ဖားျပဳတ္ေက၀တၳဳ

ဖားျပဳတ္ေကတေကာင္၊အုံးေဘာင္စီးလွ်က္၊ျဖားရီတက္တြင္၊ ေခ်ာင္းကို ၀င္၍လာလတၱံ။ ထုိေရာအခါ၊ ေခ်ာင္း ကမ္း သာတြင္၊ ျပားဇီးပင္တကုိင္းတြင္နားလွ်က္၊ ပန္ဇင္းငွက္က၊ ခင္ပြန္း မိတ္ေဆြ၊ ဖားျပဳတ္ေက၊ ဇာျပည္ ဇာရြာ၊ ဇာကလာဟု၊ ေသခ်ာစစ္စစ္မိန္းလတၱံ။

ပန္ဇင္းမိန္းေလ၊ ဖားျပဳတ္ေကက၊ တုိင္းျပည္ၿမိဳ႕ရြာ၊ လွည့္လုိ႕လာဟု ေျဖလတၱံ။ ထုိသုိ႕ေျဖခါ၊ တုိင္းျပည္ ၿမိဳ႕ ရြာ၊ ၾကားခပါသည္၊ ပဇာသတင္းထူးသနည္းဟု မိန္းလတၱံ။

ထုိသုိ႕မိန္းခါ၊ ေျဖသည္မွာကား၊ သမုဒၵရာ၊ သီတာရီၿမီ၊ မုိးလီမုန္တုိင္း၊ အံုမိႈင္းမိႈင္းႏွင့္၊ ေတာ္လဲပဲ့တင္၊ ငလွ်င္ ၿမီႀကီးလႈပ္လတၱံ။ ထိုသို႕လႈပ္ခါ၊ ကၽြန္းဒီပါမွာ၊ ကမၻာေက်ာက္ႀကီးကဲြလတၱံ။ ထိုသို႕ကဲြခါ၊ တြင္းမွာေျမာက္ ေတာင့္၊ ခုႏွစ္ေတာင့္လည္းက်ိဳးလတၱံ။ လူလည္းေလးစု ကဲြလတၱံ။

ထုိသုိ႕ေျဖခါ၊ ပန္ဇင္းငွက္ကမိန္းျပန္သည္မွာ၊ အိုအိုမိတ္ေဆြ၊ ဖားျပဳတ္ေက၊ အကယ္စင္စစ္၊ ထိုသို႕ျဖစ္မူ၊ င႐ို႕သူငါ၊ ပဇာျပဳလုပ္ရမည္နည္းဟု မိန္းလတၱံ။

ၾကယ္ငါး

တစ္ခါက ပညာရွိတစ္ေယာက္စြာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ  မွာ လမ္းေလွ်ာက္ အနား ယူ ျပီးေက ဇီ စာရီးေလ့ရွိ ပါေရ။ တစ္ရက္နိန္႔ ပင္လယ္ကမ္းျခီ မွာ လမ္းေလွ်ာက္ယင္း အ၀ီးတနိန္ရာက လူတစ္ ေယာက္ ကနိန္ေရ ပံု သ႑ါန္တစ္ခုကို ၀ေ၀၀၀ါး တီြ႔လိုက္ရပါေရ။ ပညာရွိစြာ ျပံဳးမိဗနာ ယင္းလူ ရွိရာဘက္ကုိ သသြက္ေခ် လမ္း ေလွ်ာက္ ထြက္လာပါေရ။ အနားကို ေရာက္ေတ အခါမွာ ယင္းလူစြာ လူငယ္ တစ္ေယာက္  ျဖစ္ျပီး ေက က နိန္စြာ မဟုတ္မွန္း ေလ့ သိလိုက္ရပါေရ။

ယင္းလူငယ္စြာရီစပ္သဲျပင္က တစ္ခုခုကို ကုန္း ေကာက္ ပနာ ပင္လယ္ထဲကိုဇီ သသက္ညညွာက လႊဲပစ္ နိန္စြာကုိေလ့ တီြ႔လိုက္ရပါေရ။ အနား ကို ေရာက္ေတအခါ ပညာရွိက “မဂၤလာပါ ငါ့တူ၊ မိုးထက္စေစာ စစီး ဇာလုပ္နိန္စြာပါေလး” လို႔လွမ္းမိန္းလိုက္ပါေရ။

