ေရွးအခါကဘုရင္မင္းတစ္ပါးတြင္ သမီးေတာ္ခုနစ္ေယာက္ျဖစ္ထြန္းခ့ဲေလ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ထုိသမီးေတာ္တို႔ ကို ေခၚယူ၍ အသီးသီးေမးျမန္းေလ၏။
“ငါ့သမီးတို႔ ယခုစားေသာက္၀တ္ဆင္ေနၾကရသည္မွာမည္သူ၏ဘုန္းကံေၾကာင့္ျဖစ္သနည္း”ဟုေမးေလေသာ္ သမီး(၆)ေယာက္တို႔က“ဖခမည္းေတာ္ ဘုန္းကံေၾကာင့္ပါ”ဟု ေလွ်ာက္တင္ခ့ဲၾကေလ၏။
သမီးအေထြးဆံုးျဖစ္သူက“ဘုရားကၽြန္မ၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္စား၀တ္ရပါသည္” ဟုသံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
ထိုအခါရွင္ဘုရင္က“နင္တစ္ေယာက္ကသာ ငါ့ဘုန္းကံကိုမယံု၊ က်န္သမီးမ်ားကေတာ့ ငါ့ဘုန္းကံကိုယံုသည္၊
အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာဆိုရသနည္း” ဟုေဒါသျဖစ္ေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္သမီးေတာ္ကို မယ္ကံယံုဟုအမည္ေပးေလသည္။
“နင္၏ဘုန္းကံကိုသိေစအံ့”ဟူေသာအႀကံျဖင့္မွဴးမတ္တို႔အားေခၚယူေလ၏။ ထို႔ေနာက္အဆင္းရဲဆံုးေသာ လူ တစ္ေယာက္ကိုရွာေဖြေစေလ၏။ မွဴးမတ္တို႔လည္း လိုက္လံရွာေဖြ၍တင္ဆက္ၾကေလလွ်င္ သမီးေတာ္ မယ္ ကံယံုႏွင့္ေပးစားထိမ္းျမားခ့ဲေလ၏။ ထိုဘုရင့္သမက္ေတာ္သည္ ဆင္းရဲသားထင္းေခြ စားေသာက္လာသူ တစ္ ဦးျဖစ္ေလ၏။ ဘုရင္မင္းသည္သမီးေတာ္ႏွင့္သားမက္ေတာ္တို႔ကို ၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္မနီးမေ၀းေသာေတာရြာ ဇနပုဒ္ တြင္ ထားရွိေလ၏။သမီးေတာ္ကို(၇)ရက္လွ်င္တစ္ႀကိမ္က် နန္းေတာ္သို႔၀င္ခြင့္အမိန္႔ေပး ထားခ့ဲေလသည္။
မယ္ကံယံုလင္မယားတို႔သည္ေတာေတာင္တို႔မွ ထင္းေခြ၍အသက္ေမြးလာခ့ဲေလ၏။ တစ္ေန႔သ၌ထင္းေခြ သြား စဥ္လမ္းမွား၍တျခားေနရာတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ ထိုေနရာေတာ၌နံ႔သာပင္ မ်ားေပါက္ေရာက္ လ်က္ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနေလ၏။ထင္းေခြသမားမွာနံ႔သာဟူ၍မသိဘဲ ထင္းအမွတ္ျဖင့္ပင္ ခုတ္လွဲကာ သယ္ ယူလာခ့ဲေလ၏။ အိမ္အေရာက္ေနာက္က်၍ မယားျဖစ္ သူကေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။ “ခါတိုင္းထက္ ယေန႕ ေနာက္ က်ခ့ဲေလစြ”ဟုလင္ျဖစ္သူအား ေမးေလ၏။ လမ္းမွားခ့ဲေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာခ့ဲရသည္ ဟု ေျပာျပေလ၏။
မယားသည္ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ ထင္းေခ်ာင္းမ်ားကိုခ်က္ခ်င္းခြဲစိတ္ေလ၏။ထိုအခါသာမန္ထင္းမီးစာ သစ္မ ဟုတ္ဘဲ ေမႊးႀကိဳင္နံ႔သင္းေနေသာ နံ႔သာထင္းျဖစ္မွန္းကိုသိရွိခ့ဲရေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္လင္ေတာ္ေမာင္အား...“ဤက့ဲသို႔ထင္းမ်ားကို အမ်ားအျပားရႏိူင္အံ့ေလာ”ဟုေမးျမန္းေလ၏။
