ရခိုင္အေရးအခင္းႏွင့္ ျဖစ္ရပ္မွန္

ျမန္မာႏိုင္ငံ ရခိုင္ျပည္နယ္သို႔ တရားမ၀င္ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာေသာ ဘဂၤါလီကုလားမ်ားဘက္မွ ရပ္တည္ေျပာဆိုေနသူ မည္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ငႏုံ၊ ငအသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ကပ္လ်က္ တည္႐ွိေနေသာ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ႏိုင္ငံအေနျဖင့္ မိမိ၏လက္တစ္၀ါးစာ နယ္ေျမ ကေလးႏွင့္ မမွ်ေသာ လူဦးေရေပါက္ကြဲမွဳ ျပႆနာႀကီးကို ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ေနရသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို (ဘဂၤလီမ်ားအား ေထာက္ထားၾကင္နာပါသည္ဆိုေသာ) မဟာက႐ုဏာ႐ွင္ႀကီးမ်ား သတိျပဳဖို႔ လုိအပ္ပါ သည္။ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ႏိုင္ငံ၏ အ႐ြယ္ပမာဏသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေတာင္ဒါကိုတာျပည္ နယ္ေအာက္ ငယ္ပါသည္။ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံမွ တက္စ္ေမနီးယား ျပည္နယ္၏ ႏွစ္ဆမွ် ရွိပါသည္။
အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ႐ွိ ႐ွမ္းျပည္နယ္တို႔၏ ထက္၀က္မွ်သာ အ႐ြယ္႐ွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူဦးေရအားျဖင့္ကေတာ့ ယူေက(အဂၤလန္)၏သံုးဆ၊ ၾသစေၾတးလ်၏ ဆယ္ဆ႐ွိၿပီး အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စု၏ လူဦးေရႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလူဦးေရ၏ သံုးဆတို႔ကို မၾကာမီတြင္ ေရာက္႐ွိလိုက္မီေတာ့ မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ဘဂၤလီမ်ား ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္မွဳသည္ တရား၀င္ေရာ၊ တရားမ၀င္ေရာ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ႏွင့္ အလားတူစြာပင္ (အိႏိၵယမွ) အာသံျပည္ နယ္ေဒသခံ လူမ်ဳိးစုမ်ားႏွင့္ တရားမ၀င္ ႏိုင္ငံကူးေျပာင္းလာသူ ေဒသခံအေယာင္ေဆာင္ ဘဂၤလီတို႔အၾကား ျဖစ္ေပၚခ့ဲေသာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္သည္ ယင္း၏လူဦးေရ၀ါဒကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လုိအပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားေနပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သန္းထက္၀က္၊(၅)သိန္းခန္႔႐ွိၿပီး (တခ်ဳိ႕ေသာ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ တက္ၾကြလွဳပ္႐ွားသူမ်ား၏ အလိုအရ သံုးသန္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) အိႏိၵယတြင္ သန္း ၂၀ ႐ွိသည္။

လူဦးေရ ေပါက္ကြဲမွဳျဖစ္ရျခင္းမွာ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္တြင္ Sharia ဟုေခၚေသာ လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္မွဳကို က်င့္သံုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ Sharia သည္ အမွန္က လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္မွဳ မဟုတ္ေပ။ သို႔ျဖစ္ရာ အိႏိၵယႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔၌ ျဖစ္ေပၚခ့ဲေသာ လက္႐ွိ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ား၏ လက္သည္ တရားခံမွာ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္အစိုးရ၏ တာ၀န္မ့ဲျပဳမူေသာ လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ဘဂၤလီမ်ား တရားမ၀င္ တင္သြင္းယူလာမွဳအတြက္ ၿဗိတိသွ်တို႔တြင္ တာ၀န္႐ွိ ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ လက္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀မွ် ကိုလိုနီျဖစ္ခ့ဲသည္။ ရခိုင္-ဘဂၤလီပဋိပကၡကို ပါလက္စတိုင္းပဋိပကၡႏွင့္ ဆင္တူသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရခိုင္တုိ႔သည္ ပါလက္စတိုင္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာသူမ်ား (သို႔မဟုတ္ ျပန္ေရာက္လာသူ အာလီယာဂ်ဴးမ်ား)သည္ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ပါမည္။ သို႔ေသာ္ ဘဂၤလီမ်ားက ဤျဖစ္ရပ္ကို ေျပာင္းျပန္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ သြားေအာင္ မလိမ့္တပတ္ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ အသစ္၀င္ေရာက္လာေသာ အစၥေရးႏိုင္ငံသားမ်ား (ဂ်ဴး)မ်ားက သူတို႔ႏွင့္အတူ ဓနဥစၥာ၊ ပညာအရည္အေသြးမ်ားကို ယူေဆာင္လာခ့ဲၾကေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာသူ (ဘဂၤလီ)မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ ႐ွိေစမည့္ ဘာတစ္ခုကိုမွ် ယူေဆာင္မလာခ့ဲပါ။ သူတို႔ႏွင့္ပါလာသည့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာမွာ လူဦးေရ ဗံုးလက္နက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

