ရခိုင္ျပည္ ကၽြန္းရြာ႐ို႔မာ၀တၳဳေျပာဓေလ့ေရ ႐ိုးရာအေလ့ တစ္ခု ျဖစ္ပါေရ။ ေျပာေလ့ေျပာထဟိကတ္ေတ ၀တၳဳတိထဲမာ အဂု ေဖာ္ျပလားဖို႔ လိပ္ကမာၻမ (လိပ္ကမ္ဖာမ) ၀တၳဳက ထိပ္တန္းက ပါ၀င္ပါေရ။ ေအ၀တၳဳကို ရွိေခတ္မာ စာနန္႔ ပီနန္႔ မွတ္တမ္းတင္ ထားစြာဟိေၾကာင္း မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မတြိဖူးပါ။
ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီေခတ္မာ ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေက်ာက္စာ၀န္ေဟာင္း ဦးစံေရႊပု (၁၈၈၁-၁၉၄၅)က ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသန အသင္းဂ်ာနယ္တိမာ (၁) လိပ္ကမာၻမ၀တၳဳ၊ (၂) က်ီးျဖဴရြာ၀တၳဳ၊ (၃) ငန္းေတာ္ရွည္၀တၳဳ၊ (၄) သံကိုးေမာင္း၀တၳဳ႐ို႔ကို အဂၤလိပ္ဘာသာနန္႔ တင္ျပဖူးပါေရ။ ရခိုင္႐ိုးရာ၀တၳဳတိကို ကမာၻသိေဖာ္ထုတ္ တင္ျပခေရအတြက္ ဦးစံေရႊပုကို ရခိုင္တစ္မ်ိဳးသားလံုးက ေက်းဇူး တင္ဖို႔ ေကာင္းပါေရ။
လိပ္ကမာၻမ၀တၳဳေရ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ ဆန္းဆိုေရပိုင္ တစ္႐ြာနန္႔တစ္႐ြာ တစ္စိ တစ္ေဗြ ကြဲခ်င္ကြဲပါဖို႔။ ေယဘုယ် ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းအရာကေတာ့ခါ ကြဲလြဲဖို႔ မထင္ ပါ။ ေအာက္မာတင္ျပထားေရ ေျပာနည္းဆိုဟန္ကို ေပါက္ေတာၿမိဳ႕နယ္ လက္ပံျပား႐ြာသူ အေမ်ထာဦးျဖဴ (၄၇-ႏွစ္)ပါးက ရဟိပါေရ။ ဖတ္ၾကည့္ကတ္ပါဘိ။
အယင္ကခါလတ္ ႐ြာတစ္႐ြာမာယင္ ဆင္းရဲသားတံငါသည္ လင္မယားဟိလတ္။ ယင္းလင္မယားမာ ဒါထြီးေမေခၚေရ သမီး ေသွ်တစ္ေယာက္ ရတတ္ေတလတ္။ သမီးေသွ်က ေကာင္းေကာင္းလွေရဆိုေရ။ အမိနန္႔ အဘမာ ဒါထြီးေမကို အမိက ပိုခ်စ္ေတလတ္။
တစ္ရက္နိခါယင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းနံသာမာ ငါးယိုးေဇာင္ ေလာင္းနန္႔လားကတ္လတ္။ ယင္းနိခါ ငါးထိုးလို႔ မရႏိုင္ဆိုေရ။ ဒါထြီးဘက စိတ္တိုနီလတ္။ ဒါထြီးမိမာေတာ့ခါ တစ္ေကာင္ ယိုးရေရဆိုေရ။ ၀မ္းသာအားရနန္႔ ““တစ္ေကာင္ရေလး၊ သမီးလွေမထြီး၊ ဒါထြီးစားေမ၊ ေခ်ာင္းနံသာမာ မိယိုးေရ”” လို႔ဆို ဗ်ာ ေတာင္းမာထည့္ထားလတ္။
တေအာင့္ေသွ်ေလာက္ၾကာခါ ဒါထြီးမိမာ ငါးေနာက္တစ္ ကာင္ ရလတ္၊ ၀မ္းသာအားရနန္႔ ““ႏွစ္ေကာင္ ရေလး၊ သမီးလွ ေမထြီး၊ ဒါထြီးစာေမ၊ ေခ်ာင္းနံသာမာ မိယိုးေရ”” လို႔ ဆိုလိုက္ေတလတ္။
ဒါထြီးဘမာေတာ့ခါ တစ္ေကာင္ေလ့ မရလတ္။ ဒါထြီးမိကေလ့ေသာ့ ““ဒါထြီးစားေမ၊ ဒါထြီးစာေမ”” နန္႔ တျပတ္ျပတ္ျမည္နီလို႔ ဒါထီြးဘက စိတ္တိုလာလတ္။ ေနာက္တနားေသွ်ေလာက္ၾကာခါ ဒါထြီးမိမာ ငါး တစ္ေကာင္ ရျပန္လတ္။ ၀မ္းသာအားရနန္႔ “သံုးေကာင္ရေလး၊ သမီးလွေမထြီး၊ ဒါထြီးစားေမ” လို႔ ဆိုစြာနန္႔---
““ယာ--- ဒါထြီး စား အာတခါ”” လို႔ ေဒါသတႀကီးတက္ျပားနန္႔ ဘင္းခနဲ ပုတ္ပစ္လိုက္ေတလတ္။ ဒါထီြး မိေလ့ေသာ့ ေခ်ာင္းထဲကို ဂ်ံဳးနန္႔ပင္ လူးက်လားခလတ္။ ဒါထြီးအမိက ေရကူးမတတ္။ ဂ်ံဳးကနဲ က်စြာ နန္႔ ျပဳတ္နန္႔ပင္ ျမဳပ္လားခဆိုေရ။ ျမဳပ္လို႔သီၿပီးေက တစ္ခ်ိန္တည္း လိပ္ကမာၻမဘ၀ကို ေျပာင္းလားေရ လတ္။
ဒါထြီးဘကေလး “ငါလက္လြန္လားမလားဂု” လို႔ ႀကံရာမရ ျဖစ္ၿပီးေက အိမ္ကိုမွိဳင္လို႔ ျပန္ပါလတ္ေတလတ္။
ဒါထြီးေမက အမိကို မျမင္ခါမီးလတ္။ ““အဘာ---အဘာ၊ အမင္မပါကာ၊ ဇာမာက်န္လိုက္””
““နင့္မိလား၊ နင့္အေဘာင္သွ်င္႐ို႕ အိမ္လားခယက္၊ ငါးေလးမရ မေသွ်””
အဘေျပာစြာကို ဒါထြီးေမက ယံုၿပီးေက အမိကို ေမွ်ာ္နီေရလတ္။ နီရာ က်ပါလတ္ေတ။ ဒါထြီးမိ ေပၚမလာ။ အမိမလာေရခါ မနီတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ၿပီးေက အေဘာင္မ႐ို႕အိမ္ကို လိုက္ပါလားေရလတ္။
““အေဘာင္သွ်င္--- အေဘာင္သွ်င္၊ အမင္၀ါ”” လို႔ မီးခါ အေဘာင္မက ““ထထူးက်ေက်ာ္၊ တခါရံထူး၊ နင့္မိ င႐ို႕အိမ္ မေရာက္ဖူး”” လို႔ ေျပာေရဆိုေရ။ အမိကို ရွာမတြိခါ ဒါထြီးေမ အိမ္သို႔ ျပန္ပါလတ္ေတလတ္။
““အဘာ---အဘာ၊ အေဘာင္သွ်င္က အမင္မေရာက္လို႔ရာ ေျပာကာ””
““နင့္မိလား၊ နင့္မိ နင့္အခင္ႀကီး႐ို႕အိမ္ လားခဟန္””
အဘ ယင္းပိုင္ေျပာခါ ဒါထြီးေမက အေဂါင့္မွတ္ပ်ာ အခင္ႀကီး႐ို႕ အိမ္သို႔ လိုက္ပါလားလတ္။
““အခင္ႀကီး၊ အခင္ႀကီး၊ အမင္တစ္ေယာက္ မေရာက္လား”” လို႔ မီးခါ၊ အခင္ႀကီးကေလ့ေသာ့ “တထူး က်ေက်ာ္၊ တခါရံထူး၊ နင့္ မိင႐ို႕အိမ္ မေရာက္ဖူး”” လို႔ ေျပာလတ္။