လင္ေမာင္ကလည္း...“ယူ၍မကုန္ႏိူင္ေအာင္ရွိေလသည္”ဟုေျပာျပေလ၏။ထိုနံ႔သာထင္းမာ်းကို ခြဲစိတ္လ်က္ သူေဌးသူၾကြယ္လူခ်မ္းသာတို႔ထံသြား၍ ေရာင္းခ်ခ့ဲေလ၏။
ေနာက္ေန႔မ်ား၌လည္း နံ႔သာထင္းမ်ားကိုပင္ခြဲ၍ေပးခ့ဲေလ၏။ထိုသို႔ နံ႔သာထင္းမ်ားကိုေခြ ၍ ေရာင္းခ် လာခ့ဲ ရာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ေငြေၾကးမ်ားစြာရလာ၏။ တစ္ေန႔တြင္နံ႔သာေတာကိုလြန္၍ ေက်ာက္သံပတၱျမားမ်ား ရွိရာ ေတာင္တစ္ေတာင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခ့ဲေလ၏။ ထင္းေခြေယာက္်ားကားေက်ာက္သံ ပတၱျမား မွန္းမသိ၍ ထင္းမ်ားကိုသာ လိုက္လံရွာေဖြခ့ဲေလ၏။ ထိုေန႔တြင္ ထင္းကိုမရရွိေလသျဖင့္ သားငယ္ ၊သမီး ငယ္မ်ားကစား စရာအျဖစ္ ပတၱျမားလံုးအနည္းငယ္ကို ေကာက္ယူ၍ ျပန္လာခ့ဲေလ၏။
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ မယားျဖစ္သူအား ျပေလ၏။“ငါထင္းမရသည့္အဆံုး၊ေက်ာက္လံုးအနည္းငယ္ေတာ့ ေကာက္ယူခ့ဲ၏။လွပ၍ ကေလးကစားရန္ေကာင္းမည္ဟု ထင္ေပသည္”ဟုေျပာေလ၏။မယားျဖစ္သူၾကည့္ရွ ဳေလရာ အဖိုးတန္ ရတ နာမွန္းသိရွိေလ၏။
ထိုအခါမယ္ကံယံုက... “ေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔ျဖစ္သည္၊ အလြန္အဖိုးထိုက္တန္သည္၊ အမ်ားအျပားရႏိူင္အံ့ ေလာ”ဟုေမးျမန္းေလ၏။
“ယူမကုန္ေအာင္ေတာင္လံုးျပည့္ေနသည္” ဟုေျပာေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး သြားေရာက္သယ္ေဆာင္ခ့ဲၾကေလ၏။ ရရွိလာ ေသာ ေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔ကိုေရာင္းခ်ေလလွ်င္ ေငြအသျပာမ်ားစြာရ၍ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ လာခ့ဲရေလ ၏။ ထိုေငြတို႔ျဖင့္အိမ္ေကာင္းရာသန္႔ႀကီးစြာေဆာက္လ်က္ ေအးခ်မ္းစြာေနလာခ့ဲၾကေလ၏။ ေရွးကက့ဲသို႔ ထင္းေခြ ရန္လည္းမလိုေတာ့ဘဲ သူတို႔ဘုန္းကံအေလ်ာက္ဆင္းရဲသားဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ကာ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀သူ အျဖစ္သို႔ ေရာက္လာခ့ဲၾကရေလ၏။
မယ္ကံယံုသည္ မိမိကံေၾကာင့္ စားေသာက္ခ်မ္းသာရွိေနရျခင္းကို ခမည္းေတာ္မင္းအားအသိေပးရန္ စိတ္ ျဖစ္လာေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔သ၌ ျပည္တန္ပတၱျမားႏွင့္အဖိုး မျဖတ္ႏိူင္ေသာေက်ာက္ သံပတၱျမား သံုး ေလးလံုးတို႔ကို ယူလ်က္နန္းေတာ္သို႔ သြားေရာက္ခ့ဲေလ၏။ နန္းေတာ္သို႔ေရာက္ေသာ အခါ ခမည္းေတာ္ မ်က္ ႏွာသစ္ေတာ္ ေရထည့္ေသာေရတေကာင္းထဲ၌ ထည့္ထားခ့ဲေလ၏။
ရွင္ဘုရင္သည္ မိုးလင္းခ်ိန္၌မ်က္ႏွာသစ္ရန္ေရတေကာင္းကိုယူေစ၏။ေရကိုေစာင့္ငွဲ႔ေလလွ်င္ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားတုိ႔ကို ေတြ႔ရေလ၏။
ထိုအခါမွဴးမတ္တို႔အား “မေန႔ကနန္းေတာ္သို႔မည္သူတက္လာဘိသနည္း” ဟုေမးျမန္းစံုစမ္းေလ၏။
“သမီးေတာ္မယ္ကံယံု တက္သည္ကိုျမင္ရပါေၾကာင္း” ျဖင့္ေလွ်ာက္တင္ခ့ဲၾကေလ၏။
ဘုရင္မင္းလည္း သက္ေသမထင္ရွားသျဖင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိမွ်မေျပာဆိုဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာေနခ့ဲေလ၏။
ေနာက္ခုနစ္ရက္တစ္ပတ္ၾကာေသာအခါ မယ္ကံယံုတစ္ဖန္နန္းေတာ္၌ ၀င္ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုအခါ၌ လည္း ေက်ာက္သံပတၱျမားေလးလံုးငါးလံုးကိုယူသြားခ့ဲေလ၏။ ပထမထည့္ထားခ့ဲသည့္အတိုင္း မ်က္ႏွာသစ္ ေတာ္ ေရတေကာင္း၌ပင္ ထည့္ထားခ့ဲေလ၏။ ဘုရင္မင္းလည္း ခါတိုင္းမ်က္ႏွာသစ္ေရ သံုးေနက်ေရ တ ေကာင္းမွေရကိုငွဲ႔၍ထည့္ေလ၏။ ထိုအခါ ပတၱျမားလံုးမ်ားကိုပင္ ေတြ႔ရျပန္ေလ၏။
ဤသို႔ဒုတိယအႀကိမ္၌လည္း မွဴးမတ္တို႔ကိုေခၚယူ၍ စံုစမ္းေလ၏။
“ယမန္ေန႔ညက နန္းေတာ္သို႔မည္သူတတ္ေရာက္ခ့ဲေလသနည္း”ဟု ေမးျမန္းေလ၏။
မွဴးမတ္တို႔ကလည္း အမွန္အတိုင္း..“သမီးေတာ္မယ္ကံယံုတက္ေရာက္ခ့ဲေၾကာင္းပါဘုရား”ဟုသံေတာ္ဦးတင္ ၾကေလ၏။
ထိုအခါ ဘုရင္မင္းသည္ ယံုၾကည္လာခ့ဲရေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္သမီးေတာ္ကို ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔၀င္ေရာက္ေစ ဟုအမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္ခ့ဲေလ၏။ သမီးေတာ္မယ္ကံယံုကို ေခၚေလၿပီးနန္းေတာ္သို႔ေရာက္လာေစ၏။ ေရာက္ ေလေသာ္ခမည္းေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္ အခစား၀င္ရန္ ေျပာၾကားေလ၏။
ခမည္းေတာ္ေရွ႕ေမွာက္မယ္ကံယံုလည္း ေရာက္ရွိ၍ရွိခိုးဦးတင္ကာ ခစားေနခ့ဲေလ၏။
ထိုအခါဘုရင္မင္းက...
“သမီးေတာ္မယ္ကံယံုလား၊ သမီးေတာ္သည္ ဤေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔ကို ထားရွိခ့ဲသည္မွာမွန္သေလာ” ဟု ေမးျမန္းေလ၏။
“ဟုတ္မွန္ပါေၾကာင္း”သမီးေတာ္လည္း ေလွ်ာက္တင္ခ့ဲေလ၏။
ထိုအခါ ရွင္ဘုရင္ကလည္း...
“သမီးေတာ္ ကိုယ့္ကံႏွင့္ကိုယ္ စား၀တ္ေနေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္ခ့ဲခ်က္မွာ မွန္ကန္ေပသည္”ဟု အမိန္႔ေတာ္ ရွိခ့ဲေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္သမီးေတာ္ႏွင့္ သမက္ေတာ္တို႔ကိုေခၚယူသိမ္းဆည္းေလ၏။ အိမ္ေရွ႕မင္းအျဖစ္ သမက္ေတာ္ကို ခန္႔အပ္၍ သမီးေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴစြာစံစားေစေတာ္မူခ့ဲေလသတည္း။
အရွင္စကၠိႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)
No comments:
Post a Comment