ႏြားေခ်နန္႔က်ားေခ်၀တၳဳ

အယင္ကခါ က်ားေခ်တေကာင္ႏွင့္ ႏြားေခ်တေကာင္ အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္ ကတ္သည္။ အေရး အေၾကာင္း က်လွ်င္ ႏြားေခ်ကို က်ားေခ်ကကူညီရန္ ကတိဟိသည္။ ေတာခြီးမ်ား ေရာက္လာလွ်င္ ခေလာက္ေခါက္ဖို႔မွာ ထားသည္။ ခေလာက္သံၾကားလွ်င္ ႏြားေခ်ဒုကၡေရာက္နီ ဗ်ာယ္ျဖစ္ ေၾကာင္း က်ားေခ်ကသိသည္။

တရက္နိခါ ႏြားေခ်က က်ားေခ်ကို စိတ္စမ္းခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ က်ားေခ်က ငါ့ကို အဂယင့္ ခင္စြာလား။ သူ႔စိတ္ကိုသိခ်င္သည္။ မိတ္ေဆြစစ္မစစ္ကို စိတ္စမ္းၾကည့္မွသိဖို႔။ ထိုသို႔အၾကံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရက္နိ ေတာစိုင္ေယာင္လွ်က္ အစာစားနီစဥ္ ေတာခြီးမ်ား မလာဘဲ ခေလာက္ ေခါက္လိုက္သည္။ က်ားေခ်မွာ ႏြား ေခ်ဒုကၡေရာက္ပ်ာယ္အထင္ျဖင့္ခ်က္ခ်င္းအၿပီး ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏြားေခ်မွာအရိပ္ေကာင္း ေကာင္း ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ေကာက္႐ိုးကို ၀မ္းတင္း ေအာင္စားၿပီး အိပ္နီသည္။

ရီတြင္းထဲက ျမင္းပုေခ်

တစ္ခါကလယ္သမားတစ္ေယာက္ပိုင္ေရ ျမင္းပု ေခ်တစ္ေကာင္စြာရီတြင္းပ်က္တစ္ခုထဲကိုလူးက်လားပါ ေရ။ အစမွာလယ္သမားက ေဘး ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအာ္ ပနာ အကူ အညီ ေတာင္းပါေရ။ေနာက္ပိုင္း မွာ ေဒျမင္း ပုစြာအလုပ္လုပ္ပီးစြာလည္းၾကာဗ်ာလ္။အသက္ေလ့ႀကီးနိန္ဗ်ာလ္အသံုးေလ့ကေကာင္း၀င္ဖုိ႔မဟုတ္ဗ်ာလ္ ဆို ပနာျမင္းပုေခ် ကို ျပန္ မဆယ္ ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ပါေရ။ေဘးပတ္၀န္း က်င္ကလူ တိ ကို အကူ အညီ ေတာင္း ပနာ ရီတြင္းပ်က္ကို ေျမဖို႔ ဖို႔အနား ပတ္၀န္းက်င္ က ေျမတိကို တူးပနာ ရီတြင္း ပ်က္ ထဲကို ပစ္ခ် ခိုင္းပါေရ။

ရခိုင္က်င္

အခန္း(၁)

က်င္အဓိပၸါယ္

“က်င္”ေဝါဟာရႏွင့္ပတ္သက္၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးရြီးဖြဲ႔ကတ္သည္ ကိုတြိရပါသည္။ ဦးရာဇ္ေတာင္ ဘုရားသမိုင္း လကၤာ၌ “ေလာကီဘက္က၊ ေဆာင္႐ြက္တခန္း၊ က်င္လက္ပန္းႏွင့္၊ မီဝန္း႐ုပ္သီး၊႐ ႈမၿငီးေအာင္”ဟူ၍ူ ရြီးဖြဲ႔ ထားသည္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ လကၤာတပိုဒ္တြင္  …“မယ္လွ်င္စစ္မွာ၊ စိတ္ႀကီးပ်က္လို႔၊ က်င္ကိုင္လက္ပန္း၊ အခန္းခန္းကို၊ အိမ္သူအကၽန္၊ ျမင္ရျပန္ေက၊ လြမ္းေတာ္တာ႐ွည္ ပန္းမဥၥဴကို နီပူထိုးေက၊ ညႇိဳးလတ္ေတ လည္း”ဟူ၍ူဖြဲ႕ဆိုထား  ျပန္သည္။

