ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ဦးဥတၱမ - ရန္ေအာင္

ကြယ္လြန္ေလၿပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေက်းဇူး႐ွင္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ အျဖစ္ျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၾသဂုတ္လ (၂၅)ရက္ေန႔တြင္ အခမ္းအနား ဆင္ယင္ က်င္းပ ၾကသည္။

    ယင္းသည့္ အခမ္းအနားတြင္ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ အထူးႀကီးမား ျမင့္ျမတ္လွပံုကို ေျပာျပခ်ီးက်ဴးၾက သည္။ ေကာင္းပါ၏။ လႊတ္ေတာ္အတြင္းတြင္ပင္ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးမ်ားႏွင့္တကြ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတ္တို႔ကို အမတ္အသီးသီးတို႔က ေဖာ္ထုတ္ျမြတ္ၾကားကာ ၀မ္းနည္းသည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ျဖင့္ (၂)မိနစ္ ရပ္တန္႔ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ေကာင္းလွပါေပ၏။

    ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ မထမကမာၻစစ္ မျဖစ္မီကပင္လွ်င္ ထိုစဥ္က အေ႐ွ႔တိုင္း၏ စံျပ မွတ္ေက်ာက္ျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ၾကြသြားေတာ္မူကာ ၈်ပန္၏ ဗဟုသုတကို ယူေတာ္မူသည္။ မိမိ၏ ဗဟုသုတကိုလည္း ျဖန္႔ျဖဴးေတာ္မူသည္။

    ယင္းသည့္ေနာကပ္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ ပထမကမာၻစစ္ႀကီး ျဖစ္ခါနီးတြင္ ဆရာေတာ္သည္ ဗမာျပည္သို႔ ျပန္ၾကြလာေတာ္မူကာ ဗမာတစ္မ်ဳိးသားလံုး၏ ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိကို ဖြင့္ေပးေတာ္မူသည္။

    ထိုစဥ္က အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ ဂ်ဴ႐ိုကရက္ အစိုးရကို တန္ခိုးအာဏာ အထက္ျမက္ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ရကား ဆရာေတာ္၏ ႏိုင္ငံေရးလွံဳ႔ေဆာ္မွဳမ်ားမွာ သူပုန္ထရန္ လွံဳ႔ေတာ္မွဳေလာက္ပင္ အျပစ္ႀကီးေလသည္ဟု အဂၤလိပ္အစိုးရက အယူ႐ွိကာ အျပင္းအထန္ ႏွိပ္ကြပ္ေလေတာ့သည္။

    တိုင္းျပည္လူထုကလည္း ဆရာေတာ္ကို ထိပ္ေပၚတင္ထားမတတ္ ၾကည္ညိဳေလးစားၾကကာ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲတိုင္းတြင္ တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားလွ၏။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ဆရာေတာ္ၾကြလာမည့္ လမ္းေပၚတြင္ ဆံပင္ကို ျဖန္႔ခင္းကာ ဆရာေတာ္ ၾကြနင္းသြားေစသည္ဟု ၾကားရဖူးေပသည္။ ဘုရင္မပန္းၿခံ (ယခု ဗႏၶဳလပန္းၿခံ)အတြင္း စည္ကားလွေသာ တရားပြဲႀကီးကို အဂၤလိပ္လက္ပါးေစပုလိပ္တို႔က ႏွိမ္နင္း ၿဖိဳခြင္းရာတြင္ ဆရာေတာ္မွာ ပုလိပ္တစ္ဦး၏ ဒူးျဖင့္တိုက္ျခင္းကို ခံရေလသည္။

    ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္အား မအူပင္ေထာင္အတြင္းမွာ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံရ၏။ ေထာင္ဥပေဒ႐ွိသည္ဟု ဆိုကာ ဆရာေတာ္၏ သကၤန္းကို အတြင္းခၽြတ္ခြာလ်က္ ေထာင္၀တ္ေထာင္စားကို ၀တ္ေပး၏။

    ဆရာေတာ္ ေထာင္မွလြတ္ေသာအခါ ယင္းသည့္ ေထာင္၀တ္ေထာင္စားကို၀တ္ကာ တရားနာ ပရိသတ္တို႔အား ျပသည့္အတြက္ ႐ွဳျမင္ရသူအေပါင္းတို႔သည္ မ်က္ရည္စီးယုိ ငိုေၾကြးၾကရေပသည္။

    အတိုခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ "ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးအစ ဦးဥတၱမက"၊ "ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအစ ဦးဥတၱမ" ဟူသည္ပင္ သမိုင္းတြင္ရစ္ ေပေတာ့မည္။ သို႔သမိုင္းတြင္ရစ္ေသာေၾကာင့္ပင္လွ်င္လည္း ယခု ၂၅၊၈၊၁၉၅၄ ေန႔တြင္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြတ္ေတာ္မူသည့္ (၁၅)ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ကို က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္၏။

    (၁၅)ႏွစ္မွ်သာမက ႏွစ္ေပါင္း (၁၅၀)၊ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅၀၀)ၾကာခ်င္တိုင္း ၾကာျငားေသာ္လည္း ဗမာလူမ်ဳိးဟူ၍ တည္၍ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးဂုဏ္အထူးတို႔သည္ ဥဒါန္းအစဥ္ တြင္ရစ္ေပေတာ့မည္။

    သို႔ေသာ္...
    ကၽြႏ္ေတာ္ကား ဆရာေတာ္၏ ႏိုင္ငံေရးတရားမ်ား ေခတ္စားစဥ္က ဆရာေတာ္ကို မျမင္ဖူးပါ။ ဆရာေတာ္၏ တရားမ်ားကိုလည္း မၾကးာနာရဖူးပါ။ တစ္ဆင့္စကားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သတင္းစာမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ၾကားနာဖတ္႐ွဳရပါ၏။

    ဆရာေတာ္အား ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔မည့္ေတြ႔ျပန္ေတာ့...
    ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းက ျဖစ္ပါ၏။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသာ္မဆင္လည္း (ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားလမ္း)ႏွင့္ ဘီဂန္ဒတ္ လမ္းေထာင့္႐ွိ သူေဌးဦးေမာင္ေမာင္၏တိုက္ ေတာင္ဘက္ ကပ္ရပ္႐ွိေသာ အိမ္ကေလးအေပၚထပ္တြင္ ေနထိုင္လ်က္႐ွိရာ ကၽြန္ေတာ္၏ အသက္(၅၄)ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္သည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ျဖင့္ သံဃာေတာ္ျမတ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းလ်က္ ႐ွိပါသည္။

    အခ်ိန္ကား နံနက (၁၁)နာရီခန္႔ျဖစ္ရာ သံဃာေတာ္ျမတ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးလ်က္ ႐ွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ကေလး၏ ၀ရန္တာတြင္ ထြက္ရပ္ကာ ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္႐ွဳေနမိပါ၏။

    ထိုအခိုက္ သကၤန္းႀကီး ဖိုသီဖတ္သီျဖင့္ ယိုင္ထိုး ယိုင္ထိုး ၾကြသြားေနေတာ္မူေသာ သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ဘီဂန္ဒတ္လမ္းေပၚတြင္ ျမင္လိုက္ေလရာ မ်က္ႏွာကိုဖူးျမာ္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဦးဥတၱမ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္႐ွဳကာ သိ႐ွိရပါေတာ့သည္။

    ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားကာ ဆရာေတာ္အား အမီလိုက္လ်က္။
    "တပည့္ေတာ္အိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါ ဘုရား"ဟု လက္အုပ္ခ်ီကာ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါသည္။
    "ေဟ... ဟုတ္လား၊ အေတာ္ပဲေဟ့၊ ငါ ဒီကေန႔ ဆြမ္းမစားရေသးလို႔ အခု ေမာင္ခင္ေမာင့္ဆီ သြားမလို႔ကြ"
    ဆရာေတာ္ျပာသည့္ ေမာင္ခင္ေမာင္ဆိုသူမွာ ကြယ္လြန္သူ သူႀကီးေဂဇက္ ေမာင္ခင္ေမာင္ ျဖစ္ပါသည္။

    ဆရာေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏အိမ္သို႔ လိုက္ၾကြေတာ္မူလာ၏။ အိမ္ေပၚသိုပေရာက္သျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနေတာ္မူၾကေသာ သံဃာေတာ္ျမတ္မ်ားကို ျမင္လွ်င္။
    "ငါကေတာ့ တျခား စားမကြ..."ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
    "အ႐ွင္ဘုရားက ဘယ္ဂိုဏ္းကမို႔လဲ ဘုရား"ဟု ကၽြန္ေတာ္က အ႐ႊမ္းကေလး ေဖာက္ကာ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ၏။
    "ငါကလား၊ ဘုရားဂိုဏ္းကေပါ့ကြ"ဟု ဆရာေတာ္က တည္တည္ႀကီး ျပန္၍ မိန္႔ၾကား၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားက ၿပံဳးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဤတြင္မွ ဆရာေတာ္၏စိတ္မွာ မူမမွန္ျဖစ္ေနပံုကို ရိပ္မိကာ ၀မ္းနည္းလွိဳက္လွဲ၍ သြားမိေတာ့သည္။

    အျခားသံဃာေတာ္မ်ားက ၾကမ္းျပင္တြင္ ခင္းအပ္သည့္ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူၾက၏။ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ တြက္ကား စာေရးစားပြဲတစ္လံုးေပၚတြင္ ျပင္ဆင္ကာ ကုလားထိုင္ျဖင့္ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူရန္ ဆက္ကပ္ရသည္။

    "ငါက ဆီးခ်ဳိေရာဂါ ႐ွိေနတယ္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းမစားဘူး၊ ဟင္းခ်ည္းစားမေဟ့၊ မင္းတို႔မွာ ဟင္းေတာ္ေတာ္မ်ား ႐ွိရဲ႔မဟုတ္လား"
    "႐ွိပါတယ္ဘုရား"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ကာ ဆရာေတာ္ဘုဥ္းေပးေနသည္ကို ေငးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနမိ၏။

    "အ႐ွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္ကို သိၾကရဲ႔လား၊ ဗမာျပည္တစ္ျပည္လံုးကို မ်က္စိဖြင့္ေပးတ့ဲ ဦးဥတၱမ ဘုရား"ဟု ဆရာေတာ္က က်ယ္ေလာင္စြာ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

    မွန္ပါေပသည္။ ဗမာျပည္တစ္ျပည္လံုး၏ ေက်းဇူး႐ွင္ႀကီး ျဖစ္ေတာ္မူသည့္အျပင္ ဗမာျပည္၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးအျဖစ္ျဖင့္ ကမာၻကပင္ အသိအမွတ္ျပဳရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပင္ မဟုတ္ပါလား။

    ဆရာေတာ္သည္ ဆြမ္းဟင္းလ်ာမ်ားကိုသာလွ်င္ ဘုဥ္းေပးရင္း ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္႐ြက္ခ့ဲပံု၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အနစ္နာခံခ့ဲပံု၊ ေထာင္က်ခံခ့ဲရပံု၊ ပုလိပ္ႏွင့္ ေထာင္အရာ႐ွိမ်ား၏ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မွဳ ခံခ့ဲရပံုေတြကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

    ဆရာေတာ္၏ မိန္႔ေတာ္သံမ်ားကို နာခံရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ အတိတ္ကို ေျပး၍ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့သည္။

    ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ၾကြလာေတာ္မူမည္ျဖစ္၍ တစ္ၿမိဳ႔လံုး တစ္႐ြာလံုး အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျဖင့္ ျပင္ဆင္လံုးပန္းၾကပံုမ်ား၊ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲမွာ လူေတြ ညွပ္ညွပ္တက္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလ်က္ အနီးအနား႐ွိ ၿမိဳ႔မ်ား၊ ႐ြာမ်ားက ထမင္းထုပ္ျဖင့္ လာကာ တရားနာၾကပံုမ်ား၊ ဆရာေတာ္ၾကြလာမည့္လမ္းစဥ္တြင္ ဆံပင္ကို တံတားခင္းလ်က္ ၀ပ္စင္းေနၾကေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲအဓိက႐ုဏ္းတြင္ ဆရာေတာ္အား ပုလိပ္က ဒူးႏွင့္တိုက္ပံုမ်ား၊ ေထာင္ထဲတြင္ ေထာင္အရာ႐ွိမ်ားက သကၤန္းကို အတင္းခၽြတ္၍ ေထာင္၀တ္ ေထာင္စား ၀တ္ေပးပံုမ်ား၊ ေထာင္က လြတ္လာေသာအခါ ပရိသတ္ဗိုလ္ပံုအလယ္တြင္ ေထာင္၀တ္ကို ၀တ္ျပသျဖင့္ ပရိသတ္မ်ား မ်က္ရည္စီးယို ငိုေၾကြးၾကပံုမ်း၊ ဆရာေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးေခတ္ျဖစ္ေသာ ခြဲေရး၊ တြဲေရးကာလ၌ အိႏိၵယျပည္တြင္ ခရီးလွည့္လည္ေတာ္မူေနေသာ ဆရာေတာ္အား ေ၀ဟင္ခရီးမွ ေလယာဥ္စီးၿပီး ၾကြလာေတာ္မူပါရန္ ပင့္ဖိတ္ပံုမ်ားသည္ တစ္သီႀကီး ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းထဲသို႔ ၀င္လာေပါေတာ့သည္။

