အမိကို ႐ွာမတိြလို႔ ငိုနီေရအေခ်ပိုင္ ေဟာငိုဖုိ႔ကေလ့ မသင့္ေတာ္ဗ်ာယ္။ ၾကာေက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရီခမ္း ငါးေခ်တစ္ေကာင္ပိုင္ရာ တိြနီရဗ်ာယ္။ ရမ္းၿဗဲကၽြန္းေလာက္ပင္ ဟိယင့္ေထာ။ ယင္းတြက္နန္႔မလား၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ခ်စ္လိုက္၊ ခြဲလိုက္၊ အရာခ်စ္လိုက္၊ အရာခြဲလိုက္နန္႔ပင္။ အိုး... လူ႐ို႔၊ ငါ့ဘ၀စြာ ဓါးသီြးေက်ာက္နန္႔ တူနီဗ်ာယ္ေထာ။ လာကတ္ေတ၊ သီြးေရ။ ျပတ္ေက ထက္ေက လားခကတ္ေတ။ တစ္ခါတစ္ရီ အဆဲခံရသိမ့္ယင့္ကား။ ေဒမွာက ႏွလံုးအသီြးအသားတိ အပြန္းအပ့ဲခံၿပီးေက ထာ၀ရ ပီးဆပ္နီဖို႔လူရာ။ လံုးပါးပါးလီပတ္စီ။ လာရာလာကတ္။ ေယၿပီးေက လားလီကတ္။ ေယေကေလ့ လမ္းမွာတိြေကေတာ့ခါ “ဆရာ”လို႔ ေခၚပစ္လိုက္ေက ေက်နပ္နီေရလူရာ။
ဗိုလ္မင္းေက်ာ္သန္းႏိုင္
ေအာင္တံခြန္၀ံသရကၡိတမဂၢဇင္း အတြဲ(၆)၊ အမွတ္(၂)မွ-
No comments:
Post a Comment