လမုေခ်ာင္းဆရာေက်ာ္မဲရြီးဖြဲ႔ေသာ မဟာဝိဟႎကရာဇဝင္လကၤာ (အပိုဒ္-၁၁၃၌ “ကေျခမ်ားျဖင့္၊ တီး ကာရစ္ ျမည္၊စည္ငါးမည္တည္း၊ သံ႐ွည္ဟစ္ေႄကြး၊ စု႐ံုးေဝးလွ်က္၊ လက္ပြဲက်ယင္၊ လံုးထြီးက်င္၍” ဟူ၍လည္း ေကာင္း မႏၲေလးဝိဇၨာသိပၸံတကၠသို္လ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးဦးေက်ာ္ရင္သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္  ႏွစ္ပတ္ လည္မဂၢဇင္း (၁၉၅၈-၅၉)၊ လုပ္သားျပည္သူ႔နိစဥ္သတင္းစာ(၂၄-၈-၆၄) တြင္ က်င္ႏွင့္ပတ္သက္ ေဆာင္းပါး မ်ားကို ရြီးသားခရာ- “က်င္ဟူသည္မွာ က်ားႏွင့္ယင္ ေဝါဟာရႏွစ္လံုး ေပါင္းစပ္ျဖစ္ေပၚလာရေၾကာင္း၊ “က်ား ယင္၊ ယင္-က်ား” ကစပ္နည္းကိုအၿခီခံ၍ က်င္ျဖစ္ေပၚလာရေၾကာင္း ဆိုထားသည္။ “က်ားယင္” ကစပ္နည္း၊ က်ားက ယင္ကို အုပ္ဖမ္းလိုက္၊ ယင္က ေယွာင္ၿပီးလိုက္ႏွင့္ ယင္အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ ကို က်ားႏွစ္ေကာင္က အႏိုင္ လိုက္ဖမ္းရန္အကြက္ ႐ႊိကစပ္နည္းကိုအၿခီမွီၿပီး က်င္သန္ႏွစ္ဦး ဖမ္း လိုက္၊ ခံလိုက္၊ ပစ္ခ်လိုက္ႏွင့္ ၿမီသို႔ က်ေအာင္ ကစပ္ရေသာ နည္းအတတ္ပညာ ဟူ၍ ယွင္းျပထားသည္။

သံုးဆယ္သီမင္း၀တၳဳ

အယင္ကခါ ေျမာက္ဥဘုရင္တစ္ပါး လက္ထက္နိဂံုးဇနပုဒ္တစ္ခုမွာ လင္မယားတစ္အိမ္ေထာင္ ဟိသည္။ ဆင္းရဲ ေရအတြက္ ဆန္ဖြပ္၊ ရီခပ္၊ ထင္းျခီြ၊  အငွားလုပ္စားနိန္ကတ္ရသည္။ လင္ကပ်င္း လို႔အလုပ္မလုပ္။ မယားလုပ္စြာကိုထိုင္စားသည္။ မယားလုပ္ရာမွာ အပ်င္းေျပ ၾကက္ႏွင္၊ ယင္ လုိက္လုပ္သည္။ တရက္နိ မယားဆန္ဖြပ္နိန္ခါ ယင္တိဆန္မွဳန္႔လာ နားစားကတ္သည္။ ငပ်င္းေထြ လည္း ေရွာက္ျခမ္း တစ္စိတ္နန္႔ ယင္တိ ကိုလိုက္သတ္သည္။

ယင္းပိုင္နန္႔ ယင္သံုးဆယ္ရလို႔ မယားကို ” ငါ ယင္သံုးဆယ္ကို သတ္လိုက္ဗ်ာလ္ ၾကည့္စမ္တခ်က္” လို႔ ေဘာရိေျပာသည္။ ေယခါမယားသည္က ” သံုးဆယ္သီမင္း အစစ္မနားေယ”  လို႔ျပန္ေျပာသည္။

