္ႏိုင္ပါဖို႔လဲ။ လူတစ္ေယာက္စိတ္တစ္မ်ဳိးစီရာမနား။ တစ္ေယာက္စိတ္နန္႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ တူစြာကားမဟုတ္ေယ။ သူ႔စိတ္မွာဟိစြာကို ကိုယ့္စိတ္နန္႔တူေအာင္ ညွိယူေျပာင္းယူလုပ္လုိ႔ရစြာကား မဟုတ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္တိကို မင္းတစ္ေယာက္နားလည္ႏိုင္ပါစီ။ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓါတ္ျပင္း ထန္မွဳ၊ တာ၀န္သိတတ္မွဳ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာ ျပတ္သားမွဳတိဆိုစြာ တန္ဖိုးဟိေရ ျမင့္ျမတ္ေတ လူေကာင္း လူမြန္တစ္ေယာက္၏ လုပ္ရပ္ေလ။ ကိုယ္လည္း လူေကာင္းလူမြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါေရ ပိုး၀ါ။ မင္းကေတာ့ခါ ကိုယ့္ကို စူဠသုဘဒၵါ ၿငိဳးမာန္ဖြဲ႔ပနာ စိမ္းကားရက္စက္လားခဗ်ာယ္လား ခ်စ္သူ။ မင္းဘ၀ အီးခ်မ္းသာယာ တိုးတက္ပါစီ။ လိုရာဆႏၵ အ၀၀နန္႔လည္း ျပည့္စံုႏိုင္ပါစီလို႔ ကိုယ္ဆုေတာင္းပီးလိုက္ပါေရ ပိုး၀ါ။ ကိုယ္ကေတာ့ခါ အသည္းကြဲသမားဘ၀နန္႔ မင္းကို အၿမဲတမ္း လြမ္းနီပါေမ။
အခန္း(၆)
အခ်ိန္ကာလတိက တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာလတ္စြာ အဂုဆိုေက (၅)ႏွစ္ပင္ ဟိလားခပါဗ်ာယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူဘားက စာလည္းမလာ၊ သတင္းလည္းမပါးပါ။ သူကေတာ့ခါ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေလာင္း ရိပ္ေအာက္မွာ ၿခီရာေဖ်ာက္ပနာ လူသစ္၊စိတ္သစ္၊ ဘ၀သစ္နန္႔ ေပ်ာ္မိြလို႔ ဟိလီဖို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိပင္ရလီဖို႔မဟုတ္။ မိလားခဗ်ာယ္ထင္ယင့္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုတစ္ခ်ိန္က သူနန္႔ေပ်ာ္ျမဴးခကတ္ေတ နီရာေဟာင္းတိကိုေရာက္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးေက ႐ူးမတတ္ ခံစားရပါေရ။ ခ်စ္ခကတ္ေတ အယင္ အခ်ိန္ကဆိုေက နန္းရာကုန္း၊ ဟာရီေတာင္၊ ျမ၀ါေတာင္၊ သဂၤနဒီျမစ္၊ ရီေပါက္၀ေခ်ာင္း၊ လက္ဆီးကန္၊ သွ်စ္ေသာင္း၊ ထုကၠန္႔သိမ္႐ို႔အစ မာန္ငါးပါးအဆံုး နီရာတိအားလံုးေရ ကၽြန္ေတာ္နန္႔ လွပိုး၀ါ႐ို႔၏ အခ်စ္ရိပ္၊ အခ်စ္ကမာၻ၊ အခ်စ္နယ္ၿမီတိပင္ ျဖစ္ပါေရ။ တစ္ခါတရီဆိုလည္း သူေျပာခေရစကားတိကို ၾကားေယာင္လီ တိုင္း စိတ္နာၾကည္းၿပီးေက သူ႔ကို မိပစ္လိုက္ဖို႔အထိ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေရ။ ေယေကလည္း မိလို႔ကားမရ။ အစားထိုးမရေရအခ်စ္၊ သံေယာဇဥ္တိနန္႔ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေရ သမုဒယေႏွာင္ႀကိဳးထဲက ႐ုန္းထြက္ လို႔ မရပါ။ မင္းကေတာ့ခါ ႀကီးမားခိုင္မာေရ သံုး႐ြန္းတင္အခ်စ္ႀကိဳးကို အမုန္းဓါးနန္႔ ပိုင္းျဖတ္လိုက္ဗ်ာယ္ လား ခ်စ္သူ။