အမိကို ရွာမရေရခါ ဒါထြီးမက ငိုဗ်ာ အဘကို ေျပာလတ္။ ““အဘာ၊ အဘာ၊ အမင္ ဇာလားခခ်င့္၊ အခင္ႀကီး ကေလ့ မသိရာ ဆိုေရ။ အဘာ တစ္ခ်က္ရွာခီပါလင့္””
““နင့္မိလား၊ ငါ့ကို တစ္ခုက မေျပာခ၊ လာလတ္လိမ့္ေမ၊ နင့္မာ ထမင္းခ်က္ခီ၊ နီ၀င္နီဗ်ာ၊ ဇာျဖစ္ငိုနီေလ။ တစ္ခုမျဖစ္ဘဲနန္႔၊ တိတ္”” လို႔ ေငါက္လိုက္လတ္။
ဒါထြီးေမက အဘကို ေၾကာက္လို႔လုပ္ရေကေလ့ စိတ္က တထင့္ထင့္လတ္။ ထမင္းေလ့ စားမ၀င္။ အိပ္လို႔ေလ့ မေပ်ာ္လတ္။
မိုးလင္းလို႔ေလး အမိေပၚမလာခါ ဒါထြီးေမက “ဧကႏၲ အဘာနန္႔ အမိ႐ို႕ ရန္ျဖစ္လီဖို႔။ အဘာမ်က္ႏွာေလ့ ေကာင္းမလွ၊ ငါမိန္း ၾကည့္ေမေလ”” လို႔ စိတ္ကမွတ္ဗ်ာ။
““အဘာ---အဘာ၊ အမင္မလာဗ်ာယ္ကာ၊ အမင္နန္႔ အဘာ နန္႔ ဇာျဖစ္ကတ္ေလ၊ ဒါထြီးကို အမွန္ေျပာ”” လို႔ မီးလတ္။ ဒါထြီးဘက ဖံုးထားလို႔ ရဖို႔မဟုတ္မွန္းသိေရခါ “ဒါထြီးေမ၊ အဘာ--အမွန္ေျပာဖို႔ဗ်ာယ္၊ စိတ္ကိုထိန္းထား၊ နင့္မိ ေခ်ာင္းထဲမာ လူးက်လာခ်ေရ၊ အဘာ ဆည္လို႔ေလး မရလိုက္” လို႔ ေျပာလတ္။
ယင္းစကာကို ၾကားစြာနန္႔ ဒါထြီးေမ ၀ီကနဲကၽြီးပစ္လိုက္ၿပီးေက အႀကိမ္ႀကီး ခ်လို႔ငိုလတ္။ အိမ္နားပါးခ်င္းတိက ဒါထြီးငိုသံ ၾကားလို႔ လာဗ်ာ သတင္းမီးကတ္ေတလတ္။ ဒါထြီးဘက ““ဒါထြီးမိ ေခ်ာင္းမာလူးက်လို႔ သီလခေရ”” လို႔ ေျပာလတ္။ ရြာသားတိက ဒါထြီးေမကို သနားကတ္ေတ။ အဘကိုေတာ့ခါ ““အသံုးမက်ေရလူ ရာမနား”” လို႔ အျပစ္တင္ကတ္ေတ။ တက္နန္႔ပုတ္ပစ္လို႔ ေခ်ာင္းထဲ လူးက်ဗ်ာ သီစြာကိုေတာ့ခါ တစ္ေယာက္ေလ့ မသိကတ္လတ္။
ယင္းပိုင္နန္႔ပင္ ဒါထြီးေမက အမိမဟိလို႔ စိတ္ညစ္၊ ဒါထြီးဘ က မယားမဟိလို႔ အိမ္မွာစိတ္မ၀ပ္။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔လို႔ မယား႐ွာေရ။
တစ္ရက္နီခါ ဒါထြီးဘက ဒါထြီးေမကို ေခၚၿပီးေက ေဘာင္းေသွ် ပတံုးေသဆေရာင္း ေဇာင္လားကတ္ေတ။ ေတာင္းေလ့ေရာင္း၊ မယားေလ့႐ွာဆိုေရ သေဘာနန္႔ ႐ြာစိုင္လည္ဗ်ာ ေရာင္းရလတ္။
႐ြာတစ္႐ြာ ေရာက္ေတခါ နီ၀င္လားခေရ။ ႐ြာစြန္က မုဆိုးမ အိမ္တစ္အိမ္မာ ရီးေတာင္းေသာက္ပ်ာ။ ““ေဒအိမ္မွာ တစ္ညတည္းပါေမ”” ဆို ပနာတည္းဖို႔က်ေရ။ သတင္းပလင္းမီးကတ္ေတခါ မုဆိုးဖို မုဆိုးမ ျဖစ္စြာကို အခ်င္းခ်င္းသိကတ္ေတလတ္။
ယင္းမုဆိုးမက အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး၊ အေျပာအဆို အျပဳအမူေလ့ ၾကမ္းေရ။ ရြာသားတိက “ဘလူးမပိုင္ကာ” လို႔ လိုက္လိုက္ခင္ခင္ မဆက္ဆံကတ္ဆိုေရ။ ယင္းဘလူးမမာ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုးနန္႔ သမီးေသွ် တစ္ေယာက္ဟိလတ္။ အသားက မဲမဲ၊ ပါးစကေလ့ ၿပဲၿပဲလတ္။ နဖူးက ေမာက္ေမာက္၊ ေက်ာက္မရာေလာက္လို႔ဆိုေရ။ ႏွာေခါင္း ကေလ့ ခၽြန္းခၽြန္းလတ္၊ နာမည္ကေလ့ အ႐ုပ္နန္႔လိုက္ေတ။ ၾကက္ခ်ီးေမလို႔ ေခၚလတ္။
ညဥ့္အိပ္ကတ္ေတခါ ဒါထြီးေမ႐ို႕သားဘက အိမ္ရွိေျပာခန္းမာ၊ အလယ္ဆိပ္ ထရံေခါင္းျပဳလို႔ အိပ္ကတ္ေတ။ ေခါင္းခ်င္းပူးေရပိုင္ ျဖစ္နီေရ။ အလယ္ဆိပ္ထရံ ေအာက္ၿခီမာ အေပါက္တိဟိေရလတ္။
အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ၾကက္ခ်ီးေမမိက သမီးကို တိုးတိုးေသွ် သင္ထားလတ္။ ““သမီးၾကက္ခ်ီး၊ သိုင္ေခါင္ေလာက္ အိပ္ေမာက်ကတ္ခါ ငါက နင့္ကိုလက္တို႔ ႏိွဳးေမ။ နင္က ငါ့ဆံပင္နန္႔ ထိုလူ႔ဆံပင္ကို ထရံေပါက္က အသာေသွ်ဆြဲယူဗ်ာ ခ်ိဳင္ထား။ မိုးလင္းလို႔ ယင္းလူ ႏိုးစြာနန္႔ နင္က ““လူမျမားပဲ နတ္ျမားေရ အလူ႐ို႕”” လို႔ ကေကာင္းေဟာလိုက္၊ ၾကားလား”” လို႔ သင္ထားလတ္။
ၾကက္ခ်ီးေမေလ့ေသာ့ အမိသင္ထားေရအတိုင္း ဆံပင္ခ်င္း ခ်ိဳင္ေရ။ မိုးလင္းစာနန္႔ အိမ္နားခ်င္းတိၾကားေအာင္ ေဟာလတ္။
““အိုး---အလူ႐ို႕၊ ၾကည့္ခလိုက္ကတ္၊ ၾကည့္ခလိုက္ကတ္၊ လူ မျမားပဲ နတ္ျမားေရ၊ လူမျမားပဲ နတ္ျမားေရ၊ ရြာသား႐ို႕ ၾကည့္ခ လိုက္ကတ္””
ယင္းပိုင္ ၾကက္ခ်ီးေမေဟာသံကို အိမ္နားခ်င္း ရြာသားတိ ၾကားခါ လာၾကည့္ကတ္ေတလတ္။ ယင္းခါ ၾကက္ခ်ီးေမမိက ““ရြာသား႐ို႕ သက္သီျဖစ္စီကား၊ နတ္ျမားပီးပိုင္ ဆံပင္ခ်င္းခ်ိဳင္လို႔ကား၊ သမီးၾကက္ခ်ီးတေသွ်ၿဖီလိုက္ယာ ငါတဖို႔ရေယာင္”” လို႔ ေျပာလတ္။ ယင္းပိုင္နန္႔ ဒါထြီးေမက မရည္ရြယ္ဘဲနန္႔ ၾကက္ခ်ီးေမမိ ဘလူးမ နန္႔ ရကတ္လတ္။
ဒါထြီးဘက ၾကက္ခ်ီးေမ႐ို႕ သားအမိကို ကိုယ့္႐ြာေခၚယူခေရ။ ၾကက္ခ်ီးေမ႐ို႕မာ ဆိတ္မြီးစပ္လို႔ ဆိတ္ေသွ်တ႐ီြပါလတ္။