    သို႔ေသာ္... ယခုကား... ယခုကား...
    ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းမည့္သူ မ႐ွိသျဖင့္ ေျခသလံုး ေက်ာင္းတိုင္ျပဳကာ အရပ္တကာေလွ်ာက္၍ လည္ေနရေသာ ဦးဥတၱမ ဘ၀သို႔ က်ေရာက္ေနရ႐ွာေခ်ၿပီတကား၊ ၀မ္းနည္းဖြယ္၊ တရားရဖြယ္၊ သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္၊ ေလာကကို စိတ္နာဖြယ္ ေကာင္းလွေပစြ။

    မြန္းတည့္လု နီးသျဖင့္ အျခားသံဃာေတာ္မ်ား အသီးသီးၾကြသြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ဆရာေတာ္ကား ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို ဘုဥ္းေပးလ်က္ပင္။

    "ဒီဟင္းကို ငါမစားဘူး၊ ဟုိဟင္းက ငါနဲ႔တည့္တယ္၊ ထည့္ဦး"စသည္ျဖင့္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူသည့္ ဟင္းမ်ားကို အမိန္႔ေပး မွာၾကားလ်က္ပင္ ႐ွိေသး၏။ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပံုကို ျမင္ရသည္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀လင္ေအာင္ အဟာရ မမွီ၀ဲရသည့္ ပံုမ်ဳိးပင္ေပၚေန၏။

    ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို ဘုဥ္းေပးစဥ္ ေခၽြးေတြ တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ထြက္လာသည့္အတြက္ အေပၚ႐ံု ဧကသီကို ခၽြတ္႐ွာေတာ္မူကာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေပးသျဖင့္ ၀ရံတာတြင္ ျဖန္႔လွန္းထားရ၏။

    မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ထိုးၿပီး႐ံုမွ်သာမက နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ပင္ ထိုးလုေပၿပီ။ ဆရာေတာ္ကား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနဆဲပင္။

    ေရာ... ခ်က္ကၿပီ။ "မြန္းလြဲေနပါၿပီ ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ျခင္းငွာလည္း မ၀ံ့။ "ဆြမ္းဟင္းကုန္ပါၿပီး ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ရမွာလည္း မသင့္။ မည္သို႔ ႀကံရပါအံ့နည္းဟု အႀကံၾကပ္၍ေနစဥ္...
    ဆရာေတာ္က "ႀကံရည္ေ ေသာက္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ႀကံရည္၀ယ္ေပးစမ္း"ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

    ဆရာေတာ္အား ေလွ်ာက္ထားရန္ အကြက္ေပၚ၍ လာေခ်ၿပီ။
    "ႀကံရည္ဆိုင္က ေ၀းပါတယ္ဘုရား... အ႐ွင္ဘုရားၾကြရင္း ကပၸိၿပီး ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါ ဘုရား"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ထားကာ ငါးက်ပ္တန္ကေလး တစ္႐ြကို အနာမာသ ပစၥည္းအျဖစ္ ကပ္ရသည္။

    ဆရာေတာ္သည္ ငါးက်ပ္တန္ကေလးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေမွာက္လွန္၍ ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာေတာ္၏ ၾကည့္ပံုကား ဤငါးက်ပ္တန္မွ်ေသာ ေငြကေလးကိုပင္ မျမင္ဖူး၊ မေတြ႔ဖူးသည္မွ အတန္ၾကဟန္ အသြင္ကို ေဆာင္ေနပါသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာေတာ္၏ အတိတ္ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေတြးရင္း ယခု ပစၥကၡမ်က္ျမင္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ကာ ရင္ထဲမွာ ဆို႔၍ လာေတာ့သည္။