မိုးေသာက္ေရာင္နီေအာက္မွာ ေငြႏွင္းစက္ေခ်တိက တေျဖာက္ေျဖာက္နန္႔ က်ဆင္းနီကတ္ ပါေရ ။ ေဆာင္းေဟမာန္၏ အအီးဓါတ္က ပူေလာင္ေျခာက္သိြနီေရ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို မအီးျမႏိုင္ပါ။ အဂု အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရ အေဖာ္မ့ဲ ဥၾသငွက္ေခ်ပိုင္ ခ်စ္သူျပန္လာဖို႔ နိရက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ယင္း နန္းရာကုန္း ထက္ တစ္နီရာမွာ အထီးက်န္စြာ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ပနာ စိတ္ကိုေျဖသိမ့္နီမိပါေရ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ- "ေဆာင္းတစ္ရက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔မွာပါ... ေဆာင္းတစ္ရက္က... ေဟာင္းပ်က္ခ... အသည္းသက္တမွ် ပြင့္ဦးသဇင္ညွာ... ခ်စ္သူေဟာင္းအေၾကာင္း... ျပန္ေျပာင္းေတြးမိ မခ်ိရင္မွာ... ရာသီစက္ေမာင္း .. . ေျပာင္း... ေဟာင္း၍မလာ... ေတြးသမွ်...အသည္းကနာၾကင္ဗ်ာယ္လာ...မမိန္႔ေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း အေၾကာင္းက... ေဆာင္းတစ္ရက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔မွာပါ........
(ေဆာင္းရတု ႏွင္းျမဴမွဳန္ၾကားမွာ... တြဲလက္ႏႊဲယွက္လည္ဗ်ာယ္လား)၂ တူေပ်ာ္... ပူေဇာ္... ဘုရားေပၚ အပါးမွာ... တစ္သက္ကမာၻ... မခြဲမခြာ... မခြဲမခြာ... တစ္သက္ကမာၻ... ကတိထားဖူးစြာ သူမိလားလာ... သွ်စ္ေသာင္း ထုကၠန္သိမ္ဘုရားအပါး အပါးမွာ... လက္တြဲလို႔တတူရာ လက္ဆီးကန္နားမွာ... မာန္ငါးပါး စံုစြာ... ထားခေရသစၥာ... အံေတာ္သိမ္ ဓါတ္ေ႐ႊဂူ၀အစ... ၾကည္ျဖဴတုန္းခါ နန္းရာကုန္းမွာ... ေပ်ာ္႐ႊင္မဆံုး အၿပံဳးၿပိဳင္ကတ္စြာ... အတြက္စီေပၚနီဗ်ာယ္ကာ... မမိေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း အေၾကာင္း က... ေဆာင္း တစ္ရက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔မွာပါ..." ေတး႐ီြးဆရာႀကီး ဂီတစာဆို ကိုသန္းေမာင္ ႐ီြးစပ္ၿပီးေက အဆိုေတာ္ ကိုသန္းေဆြ သီဆိုထားေရ "ေဆာင္းတစ္ရက္က ေျမာက္ဦးသူေခ်" သီျခင္းကို အသံက်ယ္က်ယ္တီးပနာ ၿမိဳ႔ကိုပတ္လို႔ သိန္းထီေရာင္းနီေရ လူတစ္ေယာက္ဖြင့္ေရ ေတးျခင္းကို ၾကားစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုး တိ အရည္ေပ်ာ္လားပိုင္ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ခံစားရပါေရ။ အတိတ္က ျဖစ္ေၾကာင္းတိကို လံုး၀မိပစ္လိုက္ ဖို႔ဗ်ာယ္ ဆိုၿပီးေက စိတ္ကိုေျဖသိမ့္နီေရ ကၽြန္ေတာ္။ ယင္းအခ်ိန္မွာမွ ေဒသီျခင္းနန္႔ တိုက္ဆိုင္လာေရ။ မိထားေရ အလြမ္းတိက ျပန္လို႔ႏိုးထလာကတ္ေတ။