Sharia ျပဌာန္းသတ္မွတ္ေပးေသာ Wahabi NGO က ေငြေၾကးးေထာက္ပံ့ေပးေသာ ေဆာ္ဒီအေထာက္ အပံ့ခံ INGOမ်ားက အကာအကြယ္ေပးထားေသာ ဤလူဦးေရႀကီးထြားမွဳႏွဳန္းျဖင့္ ဘဂၤလီေယာက်္ားမ်ား သည္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုဘဲ မယားေလးေယာက္ကို ေကၽြးေမြးထားႏိုင္သည္။ ဘဂၤလီတို႔သည္ သူတို႔၏ျမင့္မားလွစြာေသာ ေမြးဖြားႏွဳန္းကို အသံုးခ်ကာ ရခိုင္ျပည္၏ ဖြား/ေသႏွဳန္းညီမွ်မွဳကို ယိုယြင္း တိမ္းေစာင္းသြားေစျခင္းျဖင့္ အျမတ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရ အဆက္ဆက္တို႔မွာ နယ္ခ်ဲ႔ၿဗိတိသွ်တို႔ ထြက္ခြာသြားစဥ္က စတင္ေမြးေပးခ့ဲေသာ ေသာင္းက်န္းမွဳမီးကို ၿငိမ္းသတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းရင္း အလုပ္႐ွဳပ္ေနခ့ဲရေလရာ ဤတရားမ၀င္ ႏိုင္ငံကူးေျပာင္းလာမွဳကို လ်စ္လ်ဴ႐ွဳ ထားခ့ဲၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕နယ္၊ ေဒသ၊ ျပည္နယ္၊ အမ်ဳိးသားအဆင့္အသီးသီး႐ွိ အစိုးရအေနျဖင့္ (ဘဂၤလီဆူပူအံုၾကြမွဳအတြက္) အသင့္ျပင္ဆင္ထားမွဳ မ႐ွိခ့ဲပါ။