ယင္းနိကပင္ မယားလည္း လင္ကို အရြဲ႕တိုက္ဗ်ာလ္ ”ငါ့လင္ယင္သံုးဆယ္ကိုသတ္ႏိူင္ေရ၊ေအပိုင္ေတာ္ ေရမ ဟုတ္၊သံုးဆယ္သီမင္းအစစ္”လို႔လူတီြ႔တိုင္းေလွ်ာက္ေျပာသည္။ယင္းပိုင္နန္႔သူ႔ကို”သုံဆယ္သီမင္း”ဟု နာမည္ တြင္လာသည္။ ၾကာေသာအခါ သူ႔သတင္းသည္ ဘုရင့္နားထိ ေပါက္ၾကားလားသည္။

ငါ့ခီြးရီထက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေတ

တစ္ခါက အမဲလိုက္မုဆိုးတစ္ေယာက္မွာငွက္ဖမ္းတတ္ေတခီြးေခ်တစ္ေကာင္ရွိပါေရ။ယင္းခီြးထူးျခား ခ်က္က ရီထက္မွာလမ္းေလွ်ာက္တတ္စြာဘာ။တစ္ရက္နိန္႔ခါမုဆိုးကသူ႔မွာအဖိုးျဖတ္မရေရခီြးေခ်တစ္ေကာင္ရွိ ေရဆို စြာကို ျပခ်င္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အမဲ လိုက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါေရ။ အမဲလိုက္ ယင္း ရီထဲက ရီဘဲ တိကို ေသနတ္ နန္႔ လိုက္ပစ္ကတ္ပါေရ။ ပစ္လို႔ က်ေရ ဘဲတိကို ခီြးေခ်က ရီထက္က ျဗီးဗ နာဇီ  လိုက္ ေကာက္ပါေရ။မုဆိုးက သူငယ္ခ်င္း ခ်ီးမြမ္း ေျပာစကားကို နားစြင့္ နိန္ေကလည္း လံုး၀ မၾကားရပါ။ ေနာက္ ဆံုးမနိန္ႏိုင္လို႔ ” အေ၀  သူငယ္ခ်င္း။ ငါ့ခီြးမွာ ဇာထူး ျခားခ်က္ ရွိေလ ၊ မင္းသ တိ ထား မိလာ။” လို႔လွမ္းမိန္း လိုက္ပါေရ။ ယင္းခါ သူငယ္ခ်င္းက ” ေအး ေ၀း   သူငယ္ခ်င္း။ မင္းခီြး ရီမကူး တတ္စြာကို ငါသတိထား မိပါေရ” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ပါေရ။

ရခိုင္ရိုးရာ ငစည္ရွာ ျပဇာတ္အေၾကာင္း

ရခိုင္ရိုးရာ ငစည္ရွာရာဇ၀င္ျပဇာတ္ၾကီးသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ ထင္ရွားေသာျပဇာတ္ျဖစ္သည္။ ရခိုင္ယဥ္ ေက်းမွဳကို အေရးပါ အရာေရာက္ေအာင္ ေထာက္ပ့ံေပးေသာ ျပဇာတ္တစ္ေစာင္လည္း ျဖစ္သည္။ ယခု လက္ရွိအခ်ိန္အခါတြင္ ငစည္တတ္မ်ားလည္း ရွားပါး ေပ်ာက္ကြယ္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ မူရင္းဇာတ္အတိုင္း အႏွစ္ သာရျပည့္၀ေသာ ျပဇာတ္အျဖစ္ ကျပႏိုင္သူ ရွားပါးေနျပီျဖစ္သည္။ နဂိုမူလမွာလည္း ပ်က္စျပဳ ေနျပီျဖစ္ သည္။ နဂိုမူရင္းဇာတ္ခ်င္းသည္လည္း ေနာက္မၾကာမီတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယဥ္ ေက်းမွဳတစ္ရပ္ မကြယ္ေပ်ာက္ရေအာင္ ျပန္လည္ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္သည္။