ကားဂိတ္မွာ ထိုင္ပနာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္စြာကလည္း အခါခါ။ ရန္ကုန္ကားတိ၀င္လာတိုင္း "သူ" ပါလာဖို႔ လားလို႔ လွမ္းၾကည့္ရစြာကလည္း အေမာ။ ကားဟြန္းသံၾကားေက သူ႔ေခၚသံလားလို႔ ေယာင္ပ နာေတာင္ ျပန္ ထူးမိေရ။ သူျပန္လာဗ်ာယ္ထင္လို႔ ေစာင့္ႀကိဳပနာ စိတ္ကူးနန္႔ ေပ်ာ္ရစြာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ "ကၽြန္ေတာ္ေရ အခ်စ္က်ိန္စာသင့္နီေရ စိတၱဇေ၀ဒနာသွ်င္တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္နီဗ်ာယ္လား" ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္ေတြးပနာ စဥ္းစားၾကည့္ေရ။ အမွန္ဆိုေက သူနန္႔ ကၽြန္ေတာ္က အယူအဆခ်င္းမတူညီေရ ၀ိေရာဓိ၊ (Opposite) ဆန္႔က်င္ဘက္ လူသားႏွစ္ဦး။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္မွဳ မပီးႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ကတ္ေတ လူတိ။ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္း။ သူက ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးမထားဘဲ စြန္႔ခြာထားခသူ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္နာသင့္ပါေရ။ အဂုက ယင္းပိုင္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ခံစားနီရေရ အလြမ္းေ၀ဒနာတိက ပိုၿပီးေက ဆိုး႐ြားလာလတ္ပါေရ။
အခန္း(၇)
ေဒလြမ္းရိပ္ၿမံဳမွာ အလြမ္းမ်က္ရည္တိ ဇာေလာက္က်ခကတ္ရေလ မသိ။ ရခိုင္ဘုရင္႐ို႔ေခတ္ကလည္း လြမ္းခရေရ အလြမ္းရာဇ၀င္တိ ဟိခကတ္ပါေရ။ သံတြဲမိဖုရား "ေစာယဥ္မိ"၏ ခ်စ္ခြင့္ပန္လႊာ ေမတၱာ စာကိုဖတ္ယင္း၊ လြမ္းစာဖြဲ႔ပနာ တစိမ့္စိမ့္ လြမ္းခရေရ စာဆိုဘုရင္ "မင္းခရီ"။ အေနာက္ ဘဂၤါကို စစ္ခ်ီ လားခေရ လင္ေတာ္ေမာင္ "နႏၵသူရ" ဇုႏၱတ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ေတာ္မူ တ၀ဂူဘုရားစာတီမွာ ပန္း သၿပီ ေညာင္ရီေလာင္းလို႔ ဆုေတာင္းပနာ လြမ္းမ်က္ရည္က်ခေရ စာဆိုသွ်င္မ "ေစာျမနႏၵာ"။ အဂုအခ်ိန္ မွာက ထုိးအာရကၡ႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီး၏တစ္ဖက္ တိုက္တာအေဆာက္အအံုတိ၊ ပကာသန အေဆာင္ အေယာင္တိ၊ မာစီးဒီး၊ လင္ခ႐ူဆာ၊ ပါဂ်ဲ႐ိုးကားတိ၊ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္တိ ေပါမ်ားေရ မဟာရန္ ကုန္ေလာင္း႐ိပ္ေအာက္မွာ မိြေပ်ာ္နီေရ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ။ ေတာင္အထပ္ထပ္ကာရံထားၿပီးေက အင္တာ နက္မဟိေရ မြဲျပာျပာ ကၽြန္းၿမိဳ႔ေခ်မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ခြဲဗ်ာယ္ ထားခသူ။ ရခုိင္ဘုရင္ မင္းဗာႀကီး၏ သမီးေတာ္ လက္သစ္၊ ရကိၡတ ေတာ္၀င္သဇင္ပန္းေခ် "လွပိုး၀ါ"ကို အလြမ္းရိပ္ အလြမ္းေငြ႔တိ ၀ီ၀ီဆိုင္းနီကတ္ေတ ဂႏၳ၀င္ၿမိဳ႔ျပ လြမ္းရိပ္ၿမံဳ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔တစ္နီရာက အထီးက်န္ အေဖာ္ မ့ဲနီေရ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ခိုင္ျမတ္တစ္ေယာက္ လြမ္းစာကိုဖြဲ႔ လြမ္းရီေသာက္ယင္း လြမ္းမ်က္ရည္ယိုစီးပနာ ရာဇ၀င္မွာ စာတင္ေလာက္ေတ ေတာ္၀င္အလြမ္းတိနန္႔ တစ္ေယာက္တည္း လြန္းနီရပါေရလို႔။
ေမာင္ခုိင္ျမတ္
ေအာင္တံခြန္ ၀ံသရကၡိတ မဂၢဇင္း အတြဲ(၅)၊ အမွတ္(၃)မွ-
"ကိုခိုင္ျမတ္ ဇာဇာစဥ္းစားနီေလ"
အသံလာရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္႐ို႔မိတ္ဆီြ၊ လွပိုး၀ါ၏ သူငယ္ခ်င္း သႏာၱ ကၽြန္ ေတာ့္အနား ကို ေရာက္နီစြာကို သတိျပဳမိပါေရ။
"ေၾသာ္... သႏာၱ"
သႏာၱေရ သူ႔အိတ္ထဲမွာပါလာေရ စာအိတ္တစ္အိတ္ကို ထုတ္ပနာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပီးၿပီးေက သူကေျပာပါေရ။
"ကိုခိုင္ျမတ္ကိုတိြေက ေဒစာကိုပီးလိုက္ပါလတ္။ လွပိုး၀ါက သႏာၱကို ပီးပစ္ခေရ။ လွပိုး၀ါေရ လြန္ခေရ တစ္ပတ္ကပင္ ရန္ကုန္ကို လားခပါဗ်ာယ္"
သႏာၱစကားဆံုးစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္က်လားခပါေရ။
"သႏာၱျပန္လိုက္ေမ ကိုခိုင္ျမတ္"
သႏာၱ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးေက ကၽြန္ေတာ့္အနားက ထြက္ခြာလားခပါေရ။ သႏာၱ ထြက္လားခၿပီးေရ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရ စာအိတ္ကို ဖြင့္ပနာ ဖတ္လိုက္ပါေရ။
သို႔/
ကိုခိုင္ျမတ္
ပိုး၀ါ စာ႐ီြးထားခပါေရ။ အစကခါ ကိုခိုင္ျမတ္ကို ေကာင္းေကာင္း အထင္ႀကီးမိပါေရ။ အမွန္ေျပာရဖို႔ဆိုေက ပိုး၀ါေလ ကိုခိုင္ျမတ္ကို ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ပါေရ။ အဂုပိုင္ ကိုခိုင္ျမတ္၏ ညံ့ဖ်င္းေရ စိတ္ဓါတ္ကို သိေရ ခါ ေကာင္းေကာင္း အံ့ၾသလားၿပီးေက ကိုခိုင္ျမတ္ကို ယံုၾကည္မိေရ ပိုး၀ါ၏အမွားတိကို ေနာင္တရပနာ ငိုမိပါေရ။ ကိုခိုင္ျမတ္ေရ ေလာကႀကီးကို