စင္စစ္အားျဖင့္ တရားမ၀င္ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာသူ ဘဂၤလီမ်ားႏွင့္ ေဒသခံရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔အၾကား္႐ွိ အမုန္းတရားကို ၿဗိတိသွ်တို႔က မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခ့ဲသည္ဟု ဆိုပါက မမွားပါ။ ယခုေတာ့ ထိုအမုန္းတရားက ျဖစ္ တည္ခ့ဲပါၿပီ။ သၾကားပြင့္ကေလးမ်ား ျဖဴးေပးလိုက္႐ံုျဖင့္ေတာ့ ထိုအမုန္းတရား၏ ခါးသီးမွဳဒီဂရီက ေလ်ာ့က် သြားမည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ျဖစ္ေစကာမူ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာသူ ဘဂၤလီတစ္ခ်ဳိ႔အား မိမိတို႔ႏွင့္ အတူေန ထိုင္ ရပ္တည္ခြင့္ေပးခ့ဲမွဳအတြက္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအား အထူးသျဖင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိးအား ေလး စားသမွဳ ျပဳၾကရေပမည္။ ဘဂၤလီတို႔၏ လွံဳ႕ေဆာ္ႏွိဳးဆြမွဳေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အဓိက႐ုဏ္း ကေသာင္း ကနင္း အေျခအေနမ်ားၾကား၌ပင္ ဗုဒၶဘာသာရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔သည္ ကမန္တို႔အား အကာအကြယ္ေပး ထားဆဲျဖစ္သည္။ (ကမန္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ယခင္က တိုင္းတပါးသားမ်ားျဖစ္ၿပီး ယခုတိုင္းရင္းသားမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ၊ ကမန္တို႔သည္ ဆြန္နီအစၥလာမ္ အယူ၀ါဒကို က်င့္သံုးၿပီး ရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ အတူတကြ ေနထိုင္လာခ့ဲၾကသည္မွာ ႏွစ္ရာစုမ်ားစြာ ႐ွိေနခ့ဲၿပီျဖစ္သည္) ရခိုင္တုိ႔သည္ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာေသာ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ပင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္အထိ အဆင္ေျပသင့္ျမတ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ဂ်ပန္တို႔၏ထိုးစစ္ေၾကာင့္ အိႏိၵယသို႔ ဆုတ္ခြာသြားရေသာ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ႏိုင္ငံသားမ်ားအား လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားခ့ဲၾကသည္။ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာသူ ဘဂၤလီကုလားတုိ႔၏ လက္ထဲ႐ွိ ထိုလက္နက္တို႔သည္ ဂ်ပန္နယ္ခ်ဲ႔တို႔ဘက္သို႔ လွည့္ခ်ိန္ရမည့္အစား အိမ္႐ွင္ (ရခိုင္လူမ်ဳိး)တို႔အတြက္ ေသမင္းတမန္ ျဖစ္လာခ့ဲရသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ဘဂၤလီတို႔သည္ ဘူးသီးေတာင္ႏွင့္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕တို႔၌​ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအပါအ၀င္ ရခိုင္လူမ်ဳိး ငါးေသာင္းေက်ာ္တို႔အား သတ္ျဖတ္ကာ ေသြးေသာက္ပြဲႀကီး ၀ွဲခ်ီးက်င္းပခ့ဲၾကသည္။ ဤၿမိဳ႕နယ္ႏွစ္ခုတို႔တြင္ အေထာက္အထားစာ႐ြက္စာတမ္း ဘာတစ္ခုမွ်မ႐ွိေသာ တရားမ၀င္ေရာက္လာသူမ်ားက လူမ်ားစု ျဖစ္လာခ့ဲၿပီး ယခုလူနည္းစုျဖစ္သြားရသူ ရခိုင္သားမ်ားအား သတ္ျဖစ္ပစ္ေနၾကသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္မၿပီးေသးပါ၊ အသတ္ခံၾကရသူ ရခိုင္လူမ်ဳိးမ်ားမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းမခံရဘဲ လူသတ္သမား ဘဂၤလီကုလားမ်ားကသာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနၾကရသည္။ ယေန႔ ဘဂၤလီမ်ား အသာစီးရေနေသာ ဖြား/ေသႏွဳန္းသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးခ့ဲေသာ ဘဂၤလီတို႔ ဖန္တီးခ့ဲသည့္ အဓိက႐ုဏ္းမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ရခိုင္႐ြာေပါင္း (၃၀၀) မီး႐ွိဳ႕ခံရၿပီး ေနရပ္ကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးရေသာ ရခိုင္လူမ်ဳိးမ်ား မွာ မိမိေနရပ္ရင္းဆီ ျပန္မလာႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဘဂၤလီတို႔သည္ ထိုေဒသတြင္ လူဦးေရအရ အသာစီးရေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကလည္း တာ၀န္မကင္းၾကပါ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုသည္ ဤတရားမ၀င္ ဘဂၤလီတို႔အား အႏိုင္ရ႐ွိေရးအတြက္ မဲဘ႑ာတိုက္အျဖစ္ အသံုးခ်ခ့ဲသည္။ ထိုအခ်ိန္က မည္သူသည္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ၿပီး မဲေပးခြင့္႐ွိသည္၊ မည္သူကေတာ့ မဲေပးပိုင္ခြင့္မ႐ွိဟူ၍ ခြဲျခားစစ္ေဆးေသာ စီမံခ်က္မ်ဳိး မ႐ွိခ့ဲပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ဘဂၤလီကုလား႐ြာမ်ားအား အႏိုင္ရလိုသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ေ႐ႊ႔ေျပာင္း၍ ထပ္ျပန္တလဲ ေနရာခ်ထားကာ မဲအႏိုင္ရေရး ဖန္တီးအသံုးခ်ခ့ဲပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ေမာ္ကြန္းတိုက္မ်ားတြင္ ႐ုိဟင္ဂ်ာ(သို႔) ႐ိုဟင္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ၁၉၅၂ခုႏွစ္ အထိ ေဖာ္ျပထားခ်က္ လံုး၀မ႐ွိခ့ဲပါ။

ယခုေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္သြားခ့ဲေသာ ေၾကကြဲဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံတကာ NGO ကုသိုလ္ျဖစ္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း တစိတ္တပိုင္း တာ၀န္မကင္းၾကပါ။ ၁၉၉၄ခုႏွစ္အထိ INGO မ်ားက လူ႔အခြင့္ အေရးအမည္တပ္လ်က္ ရာထူးခန္႔ထားေသာ ျပည္ေျပးတခ်ဳိ႕သည္ ေဒသခံရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔၏ လူ႔အခြင့္အေရး ကို ႏွိပ္ကြပ္ရာတြင္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္လာခ့ဲၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဘဂၤလီကုလားမ်ားအား အဂၤလိပ္စာ/စကား ပိုမိုတတ္ကၽြမ္းမွဳကို အေၾကာင္းျပကာ ရာထူးမ်ား ေပးထားခ့ဲၾကသည္။ ထိုသူတို႔သည္ ဒုကၡသည္ အတုအေယာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာၾကၿပီး ျမန္မာျပည္၏ အားနည္းညံ့ဖ်င္းလွေသာ ပညာေရး စနစ္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားစြာ ရယူႏိုင္ခ့ဲၾကေပသည္။ INGOမ်ားတြင္ ရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔ အား အလုပ္ခန္႔အပ္မွဳ မ႐ွိပါ။ ထို INGOတုိ႔၏ တစ္ဘက္ေစာင္းနင္းလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံ ရခိုင္လူထုၾကား မေၾကမခ်မ္းမွဳမ်ား ျဖစ္ေပၚခ့ဲရသည္။ ၀န္ထမ္းတခ်ဳိ႕ကေတာ့ အခြင့္အေရးရသည္ႏွင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္း ဆူပူအံုၾကြမွဳျဖစ္လာေအာင္ ေသြးထိုးလွဳံ႕ေဆာ္ၾကေတာ့သည္။ INGO မ်ားအေနျဖင့္ ဘဂၤလီမ်ားဘက္က ရပ္တည္ေပးျခင္း၏ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုမွာ ဆင္းရဲသားဘဂၤလီမ်ား သည္ INGOတို႔အတြက္ ေၾကာ္ျငာပိုစတာမ်ား ျဖစ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေရနံၾကြယ္၀ေသာ ပင္လယ္ေကြ ႔ႏိုင္ငံမ်ားမွ Zakah အမည္တပ္၍ ေပးလွဴေသာ အကူအညီမ်ားရ႐ွိလာေအာင္ INGO မ်ားက ဤဘဂၤလီ ကုလားမ်ားအား အလွဴခံေသတၱာအျဖစ္ အသံုးခ်ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ပင္လယ္ေကြ႔ႏိုင္ငံမ်ားမွ ျမန္မာျပည္႐ွိ (ဘဂၤလီမ်ား)သို႔ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္ဘိုး႐ွိ အကူအညီမ်ား ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးၾကသည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား႐ွိ ျပည္ေျပးမ်ားသို႔လည္း အလားတူ အကူအညီမ်ား ေပးၾက သည္။ ျပည္ေျပးတခ်ဳ႔ိဆိုလွ်င္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ား အျဖစ္ ဖိတ္ၾကားခံရသည္မ်ားပင္ ႐ွိသည္။ ကမာၻေက်ာ္ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္ႏွင့္ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္တို႔၌ပင္ ထိုသူ၏အသံကို အခ်က္အလက္ မွန္သလား၊ မွားသလား လံုး၀ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းမ႐ွိဘဲ တစ္ဖက္သတ္ ၾကားနာေပးျခင္းမ်ား ႐ွိခ့ဲပါသည္။