ေနာက္မယားရေရခါ ဒါထြီးေမဘက သမီးကို အေရးမစိုက္၊ မိထြီးနန္႔ လႊဲထားလိုက္ေတ။ ၾကက္ခ်ီးေမမိက ဒါထြီးေမကို မျမင္ႏိုင္။ အိမ္မာ ဇာလုပ္လုပ္ ဒါထီြးကိုခ်ည္း ခိုင္းလတ္။ ရီခတ္ခီ၊ အိုးတိုးခီ၊ ထင္းေပါက္ခီ၊ ထမင္းစားခါက်ေက ဒါထြီးေမကို ေနာက္ဆံုးထားဗ်ာ အက်န္အႂကြင္းကိုရာ ပီးလတ္။ ဆိတ္ေက်ာင္းဖို႔ တာ၀န္ကိုေလ ဒါထြီးကိုခ်ည္းရာ ခိုင္းလတ္။
ဒါထြီးေမက ဆိတ္ေက်ာင္းဖို႔လားေက မိထြီးမက ““ယာ ဒါထြီး စားဖို႔”” ဆိုဗ်ာ ထမင္းခ်ဳိင့္တဖဲ့ကို ခြက္အပဲ့မာ ထားဗ်ာစီပီးလိုက္တယ္။
အမိဟိခါ အလိုလိုက္ထားခသေလာက္ မိထြီးက အလိုမလိုက္ ေတာင္မကသီး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ေတခါ ဒါထြီးေမ ေကာင္းေကာင္း စိတ္ညစ္ေတ။ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ကို မ၀တ၀စားရလို႔ ကိုယ္ႀကံဳ ပါလတ္ေတ။
တစ္ရက္နိခါ ေခ်ာင္းနံသာနားကို ဆိတ္ေက်ာင္းဖို႔ လားလတ္။ ေခ်ာင္းနားက အပင္ေအာက္မာ ထိုင္ယင္းပင္ အမိကို ေအာက္မိ လာၿပီးေက ငိုျခင္းစီဗ်ာ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ေကာင္းေကာင္းငိုလတ္။ ယင္းခါ လိပ္ကမ္ဖာမ (လိပ္ကမာၻမ)ႀကီးတစ္ေကာင္ ေခ်ာင္းကတက္ပါလတ္ဗ်ာ။ ဒါထြီးနားလာၿပီးေက ငိုေရလတ္။ ဒါထြီးေမက ““ေဒလိပ္မႀကီး င႐ို႕အမင္ဟိဖို႔”” လို႔ မွတ္ပနာ ဖက္လို႔ ငိုေရ။ လိပ္မႀကီးးက ေခ်ာင္းထဲဆင္းပါလာၿပီးေက ငါးတိ၊ ပုစြန္တိ ဖမ္းလို႔ ပီးလတ္။ ဒါထြီးေမက ယင္းငါးတိ၊ ပုစြန္တိကို မီးေဖာ္ဗ်ာ ဖုတ္စားေရ။
ယင္းပိုင္နန္႔ ဒါထြီးေမေရ ေခ်ာင္းကမ္းနားကို နိစိုင္လာဗ်ာ ငိုျခင္းစီလို႔စီ အမိလိပ္ကမာၻမကို ေခၚေရ။
““ထမင္းခ်ိဳင့္တဖဲ့ ခြက္အပဲ့နန္႔၊
ဆိတ္ေသွ်တရြီရြီ ႀကိဳးတၿခီနန္႔၊
အမင္လိပ္ကမ္ဖာ အဘာမယားရွာ၊
မယားမရ ဘလူးမနန္႔ ထက္ပက္က်၊
ရႊီန္႔သွ်င္ အမင္တေခါက္ေပၚပါလတ္””
ယင္းပိုင္ ငိုလိုက္စြာနန္႔ အမိလိပ္မႀကီး “ဘြင္း” နန္႔ပင္စီ ေပၚ ပါလတ္ေတလတ္။ သမီးကို ငါးေသွ်၊ ပုစြန္ေသွ်တိ ရွာပီးေရ။ ဒါထြီးေမေလ့ေသာ့ အမိနန္႔တြိရလို႔ ၀မ္းသာစြာ ငါးေသွ်၊ ပုစြန္ေသွ်တိ စားရစြာနန္႔ တဆတ္ဆတ္ အယင္ပိုင္ ကိုယ္ဘက္ပါလတ္ေတ။ လွပါလတ္ေတဆိုေရ။
ယင္းပိုင္ လွပါလတ္စြာကို ၾကက္ခ်ီးေမမိ ျမင္ေရခါ ““ေအေလာက္ အငတ္ေလ့ထားယက္၊ ေအသူတေကာင္ သီေလ့ မသီ၊ ပ်ဳိ႔လို႔ရာ ပိုလို႔လွပါလတ္ေတကာ”” လို႔ စိတ္မာမွတ္ေတလတ္။ ေယဇူးနန္႔ သမီးၾကက္ခ်ီးကို တိုးတိုးေသွ် ေျပာေရဆိုပါ။
““ဘုေသွ် ၾကက္ခ်ီး၊ ဒါထြီးေမတေကာင္ ပိုလို႔ရာပ်ိဳ႕လို႔လွပါလတ္ကာ၊ ေအနိဓညကဖက္ ဆိတ္ေက်ာင္းေဇာင္လားခါ နင္တခ်က္ တိတ္တိတ္ေသွ် ေနာက္ကလိုက္ပါလီ၊ ဇာလုပ္ေလၾကည့္ခီ၊ ယင္းရိတ္နာပါမ မသိစီေကႏွမ္း””
ၾကက္ခ်ီးေမေလ့ေသာ့ အမိမွာေရအတိုင္း ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္ပ်ာ ၾကည့္လတ္။ ဒါထြီးေမက ယင္းခ်င့္ကို အရိပ္မက်။ နိစိုင္ လားနီက်အတိုင္း လားၿပီးေက အမိကို ေခၚလတ္။ လိပ္မႀကီးေလ့ေသာ့ ခါတိုင္းပိုင္ ငါးေသွ်၊ ပုစြန္ေသွ်ရွာပီးေရ။ ဒါထီြးကေလးေသာ့ စားနီက် ဖုတ္စားေရ။
ပုန္းၾကည့္နီေရ ၾကက္ခ်ီးေမက လိပ္မႀကီးနန္႔ ဒါထြီးေမ႐ို႕ လုပ္ကတ္စြာတိကို အာလံုးျမင္ေရႏွင့္ရာ။ သူျမင္ခစြာတိကို အမိ ဘလူးမပါးကို ၿပီးပါလတ္ပ်ာ ေျပာျပေရ။
““ေအး----ငါကမွတ္ယင့္ေလ၊ ေအရိတ္နာပါမ ပ်ိဳ႕လို႔လွပါလတ္စြာ တစ္ခုခုဟိဖို႔လို႔။ ထက္စီဗ်ာယ္၊ ေအေခါက္ခါနရာက်ေရ၊ အမိပါ သမီးပါ ဖမ္းကတ္ေမ ေအလိပ္မကို ရေအာင္ဖမ္းဗ်ာ ခ်က္စားျပေမ””
ၾကက္ခ်ီးေမ႐ို႕ သားအမိ ယင္းပိုင္ တိုင္ပင္ၿပီးေက လိပ္မႀကီး ကိုဖမ္းဖို႔ အႀကံထုတ္ေတလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမမိရြာက ဆီးသမားပါးတို႔ပါလားၿပီးေက ေျပာျပလတ္။
““ဆရာ အကၽြန္နီထုိင္မေကာင္းပါ၊ လိပ္သားရာ တခုခ်င္ျခင္း တပ္နီပါကာ။ လိပ္သားစားေက ေကာင္းလားဖို႔ပိုင္ တြိပါေရ။ ဆရာကို အကၽြန္႔အိမ္သွ်င္ပင့္လွာေက လိုက္လတ္ပါ။ လိပ္သားကို ဓာတ္စာေကၽြးေက ေကာင္းဖို႔လို႔ တခ်က္ေျပာပါ။ ဆီးကုခပိုလို႔ ပီးပါေမ ဆရာ”” လို႔ ေျပာလတ္။ ၿပီးေက ဆီးသမားကို လာဘ္ထိုးထားခေရ ဆိုေရ။
အိမ္ကိုေရာက္ေတခါ ၾကက္ခ်ီးေမကို မုန္႔လဗြီဆယ္ကိုးခ်ပ္ ၀ယ္ခိုင္းလတ္။ ယင္းမုန္႔တိကို အိပ္ရာခင္းေအာက္မာ ေဘးပတ္လည္က ခ်ထားလတ္။ ၿပီးေက အိပ္ရာထဲမာ ဖ်ားကြန္ေဆာင္နီ ေရ။ ဒါထြီးေမဘ ေရာက္ပါလတ္ေတခါ အဖ်ားတက္ကြန္ေဆာင္ ၿပီးေက အျခင္း၀ီလို႔ ႀကိဳင္းျပလတ္။