ရင္မဆိုင္၀့ံသူ၊ သတၱိမ႐ွိသူ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးေရ အတၱ သမားျဖစ္ေတ။ ၿမီကိုခ်စ္ေတ၊ မ်ဳိးကိုခ်စ္ေတ ဆိုေရ စကားတိစြာ ထိုးအ၀ီးႀကီးမွာ က်န္ခပါ ဗ်ာယ္ ကိုခိုင္ျမတ္။ စိတ္ဓါတ္၊ အယူအဆခ်င္းမတူညီေရ ကိုခိုင္ျမတ္နန္႔ ပိုး၀ါ႐ို႔ဇာတ္လမ္း ေဒေလာက္နန္႔ ၿပီးဆံုး ပါဗ်ာယ္။ ကိုခိုင္ျတ္ ရင္ခြင္မွာဟိနီသ႐ိြ ပိုး၀ါဘ၀ တစ္ခါလည္း တိုးတက္လီဖို႔မဟုတ္။ ယင္းအတြက္နန္႔ ပိုး၀ါ ကိုခိုင္ျမတ္နန္႔ အ၀ီးဆံုးနီရာကို ထြက္ခြာလားခပါဗ်ာယ္။ အျပစ္ဟိေကလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ။
ဘ၀ကို တိုးတက္ခ်င္ေရ
ပိုး၀ါ
စာကိုဖတ္ၿပီးစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရ ေငးမွဳိင္ၿပီးေက ခ်စ္သူနန္႔ တစ္ကမာၻစီ ျခားလားခေရပိုင္ ရင္နင့္ႀကီကြဲစြာ ခံစားရပါေရ။ "ေၾသာ္... အသက္တမွ် ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေရ ငါ့ခ်စ္သူေခ်တစ္ေယာက္ကို ငါဆံုး႐ွံဳးရဖို႔ဗ်ာယ္ မနားေယ"
ကၽြန္ေတာ္ဇာပိုင္တတ္ႏိုင္ပါဖို႔လဲ။ လူတစ္ေယာက္စိတ္တစ္မ်ဳိးစီရာမနား။ တစ္ေယာက္စိတ္နန္႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ တူစြာကားမဟုတ္ေယ။ သူ႔စိတ္မွာဟိစြာကို ကိုယ့္စိတ္နန္႔တူေအာင္ ညွိယူေျပာင္းယူလုပ္လုိ႔ရစြာကား မဟုတ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္တိကို မင္းတစ္ေယာက္နားလည္ႏိုင္ပါစီ။ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓါတ္ျပင္း ထန္မွဳ၊ တာ၀န္သိတတ္မွဳ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာ ျပတ္သားမွဳတိဆိုစြာ တန္ဖိုးဟိေရ ျမင့္ျမတ္ေတ လူေကာင္း လူမြန္တစ္ေယာက္၏ လုပ္ရပ္ေလ။ ကိုယ္လည္း လူေကာင္းလူမြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါေရ ပိုး၀ါ။ မင္းကေတာ့ခါ ကိုယ့္ကို စူဠသုဘဒၵါ ၿငိဳးမာန္ဖြဲ႔ပနာ စိမ္းကားရက္စက္လားခဗ်ာယ္လား ခ်စ္သူ။ မင္းဘ၀ အီးခ်မ္းသာယာ တိုးတက္ပါစီ။ လိုရာဆႏၵ အ၀၀နန္႔လည္း ျပည့္စံုႏိုင္ပါစီလို႔ ကိုယ္ဆုေတာင္းပီးလိုက္ပါေရ ပိုး၀ါ။ ကိုယ္ကေတာ့ခါ အသည္းကြဲသမားဘ၀နန္႔ မင္းကို အၿမဲတမ္း လြမ္းနီပါေမ။
အခန္း(၆)