ဆူပူအံုၾကြမွဳ စတင္ျခင္း

ရခိုင္ျပည္နယ္၏ လတ္တေလာ ျဖစ္ေပၚခ့ဲေသာ ကိစၥရပ္မ်ားသည္ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡလည္းမဟုတ္၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡလည္း မဟုတ္ေပ။ ဘဂၤလီကုလားတို႔၏ ဆူပူအံုၾကြမွဳသာ ျဖစ္သည္။ ဤဆူပူ အံုၾကြ မွဳတို႔၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမ်ားက ဘာလဲ။ အမွန္တကယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရသူမ်ားက ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုသည္ကို ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအေနျဖင့္ ဂဃဏန ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ ဘူးသီးေတာင္ႏွင့္ ေမာင္ေတာ႐ွိ ဘဂၤလီမ်ားသည္ မီဒီယာအမ်ားစုက ေဖာ္ျပေနၾကသလို အကာအကြယ္ ကင္းမ့ဲေနၾကသည့္ သနားစရာ လူနည္းစုျဖစ္သလား၊ သို႔မဟုတ္ ဘဂၤလီမ်ားက လူမ်ားစုျဖစ္သလား။ ပထမဦးဆံုး မီး႐ွိဳ႕ခံရသည္မွာ ဘယ္သူတို႔၏ အိမ္မ်ားလဲ၊ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံေနၾကရသည္မွာ ဘယ္သူေတြလဲ၊ မိမိပိုင္ေျမကိုစြန္႔၍ ပထမဆံုး ထြက္ေျပးၾကရသူမ်ားေကာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အေသအခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။

ေက်ာက္နီေမာ္ေက်း႐ြာတြင္ ရခိုင္အမ်ဳိးသမီးကေလးတစ္ဦးအား မူစလင္လူငယ္သံုးဦးက မဖြယ္မရာျပဳ က်င့္သည္သာမက ရက္ရက္စက္စက္ပင္ ဓါးႏွင့္ထိုးၿပီး လည္လွီးသတ္ျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ (ရခိုင္ျပည္ အေနာက္ပိုင္းတြင္ အလားတူကိစၥမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ရခိုင္ျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာေတာ့ အျဖစ္နည္းပါသည္။) အစုိးရက အဓိကတရားခံ သံုးဦးတို႔အား ဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီး တရားဥပေဒႏွင့္အညီ စီရင္မည္ဟု ကတိျပဳခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကတိစကားက မခိုင္လံုပါ။ (အလားတူကိစၥမ်ားစြာ ယခင္က ျဖစ္ေပၚခ့ဲဖူးပါသည္။ တရားဥပေဒက လြန္စြာပင္ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့လွသျဖင့္ တရားခံမ်ားအား ေထာင္ ဒဏ္(၅)ႏွစ္ထက္ ပို၍ အျပစ္မေပးခ့ဲပါ။ ထို႔ျပင္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ၿပီးေနာက္ မၾကာမီမွာပင္ တရားခံမ်ား လြတ္ေျမာက္သြားခ့ဲၾကဖူးသည္။) ဤမိန္းကေလး၊ ဤသို႔ ပစၥလကၡတ္အသတ္ခံရမွဳေၾကျာင့္ ရခိုင္ျပည္ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ား ေဒါသျဖစ္ခ့ဲရသည္။

အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ သံတြဲမွန္ ရန္ကုန္သို႔အသြား လမ္းေပၚ႐ွိ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ မူဆလင္ဆယ္ဦးအား ေဒါသထြက္ေနေသာ လူတစ္အုပ္က သတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ မီဒီယာတို႔က ထံုးစံအတိုင္းပင္ ေလာင္စာဆီ ထည့္ေပးလိုက္ၾကသျဖင့္ တစ္ကမာၻလံုးအလန္႔တၾကား ထေအာ္ၾကေတာ့သည္။ (ရေသ့ေတာင္၊ ဘူးသီးေတာင္ႏွင့္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ ရခိုင္လူမ်ဳိးအေျမာက္အမ်ား ကိုယ္လက္အဂၤါ အပိုင္းပိုင္ းအတစ္တစ္ျဖင့္ ေသဆံုးၾကရသည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က မည္သည့္မီဒီယာတစ္ခုကမွ် ကမာၻ႔ လူ႔အခြင့္အေရး အ႐ွင္သခင္ႀကီး တစ္ဦးတစ္ေလမွ် ဤကိုစၥကို ေလသံေတာင္ မဟခ့ဲၾကျခင္း ျဖစ္သည္။) မည္မွ် အၾကင္နာ ကင္းမ့ဲလိုက္ၾကပါသလဲ။