““ဘယ္ဘက္ေစာင္းေလး ဆယ္ေခ်ာင္းနံ႐ိုး၊ ႂကြႂကြတ္က်ိဳး၊
ညာဘက္ေစာင္းေလး ဆယ္ေခ်ာင္းနံ႐ိုး၊ ႂကြႂကြတ္က်ိဳး၊
လင္ေႏွာင္းဆိုးစြာ ေဒဗ်ာယ္ကား၊ ဟိန္း---ဟိန္း---ဟိန္း””
ယင္းပိုင္ ႀကိဳငးပနာ ဘယ္ေစာင္းညာေစာင္းလုပ္ေတခါ မုန္႔ လဗြီတိ က်ိဳးၿပီးေက ႂကြတ္၊ ႂကြတ္၊ ႂကြတ္နန္႔ပင္စီ ျမည္လတ္။ ဒါထြီးေမဘက နံ႐ိုးတိပင္ က်ိဳးလားဂုလို႔ မွတ္ၿပီးေက မီးလတ္။
““ဖ်ားစြာ အမ်ားလားဂုဟိုင္း၊ ဆီးသမားပင့္ခီရဖို႔လား””
““မ်ားေတာင္ ဘေဇာင္ကဖို႔ေလး၊ ခႏၶာတိကိုက္ေတခဲေရ မခံႏိုင္ဗ်ာယ္၊ ႂကြတ္ႂကြတ္နန္႔ပင္ မၾကားလား၊ နံ႐ိုးတိေတာင္ က်ိဳးလားကား မသိ။ ဆီးသမားအတင္းပင့္ခီ ဟိန္း---ဟိန္း---ဟိန္း””
ယင္းပိုင္မယားက အကြန္ေဆာင္လို႔ မာယာနန္႔ ႀကိဳင္းျပေရ ခါ ဒါထြီးဘေလး အေဂါင့္ထင္ၿပီးေက ဆီးသမားပင့္ခ်ီလတ္။ ဆီးသမားက စမ္းသပ္ၾကည့္ကြန္ေဆာင္ၿပီးေက ဒါထြီးဘကို လွမ္းမီး လိုက္လတ္။
““လိပ္သားမရႏိုင္လား ကို၊ လိပ္သားေကၽြးေက အကို႔အိမ္သွ်င္မ ခ်ခ်င္းေကာင္းဖို႔ကား””
ယင္းခါ ၾကက္ခ်ီးေမမိက အိပ္ရာထဲက ““လိပ္ပါလားဆရာ၊ ရႏိုင္ပါေရ”” လို႔ ၀င္ေျပာလိုက္လတ္။
““အိမ္က ဒါထြီးေမ ေခ်ာင္းမာ ဆိတ္ေက်ာင္းေဇာင္လားေက လိပ္မႀကီးတစ္ေကာင္ ရက္ျပတ္စီလာပါလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမ အကၽြန္႔ကို ေျပာပါေရ။ ၾကက္ခ်ီးေမက တခ်က္ေခ်ာင္းနားလိုက္ပါလီ၊ လိပ္မကို ဘမ္းယူ၊ ဂုရဖို႔ကား””
““အေဂါင္းလားဟိုင္း၊ ၾကက္ခ်ီးေမ””
““၀ွက္၊ အေဂါင့္၊ အဘာ ငါနန္႔လိုက္ပါလတ္၊ ေခ်ာင္းနားမာ လိပ္မႀကီးတစ္ေကာင္နန္႔ အေမႀကီး႐႔ိုက နိတိုင္းဖက္လို႔စီျမင္ေရ။
ၾကက္ခ်ီးေမ ယင္းပိုင္ေျပာခါ ဒါထြီးဘေလး လိုက္ပါလားလတ္။ အ၀ီးက ေခ်ာင္းၾကည့္ကတ္ေတခါ ၾကက္ခ်ီးေမေျပာေရ အတိုင္း လိပ္မႀကီးတစ္ေကာင္နန္႔ ဒါထီြးေမ႐ို႕ ဘက္နီကတ္စြာကို ျမင္လတ္။ ဒါထြီးေမဘက ဘမ္းဖို႔လို႔ ၿပီး ထြက္ပါလားခေရ။ လူသံၾကာ စြာနန္႔ လိပ္မႀကီးေလးေသာ့ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီးလားခဆိုေရ။
ဒါထြီးဘက ကြန္ခ်ာပိုက္နန္႔ ဘမ္းရဖို႔ဆိုဗ်ာ အိမ္ကပိုက္လာယူလတ္။ ျမႇံဳးႀကီးေလး တစ္လံုးယူခဆိုေရ။ ျမႇံဳးႀကီးကို ေခ်ာင္း၀မာ ေထာင္ထားၿပီးေက ေခ်ာင္းလယ္ေလာက္က ကြန္ခ်ာပိုက္ကိုပစ္လို႔ အ၀ဖက္သို႔ေလာင္းနန္႔ စံုဆင္းလာလတ္။ ဒါထြီးေမေလး အမိကို ဘမ္းရလားဖို႔ ေၾကာက္ၿပီးေက။
““အ၀ျမံႇဳးႀကီး ေထာင္လီယင့္၊ အလယ္ကြန္ခ်ာပစ္လီယင့္၊ အမင္ အဖ်ားတက္ၿပီးလီ”” လို႔ ေဟာလတ္။
သမီးေဟာသံကိုၾကားခါ လိပ္ကမာၻမေလးေသာ့ အဖ်ားဖက္သို႔ တက္ၿပီးလားလတ္။
ဘမ္းမရခါ အဘာကမာန္ၿပီးေက “ေအခြီးသမ္ီးေမွာင့္လို႔ကား၊ မဟုတ္ေက ဖမ္းလို႔ရလိုက္ဖို႔၊ ေအေခါက္ၾကည့္ေမ ႐ြတ္ဖို႔လား”” လို႔ ဆိုဗ်ာ ျမံႇဳးကို အဖ်ားဖက္မာ ခ်လတ္။ ၿပီးေက ေခ်ာင္းလယ္ကပင္ အဖ်ားသို႔ဆန္လို႔ ပစ္ယူလားလတ္။ ေယခါ ဒါထြီးေမက မနီႏိုင္ဘဲ ေဟာလတ္။
““အဖ်ား ျမံႇဳးႀကီးေထာင္လီယင့္၊ အလယ္ကြန္ခ်ာ ပစ္လီယင့္၊ အမင္ အ၀ဖက္ ဆင္းၿပီးလီ””
သမီးေဟာသံကိုၾကားခါ လိပ္မႀကီးက အ၀သို႔ဆင္းၿပီးလားလတ္။ ဒါထြီးဘ လိပ္ကိုဖမ္းမရလိုက္။ ေယခါသမီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆဲၿပီးေက တုတ္နန္႔သတ္လတ္။ သတ္လို႔ မက်ီသီး။ မေဟာရေအာင္ ပါးစကို အ၀တ္နန္႔စည္းၿပီးေက လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားလတ္။
ယင္းပိုင္လုပ္ထားခါ လိပ္မႀကီး ၿပီးမလြတ္ ျဖစ္လားၿပီးေက ကြန္ခ်ာပိုက္နန္႔ ဖမ္းလို႔ရလားလတ္။
ယင္းလိပ္မကို ဒါထြီးဘ သတ္ၿပီးေက မယားစားဖို႔လို႔ ဒါထြီးေမကို ခ်က္ခိုင္းလတ္။ ဒါထြီးေလးေသာ့ မ်က္ရည္စက္လက္နန္႔ ခ်က္ပီးရလတ္။ ခ်က္နီတြင္းမာ ဘီလူးမအိပ္ရာက ထပါလတ္ၿပီးေက--
““ဒါထြီးေမ လိပ္သားနံ႔ ေဇာင္ပင္မႊီးလားယွင့္၊ ငါက အနံ႔ရခါ ကပင္ အဖ်ားေကာင္းလားခဗ်ယ္၊ အမ်ိဳးတိကို တခြက္စိအားလံုး ငေအာင္ ၀ီပီးခီ၊ ဘုေသွ်ၾကက္ခ်ီးက အေမႀကီးနန္႔လိုက္ပါလီႏွမ္း”” လို႔ ေျပာလတ္။ ၿပီးေက ၀မ္းသာအားရ ကိုယ္တိုင္ဟင္းစားတိမာ ထည့္ပီးလတ္။ ဒါထီြးဘကိုေလး စားဖို႔ေခၚလိုက္ေတ။
““ၾကက္ခ်ီးဘ တခ်က္စားၾကည့္ခါလိုက္ကား၊ ေဇာင္ေကာင္းက မသိ။ မႊီးကေလးမႊီး၊ ခ်ိဳကေလး ခ်ိဳ လိပ္သားနံ႔ရခါကပင္ အကၽြန္က အဖ်ားေကာင္းလခဗ်ာယ္၊ ဟိ---ဟိ