အခ်ိန္ကာလတိက တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာလတ္စြာ အဂုဆိုေက (၅)ႏွစ္ပင္ ဟိလားခပါဗ်ာယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူဘားက စာလည္းမလာ၊ သတင္းလည္းမပါးပါ။ သူကေတာ့ခါ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေလာင္း ရိပ္ေအာက္မွာ ၿခီရာေဖ်ာက္ပနာ လူသစ္၊စိတ္သစ္၊ ဘ၀သစ္နန္႔ ေပ်ာ္မိြလို႔ ဟိလီဖို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိပင္ရလီဖို႔မဟုတ္။ မိလားခဗ်ာယ္ထင္ယင့္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုတစ္ခ်ိန္က သူနန္႔ေပ်ာ္ျမဴးခကတ္ေတ နီရာေဟာင္းတိကိုေရာက္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးေက ႐ူးမတတ္ ခံစားရပါေရ။ ခ်စ္ခကတ္ေတ အယင္ အခ်ိန္ကဆိုေက နန္းရာကုန္း၊ ဟာရီေတာင္၊ ျမ၀ါေတာင္၊ သဂၤနဒီျမစ္၊ ရီေပါက္၀ေခ်ာင္း၊ လက္ဆီးကန္၊ သွ်စ္ေသာင္း၊ ထုကၠန္႔သိမ္႐ို႔အစ မာန္ငါးပါးအဆံုး နီရာတိအားလံုးေရ ကၽြန္ေတာ္နန္႔ လွပိုး၀ါ႐ို႔၏ အခ်စ္ရိပ္၊ အခ်စ္ကမာၻ၊ အခ်စ္နယ္ၿမီတိပင္ ျဖစ္ပါေရ။ တစ္ခါတရီဆိုလည္း သူေျပာခေရစကားတိကို ၾကားေယာင္လီ တိုင္း စိတ္နာၾကည္းၿပီးေက သူ႔ကို မိပစ္လိုက္ဖို႔အထိ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေရ။ ေယေကလည္း မိလို႔ကားမရ။ အစားထိုးမရေရအခ်စ္၊ သံေယာဇဥ္တိနန္႔ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေရ သမုဒယေႏွာင္ႀကိဳးထဲက ႐ုန္းထြက္ လို႔ မရပါ။ မင္းကေတာ့ခါ ႀကီးမားခိုင္မာေရ သံုး႐ြန္းတင္အခ်စ္ႀကိဳးကို အမုန္းဓါးနန္႔ ပိုင္းျဖတ္လိုက္ဗ်ာယ္ လား ခ်စ္သူ။
မိုးေသာက္ေရာင္နီေအာက္မွာ ေငြႏွင္းစက္ေခ်တိက တေျဖာက္ေျဖာက္နန္႔ က်ဆင္းနီကတ္ ပါေရ ။ ေဆာင္းေဟမာန္၏ အအီးဓါတ္က ပူေလာင္ေျခာက္သိြနီေရ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို မအီးျမႏိုင္ပါ။ အဂု အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရ အေဖာ္မ့ဲ ဥၾသငွက္ေခ်ပိုင္ ခ်စ္သူျပန္လာဖို႔ နိရက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ယင္း နန္းရာကုန္း ထက္ တစ္နီရာမွာ အထီးက်န္စြာ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ပနာ စိတ္ကိုေျဖသိမ့္နီမိပါေရ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ- "ေဆာင္းတစ္ရက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔မွာပါ... ေဆာင္းတစ္ရက္က... ေဟာင္းပ်က္ခ... အသည္းသက္တမွ် ပြင့္ဦးသဇင္ညွာ... ခ်စ္သူေဟာင္းအေၾကာင္း... ျပန္ေျပာင္းေတြးမိ မခ်ိရင္မွာ... ရာသီစက္ေမာင္း .. . ေျပာင္း... ေဟာင္း၍မလာ... ေတြးသမွ်...အသည္းကနာၾကင္ဗ်ာယ္လာ...မမိန္႔ေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း အေၾကာင္းက... ေဆာင္းတစ္ရက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔မွာပါ........
(ေဆာင္းရတု ႏွင္းျမဴမွဳန္ၾကားမွာ... တြဲလက္ႏႊဲယွက္လည္ဗ်ာယ္လား)၂ တူေပ်ာ္... ပူေဇာ္... ဘုရားေပၚ အပါးမွာ... တစ္သက္ကမာၻ... မခြဲမခြာ... မခြဲမခြာ... တစ္သက္ကမာၻ... ကတိထားဖူးစြာ သူမိလားလာ... သွ်စ္ေသာင္း ထုကၠန္သိမ္ဘုရားအပါး အပါးမွာ... လက္တြဲလို႔တတူရာ လက္ဆီးကန္နားမွာ... မာန္ငါးပါး စံုစြာ... ထားခေရသစၥာ... အံေတာ္သိမ္ ဓါတ္ေ႐ႊဂူ၀အစ... ၾကည္ျဖဴတုန္းခါ နန္းရာကုန္းမွာ... ေပ်ာ္႐ႊင္မဆံုး အၿပံဳးၿပိဳင္ကတ္စြာ... အတြက္စီေပၚနီဗ်ာယ္ကာ... မမိေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း အေၾကာင္း က... ေဆာင္း တစ္ရက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔မွာပါ..." ေတး႐ီြးဆရာႀကီး ဂီတစာဆို ကိုသန္းေမာင္ ႐ီြးစပ္ၿပီးေက အဆိုေတာ္ ကိုသန္းေဆြ သီဆိုထားေရ "ေဆာင္းတစ္ရက္က ေျမာက္ဦးသူေခ်" သီျခင္းကို အသံက်ယ္က်ယ္တီးပနာ ၿမိဳ႔ကိုပတ္လို႔ သိန္းထီေရာင္းနီေရ လူတစ္ေယာက္ဖြင့္ေရ ေတးျခင္းကို ၾကားစြာနန္႔ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုး တိ အရည္ေပ်ာ္လားပိုင္ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ခံစားရပါေရ။ အတိတ္က ျဖစ္ေၾကာင္းတိကို လံုး၀မိပစ္လိုက္ ဖို႔ဗ်ာယ္ ဆိုၿပီးေက စိတ္ကိုေျဖသိမ့္နီေရ ကၽြန္ေတာ္။ ယင္းအခ်ိန္မွာမွ ေဒသီျခင္းနန္႔ တိုက္ဆိုင္လာေရ။ မိထားေရ အလြမ္းတိက ျပန္လို႔ႏိုးထလာကတ္ေတ။
ကားဂိတ္မွာ ထိုင္ပနာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္စြာကလည္း အခါခါ။ ရန္ကုန္ကားတိ၀င္လာတိုင္း "သူ" ပါလာဖို႔ လားလို႔ လွမ္းၾကည့္ရစြာကလည္း အေမာ။ ကားဟြန္းသံၾကားေက သူ႔ေခၚသံလားလို႔ ေယာင္ပ နာေတာင္ ျပန္ ထူးမိေရ။ သူျပန္လာဗ်ာယ္ထင္လို႔ ေစာင့္ႀကိဳပနာ စိတ္ကူးနန္႔ ေပ်ာ္ရစြာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ "ကၽြန္ေတာ္ေရ အခ်စ္က်ိန္စာသင့္နီေရ စိတၱဇေ၀ဒနာသွ်င္တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္နီဗ်ာယ္လား" ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္ေတြးပနာ စဥ္းစားၾကည့္ေရ။ အမွန္ဆိုေက သူနန္႔ ကၽြန္ေတာ္က အယူအဆခ်င္းမတူညီေရ ၀ိေရာဓိ၊ (Opposite) ဆန္႔က်င္ဘက္ လူသားႏွစ္ဦး။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္မွဳ မပီးႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ကတ္ေတ လူတိ။ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္း။ သူက ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးမထားဘဲ စြန္႔ခြာထားခသူ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္နာသင့္ပါေရ။ အဂုက ယင္းပိုင္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ခံစားနီရေရ အလြမ္းေ၀ဒနာတိက ပိုၿပီးေက ဆိုး႐ြားလာလတ္ပါေရ။
အခန္း(၇)
ေဒလြမ္းရိပ္ၿမံဳမွာ အလြမ္းမ်က္ရည္တိ ဇာေလာက္က်ခကတ္ရေလ မသိ။ ရခိုင္ဘုရင္႐ို႔ေခတ္ကလည္း လြမ္းခရေရ အလြမ္းရာဇ၀င္တိ ဟိခကတ္ပါေရ။ သံတြဲမိဖုရား "ေစာယဥ္မိ"၏ ခ်စ္ခြင့္ပန္လႊာ ေမတၱာ စာကိုဖတ္ယင္း၊ လြမ္းစာဖြဲ႔ပနာ တစိမ့္စိမ့္ လြမ္းခရေရ စာဆိုဘုရင္ "မင္းခရီ"။ အေနာက္ ဘဂၤါကို စစ္ခ်ီ လားခေရ လင္ေတာ္ေမာင္ "နႏၵသူရ" ဇုႏၱတ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ေတာ္မူ တ၀ဂူဘုရားစာတီမွာ ပန္း သၿပီ ေညာင္ရီေလာင္းလို႔ ဆုေတာင္းပနာ လြမ္းမ်က္ရည္က်ခေရ စာဆိုသွ်င္မ "ေစာျမနႏၵာ"။ အဂုအခ်ိန္ မွာက ထုိးအာရကၡ႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီး၏တစ္ဖက္ တိုက္တာအေဆာက္အအံုတိ၊ ပကာသန အေဆာင္ အေယာင္တိ၊ မာစီးဒီး၊ လင္ခ႐ူဆာ၊ ပါဂ်ဲ႐ိုးကားတိ၊ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္တိ ေပါမ်ားေရ မဟာရန္ ကုန္ေလာင္း႐ိပ္ေအာက္မွာ မိြေပ်ာ္နီေရ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ။ ေတာင္အထပ္ထပ္ကာရံထားၿပီးေက အင္တာ နက္မဟိေရ မြဲျပာျပာ ကၽြန္းၿမိဳ႔ေခ်မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ခြဲဗ်ာယ္ ထားခသူ။ ရခုိင္ဘုရင္ မင္းဗာႀကီး၏ သမီးေတာ္ လက္သစ္၊ ရကိၡတ ေတာ္၀င္သဇင္ပန္းေခ် "လွပိုး၀ါ"ကို အလြမ္းရိပ္ အလြမ္းေငြ႔တိ ၀ီ၀ီဆိုင္းနီကတ္ေတ ဂႏၳ၀င္ၿမိဳ႔ျပ လြမ္းရိပ္ၿမံဳ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔တစ္နီရာက အထီးက်န္ အေဖာ္ မ့ဲနီေရ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ခိုင္ျမတ္တစ္ေယာက္ လြမ္းစာကိုဖြဲ႔ လြမ္းရီေသာက္ယင္း လြမ္းမ်က္ရည္ယိုစီးပနာ ရာဇ၀င္မွာ စာတင္ေလာက္ေတ ေတာ္၀င္အလြမ္းတိနန္႔ တစ္ေယာက္တည္း လြန္းနီရပါေရလို႔။
ေမာင္ခုိင္ျမတ္
ေအာင္တံခြန္ ၀ံသရကၡိတ မဂၢဇင္း အတြဲ(၅)၊ အမွတ္(၃)မွ-
No comments:
Post a Comment