    "ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးကန္းတတ္တ့ဲ လူေတြပဲ"ဟုလည္း ႀကိတ္၍ ေရ႐ြတ္လိုက္မိကာ မ်က္ရည္ပူ၀ဲ၍ လာမိေတာ့သည္။

    "ကိုင္း... ငါ သြားေတာ့မယ္"
    ဆရာေတာ္က အမိန္႔ေပးရင္း ထေလရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀ရံတာတြင္ လွန္းထားသည့္ ဆရာေတာ္၏ ဧကသီကို ေျပးယူၿပီး က႐ုဏာ ေစတနာျဖင့္ သကၤန္းကို ဆရာေတာ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ တင္လႊမ္းကာ လက္ကန္ေတာ့ထိုး၍ ေပးမိ၏။
    "အမယ္... မင္းက ငါ့ကိုမ်ား ကေလးေအာက္ေမ့ေနသလား"ဟု ဆရာေတာ္က ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မိန္႔ေတာ္မူ၏။

    ဆရာေတာ္ ၾကြေရာက္လာသည္က ယခုျပန္လည္ၾကြသြားေတာ္မူခါနီးအထိ ဆရာေတာ္၏ အၿပံဳးကို ဤတစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ ေတြ႔ရေပသည္။
    "အ႐ွင္ဘုရား၊ ယခု ဘယ္ကိုၾကြမွာလဲ ဘုရား"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ေလရာ...
    "ေမာင္ခင္ေမာင္႐ံုး သြားဦးမယ္၊ ငါ့ကို ၾကည့္႐ွဳေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္သူဟာ ေမာင္ခင္ေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ႐ွိေတာ့တယ္ကြ"ဟု အမိန္႔႐ွိကာ သကၤန္းႀကီး ဖိုသီဖတ္သီ၊ ေျခလွမ္းေတာ္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ ဖိနပ္မပါ ဗလာေျခေထာက္ႏွင့္ ၾကြသြားေတာ္မူေလေတာ့သတည္း။

    ဗေဂၤါဗုဒၶဘာသာ အသင္းတိုက္တြင္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ သီတင္းသံုးလ်က္ ႐ွိေနသည္။

    ၾကည့္ျမင္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အိမ္သို႔ ဦးဥတၱမ ၾကြအသြားတြင္ ထိုေခါင္းေဆာင္၏ ဒ႐ိုင္ဘာက ဆရာေတာ္ကို ပါး႐ိုက္၍ ႏွင္ထုတ္သည္။

    ဦးဥတၱမသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၌ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေတာ္မူသည္။

    ဦးဥတၱမသည္ ေဆး႐ံုတက္၍ ေနသည္။
    ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၉)ရက္ေန႔၌ ဦးဥတၱမအ႐ွင္ျမတ္ ေဆး႐ံုတြင္ ပ်ံလြတ္ေတာ္ မူ႐ွာေခ်ၿပီ။

    ဤကား ဆရာေတာ္၏အေၾကာင္းမ်ားကို သတင္းစာတြင္ ပါလာ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းသာလွ်င္ျဖစ္၏။

    လြမ္းၾကၿပီ... လြမ္းၾကေလၿပီ။
    ဆရာေတာ္၏ အေလာင္းကို ေဆး႐ံုမွ ယူေဆာင္လ်က္ မပုပ္မသိုးေအာင္ ေဆးရည္စိမ္ကာ မွန္ေခါင္းတြင္သြင္း၍ ပုဇြန္ေတာင္ ေညာင္ကုန္းေက်ာင္းတုိက္တြင္ ထား၏။

    စည္ကားလွေပ့၊ လူေတြျဖင့္ တိုး၍ မေပါက္၊ ေန႔ေရာ ညပါ တ႐ံုး႐ံုးျဖစ္ကာ  ၀မ္းနည္းၾကသည္။ ငိုယိုၾကသည္။ ပူေဆြးၾကသည္။ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးဂုဏ္အထူးကို ခ်ီးက်ဴးထုတ္ေဖာ္ကာ ညစဥ္ညတိုင္း တရားပြဲႀကီးေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲမွ် က်င္းပသည္။

    ဟီးဟီ ရယ္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ တကားဟု ကၽြန္ေတာ့္အေတြးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိသည္။

    ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသာ္မဆင္လမ္းတြင္ ပုဇြန္ေတာင္ ျမဴနီစပါယ္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာ လုပ္လ်က္႐ွိရာ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ တတိယေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေသဆံုးရသည့္ ေက်ာင္းသား ေသြးေျမက် တိုက္ပြဲတြင္ နာမည္ႀကီး၍လာၾကေသာ အာဇာနည္ျမျမ၊ ရဲရဲေတာက္ ၾကည္ၾကည္ စသည့္ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံလာၾကကာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ၏ ခ်ီးက်ဴးပြဲတြင္ ေဟာေျပာရန္ အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာမ်ား လာ၍ ေမးၾက၏။

    "သြား... ငါမေျပာဘူး၊ ဘာလဲ... ေသမွ လြမ္းၾကတာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီး မေသခင္က ငတ္ေနတယ္၊ စိတ္ ကေတာက္ကတက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူမွ ျပန္မၾကည့္ၾကဘူး။ ငတ္လြန္းလို႔ အမွိဳက္ပံုထဲက ဖရဲခြံေတာင္ ေကာက္စားရတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာစရာေကာင္းသလဲ။ အခု ခ်ီးက်ဴးပြဲေတာ္ က်င္းပတ့ဲအတြက္ ကုန္က်မယ့္ေငြရဲ႔ အပံုတစ္ရာပံု တစ္ပံုေလာက္ ဆရာေတာ္ႀကီး အသက္႐ွင္စဥ္က အကုန္အက်ခံလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမိသည့္ျပင္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ဆြမ္းတစ္နပ္ ဆက္ကပ္လိုက္ရသည့္ အျဖစ္ကေလးကိုပါ ေျပာျပလိုက္၏။

    လြန္ခ့ဲေလၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ၾကေညာင္း၍ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅)ႏွစ္ပင္ တိုင္ခ့ဲေပၿပီ။

    ဆရာေတာ္ႀကီး ဘုန္းတန္ခိုး ေတာက္ပခ့ဲစဥ္က ဦးေခါင္းေပၚတြင္ တင္ကာ တဖူးဖူး မွဳတ္ခ့ဲၾကေသာ္လည္း ဇရာဒုဗၺလ အ႐ြယ္က်၍ စိတ္ေတာ္ ကေတာက္ကတက္ျဖစ္ေနေသာ အခါတြင္ကား ၾကည့္မည့္႐ွဳမည့္သူ မ႐ွိမွဳေၾကာင့္ အမွိဳက္ပံုထဲက ဖရဲခြံကိုပင္လွ်င္ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူရ႐ွာ၏။

    ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ အခါတြင္ကား က်ီးၿပိဳသလို ၿပိဳကာ ငိုၾက၊ ယိုၾက၊ သတိရၾက ခ်ီးက်ဴးၾကေလသည္။

    ဗမာျပည္တြင္ စာေပေလာက၏ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္ေပေသာ ဆရာပီမိုးနင္းသည္လည္း ထိုနည္းမျခားပင္ စခန္းသြားခ့ဲရ႐ွာေပသည္။

    အျခား အျခားေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား တိုင္းျပည္၏ ေက်းဇူး႐ွင္ႀကီးမ်ားသည္လည္း ဤနည္း၊ ဤလမ္းစဥ္အတုိင္း လိုက္ၾကရသည္မ်ားလည္း ႐ွိၾကေပမည္သာ။

    ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တစ္ခုသတိျပဳသင့္သည့္ အခ်က္မွာကား တိုင္းျပည္၏ ေက်းဇူး႐ွင္ လူထု၏ေခါင္းေဆာင္၊ ျပည္သူ၏ အက်ဳိးေဆာင္ျဖစ္ကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ေသမွလည္း လြမ္းၾကပါ။ ခ်ီးက်ဴးၾကပါ။ မေသခင္လည္း ေက်းဇူးတရားသိကာ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား ေနေရး၊ စားေရး၊ စိတ္ခ်မ္းသာေရး၊ အပၸါယ မွ်တေရးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ ေထာက္ပံ့ခ်ီးျမင့္ျခင္း ျပဳသင့္လွသည္သာ ျဖစ္ေပသတည္း။

ရန္ေအာင္

ေမာင္ေဇယ်ာ စုစည္းထုတ္ေ၀သည့္ လြတ္လပ္ေရးေ႐ွ႔ေဆာင္လမ္းျပ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ (၁၈၇၉-၁၉၃၉) စာအုပ္မွ-