အျပစ္မ့ဲသူတို႔အား သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာမတူပါ။ ဤသို႔ဆိုျခင္းေၾကာင့္ တမ်ဳိးတမည္ေတာ့ မထင္မွတ္ၾကေစလိုပါ။ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းသည္ ႏွစ္ဘက္အသံတို႔ကို တရားမွ်တစြာ နားစိုက္ေထာင္ျခင္းမ႐ွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္အေလးထား ေျပာခ်င္ပါသည္။ မ်ားစြာေသာ INGO မ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာ အေတာင္းအရမ္း မီဒီယာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအႏွင့္ ဧရာ၀တီ စသည္မ်ားႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားစြာတို႔သည္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ခ့ဲၾကသည္။ စစ္စစ္အားျဖင့္ ျပစ္မွဳမ်ားစြာ ေနရာအႏွံ႔တြင္ ႐ွိေနၾကပါသည္။ ထိုျပစ္မွဳကို လူမ်ဳိးအေသြးအေရာင္၊ ဘာသာေရး အေသြးအေရာင္ ဆိုးမေပးသင့္ပါ။ ဤစကားမ်ဳိးကို သူတို႔ကလည္း ေၾကာင္သူေတာ္ေလသံျဖင့္ မၾကာခဏ ေျပာခ့ဲသည္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ေဖာ္ျပခ့ဲၿပီးေသာ အေျခအေနတြင္ ျပည္ေျပးမ်ား၊ ကုလသမဂၢလက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ INGO မ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနၾကေသာ ဘဂၤလီမ်ားက အိမ္မ်ားကို မီးတင္႐ွိဳ႕ျခင္း၊ ရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔အား ရခိုင္သမွ် မ်ားမ်ားသတ္ျဖတ္ျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ေန ေဒသခံရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔အား (ေနထိုင္ရာအရပ္မွ) ေမာင္းထုတ္ပစ္ရန္ ရည္႐ြယ္လ်က္ ဆူပူအံုၾကြမွဳ ျပဳလုပ္ရန္ အသင့္အေနအထား႐ွိေနခ့ဲၾကပါသည္။

သူတို႔ျပဳလုပ္ထားေသာ စီမံကိန္း  ပထမအဆင့္မွာ ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔စြဲျဖင့္ ေၾကျငာခ်က္တစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္မွဳ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကျငာခ်က္တြင္ မူဆလင္အားလံုးသည္ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ဆုေတာင္း ၀တ္ျပဳၾကရန္ တိုက္တြန္းထားသည္။ ဇြန္ ၆ ရက္ေန႔တြင္ အယ္လေကဒါတို႔ထံမွ စာတစ္ေစာင္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရအေနျဖင့္ သူတို႔ေတာင္းဆိုထားေသာ အခ်က္(၅)ခုကို လိုက္ေလ်ာေပးရန္၊ သို႔မဟုတ္ပါက အဆံုးမ႐ွိသာ စစ္ပြဲကို ရင္ဆိုင္ရလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရာဇသံ ေပးထားပါသည္။

အခ်ိန္ကိုက္ လက္၀ါး႐ုိက္ထားၾကသည့္အတိုင္း သူတို႔၏ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းမွဳမွာ အလႅာအ႐ွင္ထံ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းမွဳမဟုတ္ဘဲ၊ ဗလီမ်ားထဲမွ လက္နက္မ်ဳိးစံုကို ကိုင္စြဲထြက္လာၾကၿပီး ေတြ႔သမွ် ရခိုင္လူမ်ဳိးတို႔အား အေသသတ္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရခိုင္႐ြာမ်ားကို မီးတင္႐ွိဳ႕ၾကသည္။ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္မ်ား လက္လွမ္း မမီေသာ ရခိုင္ဟူသမွ်တို႔အား သတ္ဖတ္ၾကသည္။ မိန္းမႏွင့္ ကေလးမ်ားကိုပင္ အလြတ္မေပးၾကပါ။ (ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ အံ့အားသင့္စရာ ေကာင္းသည္မွာ ဤကိစၥရပ္မ်ားအေပၚ ကမာၻ႔မီဒီယာအားလံဳးက အသံတိတ္ေနၾကျခင္းႏွင့္ လူအခြင့္အေရးဆိုေသာ အသံတစိုးတစိ မၾကားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။)

အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ေမာင္ေတာတစ္ၿမိဳ႕တည္းတြင္ ရခိုင္လူမ်ဳိး ဆယ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသတ္ခံလိုက္ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၆၂ ဦး ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ (ထို ၁၆၂ ဦးမွာ ဘာသာတရားကိုင္း႐ွိဳင္းေသာ မူစလင္တို႔ လက္တြင္ အသက္ေပ်ာက္ခ့ဲရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ရသည္။)

တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ဘဂၤလီကုလားရာေပါင္းမ်ားစြာတို႔က စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္ အသုဘယာဥ္တန္းတစ္ခုအား တိုက္ခုိက္သည္။ ဤကိစၥတြင္ ရခိုင္လူမ်ဳိးမ်ားစြာ ဒဏ္ရာရၿပီး ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရသည္။

ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ဘုေမ႐ြာဘက္မွ မူစလင္တို႔က မင္းဂံ႐ြာကို တိုက္ခိုက္ၿပီး ဗမာတစ္ဦးႏွင့္ ရခိုင္ႏွစ္ဦးကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ (ေသြားဆာေနေသာ မူစလင္မ်ားက ဗမာတစ္ဦးကို အ႐ွင္လတ္လတ္ ေျခ လက္ျဖတ္ေတာက္ပစ္ၿပီး မီး႐ွိဳ႕သတ္လိုက္ၾကသည္။ ဘဂၤလီတခ်ဳိ႕က ေသသူ၏အသားကို စားၾကသည္။) ဤျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို မိသားစု၀င္အမ်ားက အနီးကပ္ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ တရားသိစုရပ္ကြက္မွ မူစလင္မ်ားအားလံုး ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ ဘဂၤလီတစ္ဦးက မိမိ၏အိမ္ကို မီးတင္႐ွိဳ႕သည္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ အနီး႐ွိ ရခိုင္အိမ္မ်ား မီးကူးေလာင္ကၽြမ္းေစရန္ျဖစ္သည္။

(စစ္ေတြၿမိဳ႕ေပၚ႐ွိ) နာဇီရပ္ကြက္၊ ေက်ာင္းတက္လမ္းရပ္ကြက္ႏွင့္ အျခားရပ္ကြက္မ်ားေန မူစလင္တို႔သည္ အာဏာပိုင္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ သဲေခ်ာင္း႐ွိ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမ်ားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ၾကသည္။ ဤသို႔ မေျပာင္းေ႐ႊ႕မီတြင္ ရခိုင္တို႔က ဘဂၤလီအိမ္မ်ားကို မီး႐ွိဳ႕ပါသည္ဟု စြပ္စြဲႏိုင္ေစရန္အတြက္ ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္တိုင္ မီး႐ွိဳ႕ပစ္ခ့ဲၾကသည္။ (ဘယ္သူေတြ ေနအိမ္ဆံုး႐ွံဳးရမွာ ပိုမို စိုးရိမ္ၾကသလဲ၊ ဘယ္သူ တို႔၏ ေနအိမ္မ်ားက ပိုမိုေကာင္းမြန္ၾကသလဲ၊ စဥ္းစား၍သာ ၾကည့္ၾကပါကုန္)

ထိုတစ္ေန႔တည္းတြင္ပင္ ဘဂၤလီကုလားမ်ားက-
-႐ြာသာ႐ြာကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္စီးလိုက္ၾကသည္။ (ရခိုင္တစ္ဦးေသသည္၊ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရ သည္။)

-ဆတ္႐ိုးက်႐ြာကို တိုက္ခိုက္သည္။ (ရခိုင္(၂)ဦးႏွင့္ မူစလင္(၁)ဦး ေသသည္။)

-သံေထာ္လီ႐ြာမွ ဘဂၤလီမ်ားက ေက်းေတာပိုက္ဆိပ္႐ြာကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္စီးသည္။ (ရခုိင္ (၇)ဦးႏွင့္ ဘဂၤလီ(၂)ဦး ေသသည္။)

ဤအဓိက႐ုဏ္းသည္ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ ကူေတာင္႐ြာသို႔ ကူးစက္ၿပီး ကူေတာင္တြင္ ရခိုင္(၁၀)ဦး ရက္စက္စြာ အသတ္ခံၾကရသည္။ ယင္းတို႔အနက္ ကိုးဦးတို႔အား အတံုးတံုး အတစ္တစ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ၾကသည္။

-မေလး႐ွားႏိုင္ငံတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏိုးေသာ ဘဂၤလီမူစလင္တို႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိး အခ်ိဳ႕ေသဆံုးၾကရၿပီး  ရခိုင္လူမ်ဳိးပိုင္ဆိုင္မွဳမ်ား ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသည္။ (ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အံ့အားသင့္စရာ ျဖစ္ရျပန္ပါၿပီ။ လူ႔အခြင့္အေရးျမတ္ႏိုးသူ တစ္ဦးတစ္ေလကမွ် ဤကိစၥကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳပါ။)

-ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕တြင္ ဘဂၤလီကုလားမ်ားက ရခိုင္႐ြာတစ္ခ်ဳိ႕ကို တိုက္ခိုက္ ဖ်က္စီးသည္။ လူ(၁၃) ဦးေသသည္။ (ဘဂၤလီလား ရခိုင္လား ခြဲျခားမသိရပါ။)

ေမးခြန္းမ်ား

၁။ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔အစည္းႀကီးကို လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးက ပိုင္ဆိုင္ပါသလား။ အင္အားႀကီးေသာ အုပ္စုတစ္စုက ပိုင္ဆိုင္ပါသလား။

၂။ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးသည္ ႏွစ္ဘက္လူထုအား မေတြ႔ဆံုခ့ဲဘဲ ဘဂၤလီမ်ားိကုသာ ဘာေၾကာင့္ ေတြ႔ဆံုသြားခ့ဲပါသလဲ။

၃။ ဤဘဂၤလီျပႆနာတြင္ ဤကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး၏ အက်ဳိးစီးပြား တစ္စံုတစ္ခု ႐ွိေနပါသလား။

၄။ ဘဂၤလီကုလားမ်ားအေနျဖင့္ ႐ုိဟင္ဂ်ာဟု သတ္မွတ္ခံရမွဳတြင္ မဟာဆုလာဘ္ႀကီးျဖစ္သည္ကို သင္သိပါသလား။ ႐ိုဟင္ဂ်ာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံလိုက္ရလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ား၌ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေနထိုင္ခြင့္ ရလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

၅။ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ႏိုင္ငံမွ လူမ်ားသည္ ေလွစီးလ်က္ထြက္ခြာလာခ့ဲၿပီးေနာက္ ႐ိုဟင္ဂ်ာဟု သတ္မွတ္ခံ လိုက္ရလွ်င္ စာနာသနားသူ မ်ားစြာရ႐ွိလ်က္ တတိယႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ၀င္လမ္းေျဖာင့္ျဖဴးသြားသည္ကို သင္သတိျပဳမိပါသလား။

၆။ ၿခိမ္းေျခာက္မွဳ အမွတ္တကယ္ခံေနၾကရသူမ်ား ဘယ္သူလဲဆိုသည္ကို သင္သိပါသလား၊ ဘဂၤ လားေဒ့႐ွ္မွ ၀င္ေရာက္လာသူတို႔ေၾကာင့္ မိမိပိုင္ေျမ လက္လႊတ္ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ရသူမ်ား ဘယ္သူလဲဆိုသည္ ကိုေကာ သင္သိပါရဲ႕လား။

၇။ ဒီမိုကေရစီဖခင္ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားသည္ ႏွစ္ဘက္လံုး႐ွိ လူမ်ားအား ဘာေၾကာင့္ ဖိတ္ေခၚမွဳ မျပဳခ့ဲပါသလဲ။ ႏွစ္ဘက္လံုး၏ အသံကို နားေထာင္ၿပီးမွေကာက္ ခ်က္ခ်ျခင္း မဟုတ္ပါဘဲ တစ္ဘက္တည္းကိုသာ ဖိတ္ေခၚ၊ တစ္ဘက္တည္း၏ အသံကိုသာ နားေထာင္ၿပီး ႀကိဳတင္စီမံထားၿပီးသား ေကာက္ခ်က္မ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ခ်မွတ္ေနၾကပါသလဲ။

၈။ မူစလင္(၁၀)ဦး အသတ္ခံရခ်ိန္တြင္ အသံုကုန္ ေအာ္ဟစ္ခ့ဲၿပီး ေမာင္ေတာၿမိဳ႕၌ ဇြန္လ(၈)ရက္ တစ္ေန႔တည္း ႐ြာ(၃၅)႐ြာ မီး႐ွိဳ႕ခံရ၊ လူဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာ အသတ္ခံရ၊ လူရာေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆံုး သြားခ့ဲရေသာအခါမွာေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

ဘာသာျပန္သူ
ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ

Source: Article published on Friday, 24 August 2012. 19:12

Written by Won Thar Nu Hits: 706

Title: The true Picture of What Happened in Rakhine State In Myanmar

အာရကန္လွိဳင္းသံ အမွတ္(၁၀)မွ-