ဒါထြီးဘေလး မယားနန္႔အတူ ထမင္းအတူစားလတ္။ မယား အဖ်ားေကာင္းလားလို႔ တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္နီဆို၀ါ။
ဒါထြီးေမခမ်ာ အမိလိပ္သားကို အမ်ိဳး၀ီပီးဖို႔ မလားခ်င္ဘဲ လားရေရ။ တစ္ခြက္စီ၀ီၿပီးေက အမ်ိဳးတိကို ““အသား အသားကိုစား၊ အ႐ိုး အ႐ိုးကိုထားႏွမ္း၊ ဒါထြီးညဥ့္ဖက္လာယူေမ”” လို႔ မွာလတ္။ အမ်ိဳးတိေလး ဒါထြီးမွာေရအတိုင္း အ႐ိုးတိကို ပ်င္ထားကတ္ေတ။
မိုးလင္းခါ ဒါထြီးေမက အ႐ိုးတိကို လားယူၿပီးေက ရြာကန္ေပါင္ေအာက္မာ ျမႇဳပ္လတ္။ ျမႇဳပ္ၿပီးေက ေအပိုင္ ဓိ႒ာန္ေရဆိုေရ။
““အမိအ႐ိုး၊ ကန္ေပါင္ထိုး
မိ႐ိုးရႊီပင္ေပါက္ပါစီ၊ မိ႐ိုးငြီပင္ ေပါက္ပါစီ
ဒါးနန္႔တူးေလး ဒါးက်ိဳးစီ၊ လွံနန္႔တူးေလး လွံက်ိဳးစီ
ဒါထြီးတူးမွ ရပါစီ””
ေနာက္တစ္ရက္နိ မိုးလင္းခါ ဒါထြီးဓိ႒ာန္ခေရအတိုင္း ရႊီပင္ ငြီပင္တိ ေပါက္နီလတ္။ ျမင္ေရရြာသားတိက လိုခ်င္လို႔ တူးကတ္ေတခါ ဒါးနန္႔တူး ဒါးက်ိဳး၊ တရြင္းနန္႔တူး တရြင္းက်ိဳးျဖစ္ၿပီးေက တူးလို႔ မရလတ္။
ယင္းနိခါ ယင္းတိုင္းျပည္က မင္းသားတိုင္းခန္းလွည့္လည္ ပါလတ္ေတလတ္။ ရႊီပင္ ငြီပင္သတင္းကိုၾကားခါ ““တူးရသူကို ဆုခ် ဖို႔၊ အပ်ိဳဆိုေက မိဖုရားေျမႇာက္ဖို႔”” လို႔ ရြာအေဟာေတာ္ကို ေဟာခိုင္းလတ္။
ယင္းခါ ဒါထြီးေမေရာက္ပါလတ္ၿပီးေက ဓိ႒ာန္လတ္။
““ေအအပင္တိ ငါ့အပင္မွန္ေက၊ ႏွဳတ္ယူလို႔ရပါစီ””
ယင္းပိုင္ဓိ႒ာန္လို႔ ႏွဳတ္ယူလိုက္စြာနန္႔ ရႊီပင္၊ ငြီပင္တိ အလိုလို ကၽြတ္ထြက္ပါလတ္ေတဆိုေရ။ မင္းသားေလးေသာ့ ဒါထြီးေမကို မိဖုရားေျမႇာက္ဖို႔လို႔ အေဆာင္အေယာင္အၿခံအရံနန္႔ ေခၚယူလားလတ္။
ဒါထြီးေမ မိဖုရားျဖစ္လာခါ ဘလူးမသားအမိ ေကာင္းေကာင္း မနာလို ျဖစ္ကတ္ေတ။ ေအသူ႕ကို ဇာပိုင္သတ္ရဖို႔ေလးဂုလို႔ခ်ည္း ဘလူးမက အႀကံထုတ္နီဆိုေရ။ ယင္းပိုင္နန္႔ တစ္ရက္နိခါ ဒါထြီးဘက မခ်ိျဖစ္လတ္။ ဒါထြီးေမကို ျမင္ခ်င္ေရဆိုလို႔ လူ႐ႊတ္ပ်ာ သတင္းပို႔လိုက္ေတ။ ဒါထြီးေမၾကားခါ မီးလတ္။
““တံထြီးတလံေျမာက္သီးယက္လား၊ တထမ္းတသိုက္ စားသီး ယက္လား”” လို႔ မီးလတ္။ ““တံထြီးတလံေျမာက္သီးယက္၊ ထမင္းေလး စားသီးယက္”” လို႔ ဆိုေရခါ ဒါထြီးေမက ““ငါလိုက္ဖို႔ မလိုသီး”” လို႔ ေျပာလတ္။
ဒါထြီးဘေရာဂါ မသက္သာလတ္။ တဆတ္ဆတ္ အစားဆုတ္ လာၿပီးေက သမီးကိုျမင္ခ်င္ေရလို႔ ေျပာလတ္။ လားေခၚေရခါ အယင္ပိုင္မီးလတ္။
““တံထြီးတလံ မေျမာက္ပ်ယ္၊ ထမင္းေလး မ၀င္ဗ်ယ္”” လို႔ ဆိုခါ ဒါထြီးေမလိုက္ပါလတ္ေတဆိုေရ။ လင္မင္းသားကို ““တစ္လ ေလာက္ၾကာခါ ျပန္ေခၚခါလိုက္”” လို႔ မွာခလတ္။
အိမ္ကိုသမီးေရာက္လာစြာနန္႔ ဒါထြီးဘေလး သီေရလတ္။ အဘကို သၿဂႋဳဟ္ၿပီးေက ““ျပန္ဖို႔ဗ်ာယ္”” လို႔ ေျပာခါ မိထြီးမက အႀကံ နန္႔ ““ခ်ခ်င္းျပန္ဖို႔ဗ်ာယ္လာ ဒါထြီး၊ အမင္႐ို႕က အလြမ္းေတာင္ မျပယ္သီး၊ နီခအံုးသီး”” လို႔ ဆိုလတ္။ ဒါထြီးေမက အားနာလို႔ နီဖို႔ က်လားခေရ။
ေနာက္တစ္ရက္နိ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္မာ ဒါထြီးေမေလးေသာ့ ေနာက္ဖဲ့မာ ထိုင္နီလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမက ““အေမႀကီး---အေမႀကီး၊ အေမႀကီးပုတီးကို ၾကက္ခ်ီးေမ တခ်က္၀တ္ၾကည့္ခ်င္ကာ”” လို႔ ဆိုေရ လတ္။ ဒါထြီးေမက သေဘာေကာင္းလို႔ ခၽြတ္ပီးလတ္။ ယင္းခါ ၾကက္ခ်ီးေမက ၀တ္ၾကည့္ကြန္ေဆာင္ၿပီးေက ၾကမ္းေပါက္က ရႊတ္ခ်ပစ္လိုက္လတ္။
““အေမႀကီး---အေမႀကီး၊ လက္႐ႊတ္က်လဗ်ယ္ တခ်က္ေသွ် ေကာက္ခ”” လို႔ဆိုခါ စိတ္ေကာင္းဟိေရ ဒါထြီးေမက သေဘာ႐ိုးထင္ဗ်ာ ဆင္းပါလားခလတ္။ အိမ္ေၾကာက္ေရာက္စြာနန္႔ ဘီလူးမက အႀကံနန္႔ ထည့္ထားေရ ရီပူအိုးကို ဒါထြီးေမထက္က “၀ါး” နန္႔ပင္ သြန္ခ်လိုက္ေတလတ္။ ဒါထြီးေမေလး တခ်က္ပင္မေဟာႏိုင္ခဆိုေရ။ ရီပူေလာင္းၿပီးေက ကြင္ခ်င္းသီလတ္။ သီသီခ်င္း လူ႕ဘ၀က ဗ်ိဳင္းဘ၀ေျပာင္းလားေရဆိုေရ။ ယင္းဗ်ိဳင္းေလး ေၾကာက္အား တႀကီးနန္႔ အိမ္ေၾကာက္က ပ်ံၿပီးလားခေရလတ္။
ဒါထြီးေမသီလို႔ ဘ၀ေျပာင္းလားခေကေလး၊ အက်ႌ၊ ထဘီနန္႔ လက္၀တ္လက္စားတိ က်န္နီလိုက္ေတလတ္။ ယင္းယွင္းတိကို ၾကက္ခ်ီးေမမိက အားလံုးယူၿပီးေက သမီးကိုဆင္ထားလတ္။
တစ္လစိလို႔ အေစာင့္အေရွာက္တိ ဒါထြီးေမကိုေခၚဖို႔ ေရာက္ လတ္ေတခါ မင္းသမီးအ၀တ္အစားနန္႔ ၾကက္ခ်ီးေမက ထမ္းစင္မာ တက္ထိုင္ေရလတ္။ အေစာင့္တိက ““ငါ႐ို႕အသွ်င္မနန္႔ေလး မတူကာလို႔ မွတ္ကတ္လတ္။ ေယေကေလးေသာ့ တစ္ခုေလး မေျပာကတ္။ ထမ္းစင္ကိုရာ နန္းသို႔ထမ္းယူခကတ္ေတ။