     
ငစည္ရာဇ၀င္ ျပဇာတ္ကို စီစဥ္တင္ျပသူမွာ မင္းဟရီလက္ထက္ အမွဳထမ္းေသာ အမတ္ၾကီး ဦးဒိုးေ၀ ျဖစ္သည္။ အျခားတစ္ဦး ဦးဒိုးေ၀ဆိုလွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္၌ သာမက ျမန္မာျပည္တလႊားကပင္ ရာဇ၀င္ ဆရာ အျဖစ္ သိၾကပါသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၁၂၆ ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ အဘယမဟာရာဇာ လက္ထက္ တြင္ အမတ္ၾကီးအျဖစ္အမွဳထမ္းစဥ္ ေလးဆယ့္ ရွစ္အဂၤါ ရွိေသာ ရာဇ၀င္က်မ္းတစ္ေစာင္ကို ျပဳစုခ့ဲသည္။ ဤေန ရာ၌ ေပရြက္(၁၂) ရြက္ကို တစ္အဂၤါ ဟု ေခၚသည္။ဤရာဇ၀င္ၾကီး၌ (၄၈)အဂၤါဆိုလွ်င္ ေပရြက္ေပါင္း (၅၇၆) ရြက္ ရွိသည္။ ၄င္း ရာဇ၀င္ကုိ ဒုိးေ၀ရာဇ၀င္ ဟုေခၚသည္။ ရာဇ၀င္ဆရာ အျဖစ္ လည္းေကာင္း ၊ပညာရွိ အမတ္အျဖစ္လည္းေကာင္း သိၾကေသာ ဦးဒိုးေ၀မွာ ေျမာက္ဦးေခတ္ေနာက္ပိုင္းမွ ထင္ရွားလာသူ ျဖစ္သည္။ စစ္စစ္ ဤဦးဒိုးေ၀မွာ ျပဇာတ္ေရးသူမဟုတ္ ရာဇ၀င္ဆရာ တစ္ေယာက္ သာျဖစ္သည္။

သူငယ္ခ်င္း(၃)

က်ီဆန္မိုးတိရြာနိန္ေရ ဒုုတိယကမာၻစစ္ရခိုင္ျပည္ေရွ႔တန္းတစ္နိန္ရာမွာအဂၤလိပ္မဟာမိတ္ဖက္က ၀င္တိုက္ နိန္ေရ စစ္သားတစ္ေယာက္ေရ ေရွ႔ မီတာ ၁၀၀ အကြာကကတုပ္က်င္းမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဗံုးက်ပနာ လဲျပိဳ လားစြာကို တီြ႔လိုက္ရပါေရ။ ေခါင္းထက္က တ၀ီ၀ီပ်ံနိန္ေရ က်ည္ဆံတိကို ဂရုစိုက္ မနိန္ဘဲ ကတုပ္ က်င္းႏွစ္ ခုၾကားက မရဏကြင္းျပင္ကို ျဖတ္ျပီးေက သူငယ္ခ်င္းကို လားယူဖို႔ အထက္ကပၸတိန္ကို ေတာင္းဆို လုိက္ပါ ေရ။

ကပၸတိန္က” လားစြာေတာ့ လားလို႔ရပါေရ။ ေယေကလည္း စြန္႔စားရက်ဳိးနပ္ဖို႔ မထင္ပါကာ။ မင္းသူငယ္ခ်င္း က ေအေလာက္ဆိုေက အသက္ရွိဖို႔မဟုတ္ပါဗ်ာလ္။ အသက္မရွိေရ ခႏၶာေခ် တစ္ခုအတြက္ မင္းအသက္ကို မစြန္႔သင့္လို႔ ထင္ပါေရ” လို႔ ေျပာလိုက္ပါေရ။

ကပၸတိန္စကားကို နားမေထာင္ဘဲ ယင္းစစ္သားစြာ မရဏကြင္းျပင္ကို ခခက္ခခဲ ျဖတ္လားခပါေရ။ သူငယ္ ခ်င္းအေလာင္းကို ပက္ခံုးထက္မွာ တင္ပနာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ဗရပြနန္႔ ျပန္ေရာက္လာေရ ယင္း စစ္သားစြာ ကတုပ္က်င္းကို ျပန္ေရာက္စြာနန္႔ ကိုယ့္စြာကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ဘဲသတိမိလဲက်လားပါေရ။ကပၸတိန္က ခ်က္ခ်င္း ျပဳစုကုသခိုင္းပနာသတိရလာေရခါ ”ကိုင္းငါေျပာေရမနား လားရက်ဳိးနပ္ဖို႔မဟုတ္ ဆိုစြာ ကိုေလ။ မင္းသူငယ္ ခ်င္း အသက္ကို မကယ္ႏိုင္ေရအျပင္ မင္းမွာရာ ဒဏ္ရာတိ ဗရပြ ရက်န္ခယင့္ ” လို႔ေျပာလိုက္ပါေရ။