နန္းသို႔ေရာက္ေတခါ မင္းသားက ဆင္းႀကိဳေရလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမကိုျမင္လိုက္စြာနန္႔ အံ့ၾသလားၿပီးေက ““ယာ --- အသူေလးယွင့္တစ္ေယာက္၊ ဒါထြီးနန္႔ေလးမတူကာ၊ အသားတိေလး မဲလို႔၊ ေက်ာက္ေလးေပါက္လို႔ကာ”” လို႔ မီးေရလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမက-
““အဘာသီခါ နီပူခံဗ်ာယ္ သၿဂႋဳဟ္ခရလို႔ အသားတိမဲလားပါ ေရ”” လို႔ ေလွ်ာက္လတ္။
““ေက်ာက္မာရာတိ ၀ါေယေက”” လို႔ မင္းသားက မီးလတ္။
““သၿဂႋဳလ္ၿပီးခါ အပူမိလို႔ ေက်ာက္ေပါက္ပါေရ ေမာင္ေတာ္ ဘုရား”” လို႔ အခ်က္က်က် ေလွ်ာက္ေတဆိုေရ။
““နင့္နဖူးတိက ဇာအတြက္ ေမာက္လားေလေယေက”” လို႔ ထပ္ပနာ မီးေရလတ္။
““မွန္လွပါ ေမာင္ေတာ္၊ အဘာသီခါ နဖူးကိုထုဗ်ယ္ ငိုခလို႔ပါ”” ေလွ်ာက္ေတလတ္။
““ေယေက ပစေလးၿပဲလို႔၊ အသံကေလးေသာ့ ဒါထြီးအသံနန္႔ မတူကာေအာက္လို႔””
““မွန္လွပါ၊ အဘာသီခါ ေဟာလို႔ငိုခပါေရ၊ ေယဇူးနန္႔ ပစေလး ၿပဲလားပါေရ။ အသံေလးေသာ့ ေအာက္လားပါေရ”” လို႔ ေလွ်ာက္လတ္။
ယင္းပိုင္ ၾကက္ခ်ီးေမက အခ်က္က်က်ေလွ်ာက္လိုက္ႏိုင္ေက ေလးေသာ့ မင္းသားက မယံုဆိုေရ။ ““ေအ--ကေလ့ေမလိမ္စြာရာ၊ တစ္လေလာက္နန္႔ ေအေလာက္ပင္ ျဖစ္လီဖို႔လား”” လို႔ စိတ္ကမွတ္လတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမ အေလွ်ာက္ေကာင္းလို႔ မင္းသားေလးေသာ့ လက္မခံခ်င္ဘဲ ခံထားရေရဆိုေရ။
နန္းမာေရာက္လို႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေရခါ ၾကက္ခ်ီးေမ ဒါထြီးေမပိုင္ ရက္ကန္းမရက္ဆိုေရ။ ဒါထြီးေမ ရက္လက္စ ရက္ကန္းတပင္ တန္းလန္းဟိနီလတ္။ မင္းသားက ““ဒါထြီး ရက္ကန္းမရက္ကာ ဇာျဖစ္လို႔ေလး”” လို႔ မယံုသကၤာစိတ္နန္႔ မီးလတ္။
““ေအး---ဟုတ္ပါယင့္၊ အကၽြန္ေလး အဘာသီလို႔ စိတ္တိႏွလံုးတိ မြီးလားပါေရ။ ရက္ကန္းရက္ဖို႔စြာေတာင္ မိလားပါေထာ”” လို႔ ေျပာၿပီးေက ရက္ကန္းစင္၀င္ပါလားလတ္။ အမွန္က ၾကက္ခ်ီးေမ ရက္ကန္းမရက္တတ္ဆိုေရ။
ယင္းခါ ဒါထြီးေမဘ၀ေျပာင္း ဗ်ိဳင္းေရာက္ပါလတ္ၿပီးေက ႐ြန္းမမွားရေအာင္ ေကာက္လို႔စီပီးလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမက ေဒဗ်ိဳင္း ဒါထြီးေမဟိဖို႔လို႔ သိေရ။ ဗ်ိဳင္းေကာက္ပီးေရ ႐ြန္းကိုယူဗ်ာ ၾကက္ခ်ီးေမက ရက္လတ္။ ရက္ဖို႔ အလွအပက မတတ္။ ေယဇူးနန္႔ျခည္ မၾကာမၾကာ ျပတ္ေတဆိုေရ။ ျခည္ျပတ္လို႔ မဆက္တတ္ေက ဗ်ိဳင္းကစီ နသီးေသွ်နန္႔ ေကာက္ဆက္ပီးလတ္။ ယင္းပိုင္နန္႔ပင္ ရက္ကန္းတပင္ ျပတ္လားခေရ။ ၾကက္ခ်ီးေမ ကိုယ့္အလိုျပည့္စြာနန္႔ ““ေအဗ်ိဳင္းတစ္ေကာင္ ယွဳတ္ေတ”” ဆိုဗ်ာ ႐ြန္းနန္႔ ေခါင္းကို ေခါက္သတ္ပစ္လတ္။
ၾကက္ခ်ီးေမက ““ဗ်ိဳင္းသီကို ေနာက္ဖဲမာျမႇဳပ္ပစ္ခ”” ဆိုေရ ျမႇဳပ္ခီကတ္လတ္။ မိုးလင္းေရခါ ယင္းနီရာမာ ဧရာမ ၀ရစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရာ ေပါက္နီေရဆိုေရ။
ေနာက္တစ္ရက္နိခါ နန္းမာ တင္ပို႔နီက် ၀ါႀကီးလင္မယား ထင္ပို႔ေဇာင္ ေရာက္ပါလတ္ေတ။ အလုပ္က်ီခါ ““၀ါႀကီးေညာင္းေရ၊ ေဒ၀ရစ္ပင္ေအာက္မာ တေအာင့္ေသွ် အေညာင္းေျဖကတ္ေမ”” လို႔ ဆိုဗ်ာယ္ထိုင္လတ္။ ယင္းခါ ၀ရစ္သီး တစ္လံုးအနားမာ ဗံုးနန္႔ ပင္ ႀကီြက်လတ္။
““အူ၊ ဟထားလို မလားဂု၀ါႀကီး။ ကံေကာင္းလုိ႔ေထာ၊ လူပါး မက်”” လို႔ ၀ါႀကီးမက ေျပာလတ္။ ၀ါႀကီးက ““နင့္ကိုစားဖို႔ပီးစြာေယ ၀ါႀကီးမ၊ စားဖို႔ေကာက္ယူလား”” လို႔ ေျပာလတ္။ အိမ္ေရာက္ေတခါ စားဖို႔ မရသီး။ အုပ္ထားရဖို႔သီးလို႔ ဆိုပနာ ေဒါထဲမာ အုပ္ထား လိုက္လတ္။
၀ါႀကီး လင္မယားေရ ခါတိုင္းပိုင္ ညဥ့္ကေစာေစာထဗ်ာ ထင္းၿခီြဖို႔လား ကတ္လတ္။ ယင္းခါ ေဒါထဲက ကေလ့ေမေသွ် တစ္ေယာက္ ထြက္ပါလတ္ၿပီးေက ထမင္းခ်က္လတ္။ အိမ္ကိုေလးေသာ့ လွည္းလို႔က်င္းလုိ႔ထားၿပီးေက ေဒါထဲသို႔ ျပန္၀င္လားေရဆိုေရ။
၀ါႀကီးနန္႔ ၀ါႀကီးမ႐ို႕ေရာက္ေတခါ အိမ္မာမြီးစပ္ထားေရ ၾကက္ဖႀကီးက ၀ရစ္သီးေမခ်က္ေတထမင္းကို စားခ်င္လို႔ ေအပိုင္ တြန္ေရလတ္။
““လက္မစင္ ၿခီမစင္၊ ခ်က္ေတထမင္း၊ ခ်က္ေတဟင္း
လွကားရင္းမာ ေမွာက္စု၊ ကူက႐ူးကူ””
အဘိုးအေဘာင္႐ို႕က ၾကက္တြန္စြာ ဆန္းေရကာလို႔ မွတ္ လတ္။ အိမ္ထဲ၀င္ေရခါ လက္ရာၿခီရာတိ မတူစြာကို တြိလတ္။ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ၾကည့္ခါေလးေသာ့ ထမင္းက ဟင္းက အားလံုးခ်က္ၿပီးသား ျဖစ္နီေရ။ အေဘာင္က ေကာင္းေကာင္းအံ့ေမာသရိျဖစ္လားဗ်ာ ၀ါႀကီး---၀ါႀကီး၊ ထမင္းတိ ဟင္းတိကို အသူခ်က္ထားယွင့္၊ အကုန္းခ်က္ၿပီးသား ျဖစ္နီကာ”” လို႔ ေျပာလတ္။
ယင္းပိုင္ အဘိုးအေဘာင္႐ို႕ ေျပာနီကတ္ေတခါ ၾကက္ဖႀကီး က အယင္ပိုင္တြန္ေရလတ္။ အေဘာင္က ““လက္မစင္ ခ်က္ထားစြာ ဆိုကာ ၀ါႀကီးၾကားမနား၊ စားလို႔ေကာင္းဖို႔လားယွင့္”” လုိ႔ မီးေရ လတ္။ အဘိုးကေလး ““၀ွက္ကာ၊ အဆန္းကာ မစားခ်င္ မစားေက့၊ ေျမႇာက္ပစ္ခီ”” လုိ႔ ေျပာလတ္။
အေဘာင္က ထမင္းအိုးကို သြန္ပစ္ခီေရခါ ၾကက္ဖႀကီး ၿပီးပါလတ္ၿပီးေက ေကာင္းေကာင္းတ၀စားလတ္။ အဘိုးအေဘာင္႐ို႕ကေလး အိမ္နားပါးခ်င္းကို ေျပာျပဗ်ာ စံုစမ္းၾကည့္ကတ္ေတ။ ေယေကေလး အေျဖကမေပၚ။ တစ္ေယာက္ေလး မေျပာႏိုင္။
ေနာက္တစ္ရက္နိခါေလး ယင္းပိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားစြာကို တြိလတ္။ အဖိုးအေဘာင္႐ို႕ေလး ပိုလို႔ အံ့ေမာသရိျဖစ္ၿပီးေက တိုးတိုး ေသွ် တိုင္ပင္ကတ္လတ္။
““၀ါႀကီးမ---၀ါႀကီးမ၊ ထမင္းခ်က္ေရလူကို င႐ို႔ကဖမ္းမျဖစ္ဖို႔။ ထင္းၿခီြဖို႔လားကြန္ေဆာင္ဗ်ာ တတိတ္ေသွ်ျပန္လာရဖို႔၊ ကြယ္ရာက ေခ်ာင္း ၾကည့္မရာ၊ ဇာသူေလး ဆိုစြာကို သိဖို႔ မဟုတ္လား”” လို႔ အဘိုးက ေျပာလတ္။ ယင္းအႀကံအတိုင္း ေနာက္တစ္နီခါ ေခ်ာင္းလို႔ ၾကည့္နီကတ္လတ္။ ၀ရစ္သီေမေလးေသာ့ ခါတိုင္းပိုင္ ေဒါကထြက္ပါ လတ္ေတ။ ခ်က္ေတ ျပဳတ္ေတ။ အားလံုးၿပီးခါ ေဒါထဲ ျပန္၀င္လားလတ္။
၀ါႀကီး လင္မယားေလး အျဖစ္မွန္ကိုသိၿပီးေက ““နက္ျဖန္ခါ ရေအာင္ ဖမ္းကတ္ေမ”” လို႔ ၀ါႀကီးမက ေျပာလတ္။
ေနာက္တစ္ရက္နိခါ ထင္းၿခီြလားကြန္ေဆာင္ၿပီးေက အိမ္ရွိဖက္က ၿခီသံမၾကားေအာင္ တတိတ္ေသွ်ဘက္ပ်ာ ပုန္းနီကတ္ေတလတ္။ ၀ရစ္သီးေမက ယင္းယွင့္ကို မသိ။ ေယဇူးနန္႔ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ထြက္ပါလတ္ေတ။ ၀ါႀကီးမက ေဒါနားကိုၿပီးပါလားခေရ။ ၀ါႀကီးကေလ့ ““ဖမ္း---ဖမ္း”” လို႔ ေဟာလိုက္ေတ။ လူၿခီသံ၊ ေဟာသံကို ၾကားစြာနန္႔ ၀ရစ္ေမးေလးေသာ့ ျဖဳန္းနန္႔ပင္လန္႔လားၿပီးေက ေဒါဖက္ၿပီးပါလတ္ေတလတ္။ ယင္းခါ ၀ါႀကီးမက အလိုက္သင့္ကိုင္ ထားေရ ထဘီနန္႔ ခ်ံဳပစ္လိုက္ၿပီးေက ““ဖမ္းရဗ်ယ္---ဖမ္းရဗ်ယ္”” လို႔ ေဟာပစ္လိုက္လတ္။ ထဘီခ်ံဳလိုက္ေတအတြက္ ၀ရစ္ေမေလး ဒါထြီးေမဘ၀ကို တခ်ိန္တည္း ေျပာင္းလားေရဆိုေရ။
အဘိုးအေဘာင္႐ို႕က ““နင္အသူေလ”” လို႔ မီးကတ္ေတခါ ဒါ ထြီးေမက ကိုယ့္ဘ၀ဇာတ္လမ္းကို ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျပန္ေျပာျပလတ္။ ႀကီကြဲဖို႔ေကာင္းေရး ဒါထြီးဇာတ္လမ္းကို ၾကားရေရခါ အဘိုး အေဘာင္႐ို႕က ဒါထြီးကို ကိုယ့္ၿမီးအရင္းပိုင္ သနားလားကတ္ေတလတ္။ ““ငါ႐ို႕မာၿမီးေသွ်တစ္ေယာက္ရေရ”” လို႔ အိမ္နားပါးခ်င္းတိကို ေျပာျပဗ်ာ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ကတ္ေတဆိုေရ။
ယင္းသတင္းေရ အဆင့္ဆင့္ မင္းသားနား ေပါက္လားလတ္။ မင္းသားက ကိုယ့္ကၽြန္ယံုတိကို စံုစမ္းခိုင္းေရ။ ကၽြန္ယံုတိကေလးေသာ့ ““ ဟုတ္ပါေရ အသွ်င္မင္းသား၊ ဒါထြီးေမ အစစ္ပါ”” လို႔ ေျပာကတ္ေတခါ မင္းသားက ကိုယ္တိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ျမင္းစီးဗ်ာ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ပါလတ္ေတလတ္။
““ေဒအိမ္သား႐ို႕ ရီတစ္ခြက္ေသာက္ေမ”” ဆိုဗ်ာ ရီေတာင္းေသာက္ေတလတ္။ ၀ါႀကီးက ““အသွ်င္မင္းသား ေသာက္ပါ”” လို႔ ထြက္ပ်ာပီးကတ္။ ““အဘိုးပီးေရ ရီကမအီး”” လုိ႔ ေျပာဗ်ာ သြန္ပစ္ေတဆိုေရ။ ““အရာတစ္ခြက္ပီး”” ဆိုခါ အေဘာင္က ““ေသာက္ပါ အသွ်င္မင္းသား”” လို႔ ႐ို႐ိုသီသီပီးလတ္။ ““အေဘာင္ရီေလး မအီးကာ”” ဆိုဗ်ာ သြန္ပစ္လိုက္လတ္။ အဘိုးအေဘာင္႐ို႕ေလးေသာ့ မင္းသားအလိုကို အရိပ္က်ပနာ ဒါထြီးေမကို ရီပီးခိုင္းကတ္ေတလတ္။ ယင္းခါမရာ ဒါထြီးေမ ထြက္လာၿပီးေက ““ရီအီးပါ ေမာင္ေတာ္”” လို႔ ပီးလတ္။ ဒါထြီးကို ျမင္စြာနန္႔ မင္းသားက ““ငါ့မယား၊ ဒါထြီးအစစ္ရာ မလားဂု”” လို႔ ေျပာဗ်ာ ၀မ္းသိ၀မ္းသာနန္႔ ရီေသာက္လတ္။