ပန္းတံမင္းသားနန္႔သံတြဲမင္းသမီး၀တၳဳ

ရခိုင္႐ိုးရာ၊ ျဖစ္ျခင္းရာကို၊ ကၽြန္ဆရာမွာ၊ ေျပာျပမည္။ ထီးက ခ႐ိုင္၊ မင္းထုိင္ျပည့္ၿဖိဳး၊ ျပည္ပဂိုး။ ပဂိုး မင္းသ မီး၊ ျပည္ကိုခြဲခါ၊ ႏွမကားေတာင္၊ ေမာင္ကားေျမာက္ဦး၊ ျမစ္မင္းဂဂါ၊ၤသီတာတ႐ိုး၊ႏွမနီေက၊သံတြဲၿမိဳ႕၊ ေမာင္႐ို႕ နီေက၊ ရခိုင္ၿမိဳ႕။ ရခိုင္မင္း သား၊ နန္းထက္ဖြား၊ လွျငားတင့္တယ္၊ မိခင္၀မ္းမွာ၊ သေႏၶ တည္။ ကိုးလကပင္၊ ကိုယ္၀န္ၾကင္၊ ခမည္းလြန္းတင္၊ ဖဘုရင္၊ ဘုရင္လႊတ္လႊတ္၊ ရခိုင္ၿမိဳ႕မွာ၊ မၾကံတတ္။ ကၽြန္မျပည့္ကူ၊ ကိုယ္ယူ ကိုယ္မ၊ သနားစဖြယ္၊ သွ်င္မ၀မ္းကို၊ စမ္းၾကည့္ ေရခါ၊ ခ်စ္သွ်င္မမွာ၊မိမၼမျဖစ္၊ေယာက်ၤားျဖစ္မည္။ ေယာက်ၤား ျဖစ္ လည္း၊ အရွင္မမြီး၊ ခ်စ္သွ်င္မမွာ၊ အသီရာမြီးမည္၊ ေဇာင္လည္း ေလ၊ ေဇာင္ လည္းအလို၊ ျပည့္ကၽြန္မမွာ၊ ဇမ္းတိုက္ ဆိုေရ။

ေဇာင္စကားကို၊ ၾကားေရနိက၊ ရခိုင္မင္းပင္၊ အသွ်င္တရီး၊ နန္းေတာင္ညာမွာ၊ ေၾကာင္းၾကႀကီးေရ။ ငါ့မွာ ဟိျငား၊ ရႊီက ေလာင္ကိုင္၊ ဇကိုင္ႀကီး၊ မတ္ႀကီးမနီ၊ ငါ့အနားတြင္၊ ခုေရာက္စီ။ ေငြကေလာင္ကိုင္၊ ဇကိုင္ႀကီး၊ မႈးႀကီးမနီ၊ ငါအနားတြင္၊ ခု ေရာက္စီ။ ရႊီကေလာင္ကိုင္၊ ဇကိုင္ႀကီး၊ မတ္ႀကီးေလးသြယ္၊ နန္းေတာင္ညာမွာ၊ ေရာက္လာေရ။ ေငြကေလာင္ကိုင္၊ ဇကိုင္ႀကီး၊ မႈးႀကီးေလးသြယ္၊ နန္းေတာင္ ညာမွာ၊ ေရာက္လာေရ။ ရႊီက ေလာင္ကိုင္၊ ဇကိုင္ႀကီး၊ မတ္ႀကီးမနီ၊ ကံ့ကူသည္ႏွင့္၊ ၀လံသည္ကို၊ ရခိုင္ၿမိဳ႕မွာ၊ ခုရွာခီ။