မင္းသားက ““ဒါထြီး၊ ဇာျဖစ္လို႔ ျပန္မလာယွင့္”” လို႔ မီးေရခါ အျဖစ္မွန္ကို မ်က္ရည္စက္လက္နန္႔ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ေျပာျပလတ္။ အျဖစ္မွန္သိခါ မင္းသားက ၾကက္ခ်ီးေမကို ေကာင္းေကာင္း ေဒါသထြက္ေတလတ္။ ေယေကေလးေသာ့ ဒါထြီးအစစ္နန္႔ အတုကို ရွိထံုးခံနန္႔အညီ စစ္ၾကည့္ရဖို႔ ၀တၱရားဟိနီေရအတြက္ ဒါထြီးေမ ကို ဂုပင္ေခၚယူလားခ်င္ေကေလးေသာ့ မေခၚႏိုင္ခလတ္။ မင္းသားက ““ဒါထြီး မေၾကာင္းၾကေက့၊ အေယာင္ေဆာင္မကို အလိမ္မကို အလိမ္ေပၚေအာင္ ေမာင္ေတာ္ စစ္ၾကည့္ေမ”” လို႔ ေျပာေရခါ ဒါထြီးေမကေလး ““ရွိထံုးခံနန္႔အညီ စစ္ၾကည့္ပါေမာင္ေတာ္”” လို႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေလွ်ာက္ေတဆိုေရ။
ရွိထံုးစံက ဇာဟိေလးဆိုေက လိမ္ေရလို႔ စြပ္စြဲခံရသူနန္႔ ႏွစ္ေယာက္ေရ သံဒါးနန္႔ သစ္သားဒါးကို ယူဗ်ာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခြတ္ရဖို႔ဆိုေရ။ စြပ္စြဲခံရသူက သံဒါးနန္႔ အယင္ခြတ္ရဖို႔ ဆိုေရ။ ဒါထြီးေမအစစ္ သိရေရခါ မင္းသား၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျပန္လားခေရလတ္။ ေနာက္တစ္ရက္နိခါရာ ဒါထြီးေမကို အေဆာင္ အေယာင္ အၿခံအရံတိနန႔္ေခၚဖို႔ ႐ႊတ္လိုက္ေတ။ ဒါထြီးေလး ထမ္းစင္စီးဗ်ာ လိုက္ပါလားခေရလတ္။
ဒါထြီးေမနန္းသို႔ေရာက္ေတခါ တရားစစ္ဖို႔ အလိုက္သင့္ လုပ္ထားလတ္။ နန္းသူနန္းသားတိအလယ္မာ ၾကက္ခ်ီးေမကို ထိုင္ခိုင္းထားလတ္။ ဒါထြီးေမကို ၾကက္ခ်ီးေမနန္႔ ရွိဆိုင္ခပ္လွမ္းလွမ္းမာ နီရာခ်ပီးလတ္။ ဒါထြီးေမထိုင္လို႔ တေအာင့္ေသွ်ၾကာခါ မင္းသားက ဒါးႏွစ္လက္ယူလာၿပီးေက ႏွစ္ေယာက္ၾကားမာ ခ်ထားလတ္။ ဒါး ႏွစ္လက္မာ သံဒါးတစ္လတ္၊ သစ္ဒါးတစ္လက္ျဖစ္ေကေလးေသာ့ သံဒါးက သံခ်ီးတိတက္လို႔ မေျပာင္လတ္။ သစ္ဒါးက သံပိုင္ျဖစ္နီ ေရ ဆိုေရ။
ရွိထံုးစံအတိုင္း တရားခံၾကက္ခ်ီးေမက အယင္ခြတ္ရဖို႔ မင္း သားက ““ကိုင္းတရားခံမက အယင္ခြတ္”” လို႔ အမိန္႔ပီးလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမက ““ငါႏိုင္ဗ်ယ္”” လို႔ ၀မ္းသိ၀မ္းသာနန္႔ ပခတ္နခတ္ ထပါ လားၿပီးေက ေျပာင္နီေရဒါးကို သံဒါးမွတ္လို႔ ျဗတ္ကနဲဆြဲယူဗ်ာ ခြတ္လတ္။ ျပတ္ကမျပတ္။ ဒါထြီးေမက တစ္ခုေလးမျဖစ္စြာကို ျမင္ခါ စိုးရိမ္စိတ္နန္႔ ရင္တမမျဖစ္နီေရ မင္းသားနန္႔ နန္းသူနန္း သား႐ို႕ ““ဟိန္း”” နန္႔ပင္ အသက္က်ဗ်ာ ၀မ္းသီ၀မ္းသာ ျဖစ္ကတ္ေတလတ္။ မင္းသားက ၾကက္ခ်ီးေမကို ကိုယ့္နီရာမာ အထိုင္ခိုင္း ေရလတ္။
ဒါထြီးေမ ခြတ္ရဖို႔အလွည့္ခါ ဒါထြီးက မခြတ္၀န္႔ဆိုေရ။ ““ငါရာ ဒါထီြးေမမွန္ေက သံဒါးက ၾကက္ေခ်းေမကို သူ႕အလိုလို လားလို႔ ခြတ္ပါစီ”” လို႔ ဓိ႒ာန္ေရလတ္။ ဒါထြီးေမဓိ႒ာန္ေရအတိုင္း သံဒါးေလး သူ႕အလိုလို ၾကက္ခ်ီးေမလိုင္ကို ခြတ္ပစ္ခီလတ္။ ၾကက္ခ်ီးေမ လိုင္ပိုင္းလို႔သီခါ မင္းသားနန္႔ နန္းသူနန္းသား႐ို႕က ““ေကာင္းလီယက္၊ အေယာင္ေဆာင္မ သီစြာ”” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ကတ္ေတ ဆိုေရ။
ၾကက္ခ်ီးေမ သီၿပီးေက မင္းသားက ““ဘီလူးမသမီး အေယာင္ေဆာင္မသီလို႔ မက်ီသီး။ ““ငယ္ကၽြန္႐ို႕ အမိဘီလူးမကိုေလး သမီး သီစြာကို သိေအာင္လုပ္ရဖို႔ သမီးအေကာင္ကို မျမႇဳပ္ေက့၊ ခ်ဥ္တအိုး တည္ခီကတ္ ငယ္ကၽြန္႐ို႕၊ ယင္းအိုးကို အမိဘီလူးမ စားလီပတ္စီ၊ သမီး မိဖုရားပါးက လက္ေဆာင္ဆိုဗ်ာ ပီးခီကတ္”” လို႔ အမိန္႔ပီး ေရလတ္။ မင္းသားစကားအတိုင္း ငယ္ကၽြန္တိေလး ခ်ဥ္တည္ပနာ ဘလူးမကို လားပီးခီကတ္ေတ ဆိုေရ။
ခ်ဥ္တစ္အိုးရခါ ဘလူးမက သမီးမိဖုရားပါးက ပီးလိုက္စြာလို႔ ၀မ္းသိ၀မ္းသာနန္႔ အားရပါးရစားလတ္။ အိမ္နားပါးခ်င္းတိကိုေလးေသာ့ ဘန္းရေအာင္ ပီးေမလို႔ ဟင္းစားတိမာထည့္ေရခါ လက္ေခ်ာင္းေသွ်၊ ၿခီေခ်ာင္းေသွ်တိ ထြက္က်လတ္။ ဘီလူးမက ““ငါ့သမီး ၾကည့္ခ်ီးလက္ေခ်ာင္းေသွ်တိနန္႔တူကာ”” လို႔ စိတ္ကမွတ္ ၿပီးေက အိုးထဲကိုေလွ်ာက္ၾကည့္လတ္။ ခ်ဥ္အိုးထဲမာ သမီးေက်ာက္ေပါက္ရာ မ်က္ႏွာခြက္ကို ျမင္မိခီစြာနန္႔ ““အဘာေလး---ဘာေလး၊ ငါ့ သမီးရာမလားဂု”” လို႔ ရင္ကြဲသံနန္႔ ေဟာလိုက္ၿပီးေက ေနာက္ကိုလန္ဗ်ာ လဲက်လတ္။ ၾကမ္းမာ တနားေလာက္လူးနီၿပီးေက ရင္ကြဲ နာက်လို႔ သီေရဆိုေရ။
ေအနီရာမာ ငါ့၀တၳဳေလးဆံုးဗ်ာ၊ ၀တၳဳနားေထာင္ကတ္ေတ ဘုေသွ်႐ို႕--- ““လူကိုမေကာင္း၊ မႀကံေကာင္း”” ဆိုေရစကားကို မွတ္ထားကတ္။ လူကိုမေကာင္းႀကံေက ယင္းမေကာင္းမွဳဒဏ္ကို ေနာက္ဆံုးမာ ကိုယ္ခံရဖို႔လို႔ မွတ္ထားပနာ ဒါထြီးေမပိုင္ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ထားလီလတ္ ဆိုေသွ်႐ို႕။ ။
ေမာင္ဗသိန္း
(၁၉၈၆)
No comments:
Post a Comment