အို...မိတ္ေဆြ၊ လွပလြမ္းေျမ့ဖြယ္ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ ဤေလွကားထစ္မ်ားေပၚသို႔ မိတ္ေဆြတက္ေရာက္ ဖူးေပမည္။ ရင္ထဲ မည္သို႔ခံစားရပါသနည္း။
ဖာေရာက္ဘုရင္တစ္ပါးႏွင့္ ပိရမစ္၊ ပါသီႏြန္ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ ဂရိဆိုဖစ္တစ္ဦး၊ ဘိုင္ဇင္တိုင္ ဘုရား႐ွိ ခိုးေက်ာင္းႏွင့္ သူေတာ္စင္တစ္ဦး၊ အလယ္ေခတ္ ဂ်ာမန္ရဲတိုက္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔စားႀကီးတစ္ဦး။ လြတ္လပ္စြာ ရင္ခုန္ခံစားခြင့္ ႐ွိပါသည္။
ဤပတ္၀န္းက်င္၌ သွ်စ္ေသာင္း၊ ထုကၠန္႔သိမ္၊ အံေတာ္သိမ္၊ ရတနာပံုေစတီ၊ ေလာင္ပြန္းေျပာက္၊ အေနာ္ မာေစတီ၊ ပိဋကတ္တိုက္ စသည္ျဖင့္ ကပ္လ်က္ ဆက္လ်က္ တည္႐ွိေနၾကသည္။ ေျမာက္ဦးေခတ္ ေထရ ၀ါဒ သာသနာ၏ ဗဟိုရပ္၀န္းဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေတာ့သည္။ ဤပုထိုးေစတီတို႔သည္ ရခိုင္တို႔၏ ႏွလံုးအိမ္မွ၊ ဦးေႏွာက္မွ၊ လက္ဖ်ားမွ စိမ့္စက္က်လာေသာ ယဥ္ေက်းမွဳ အႏုပညာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပိရမစ္မ်ား၊ ဂရိနတ္ကြန္းႀကီးမ်ား၊ ေရာမဘုရားေက်ာင္းမ်ား၊ ဂ်ာမန္ရဲတိုက္မ်ား၊ စိနမဟာတံတိုင္းမ်ားႏွင့္အတူ လူ႔ ယဥ္ေက်းမွဳဥယ်ာဥ္ထဲမွ ေရာင္စံုပန္းပြင့္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။
ကတ်ာေတာင္ကို ေျမညွိကာ တံတိုင္းေလးဖက္ကာရံၿပီး ၎ေပၚတြင္ ထုကၠန္႔သိမ္ပုထိုးေတာ္ကို တည္ခ့ဲ သည္။ ဒါယကာေတာ္မွာ မင္းဖေလာင္းျဖစ္သည္။ ရဲတိုက္တစ္ခုႏွယ္ ဟန္ႏွင့္မာန္ႏွင့္၊ ခံတပ္တစ္ခုႏွယ္ ထုထည္ႏွင့္ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔။ ခ႐ုပတ္လုိဏ္ဂူ၊ က်ယ္ျပန္႔ေသာ စႀကၤံလမ္း၊ အလင္း၀င္ လမ္းေပါက္မ်ား၊ ဘဲဥပံု တံခါးမ်ား၊ ပ၀ါရဏခန္း၊ မွိန္ရာမွ တျဖည္းျဖည္း လင္း၍ လင္း၍လာၿပီး ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဂႏၶကုဋီ တိုက္ခန္းသို႔ ဓမၼလမ္း။ လမ္းအဆံုး၌ ဖူးပြင့္လာေသာ ဓမၼအလင္းေရာင္၊ ေခါင္မိုးေပၚ႐ွိ အလင္းတံခါးေပါက္ ႀကီးမွ မိုးေကာင္းကင္ကို ျမင္ရသည္။ ရခိုင္ဗိသုကာ၏ အလင္းဓမၼနိမိတ္ပံု မဟုတ္ပါလား။
ထုကၠန္႔သိမ္ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွ သွ်စ္ေသာင္းပုထိုးေတာ္ႀကီးကို ျမင္ေနရသည္။ ဖိုးေခါင္ေတာင္က လပ္ေပၚမွ ရန္ေအာင္ေဇယ်ပုထိုးေတာ္။ မဇၥ်ိမေဒသမွ ဓါတ္ေတာ္႐ွစ္ေသာင္း၊ ေက်ာက္ ေၾကး သံ ေ႐ႊ ရတနာတို႔ျဖင့္ သြန္းထုေသာ ဆင္းတုေတာ္ ႐ွစ္ေသာင္းကို ဌာပနာထား၍ တည္ခ့ဲေသာ ပုထိုးေတာ္။ အေနာက္ဘဂၤါ ဆယ့္ႏွစ္တိုင္းႏွင့္ ေပၚတူဂီေရတပ္ကို ေအာင္ႏိုင္မွဳအထိမ္းအမွတ္ ရန္ေအာင္ေဇယ် ပုထိုးေတာ္။ ႀကီးျမတ္မွဳ၊ ေအာင္ျမင္မွဳ သေကၤတမ်ားသည္ ေစတီ၏ဆည္းလည္းသံမ်ားႏွင့္ တြယ္ၿငိ လွပခ်ဳိျမေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထုကၠန္႔သိမ္ေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွ မင္းေစာမြန္ကိုသာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတ ေနမိ တတ္ပါသည္။
ထုကၠန္႔သိမ္ေနာက္ဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္၊ ေလးမ်က္ႏွာ ပုထိုးေတာ္ကုိ ျမင္ရသည္။ ျမင္ကြင္းကို အားရေက် နပ္ျခင္း မျဖစ္မိေခ်။ ဥပုသ္ေဆာင္ ေက်ာက္ေလွကားအိုမွတစ္ဆင့္ ပုထိုးေတာ္ေခါင္မိုးသို႔ တက္မည္။ ေခါင္ မိုးေပၚ႐ွိ ပင္မေစတီေျခရင္းမွ ၾကည့္လိုက္မွသာလွ်င္ ရင္ထဲ ပြင့္လင္းသြားသည္။ ၾကည္ႏူးလာသည္။ ဆြတ္ပ်ံ႔လြမ္းေမာသြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲလာျပန္သည္။ ေလးမ်က္ႏွာပုထိုးေတာ္သည္ ေတာ ရေဆာက္တည္ေနေသာ မေထရ္အိုတစ္ပါးႏွင့္ တူေနသည္။ သွ်စ္ေသာင္း၊ ထုကၠန္႔သိမ္၊ အံေတာ္သိမ္ တို႔ႏွင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္လွ်င္ ေျမျပင္ညီနိမ့္နိမ့္၌ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းစြာ တည္႐ွိေနသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသူရဲေကာင္း မင္းေစာမြန္တမ္းတခ့ဲေသာ၊ တည္ေဆာက္ခ့ဲေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေန သည္။ "ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေလးမ်က္ႏွာ"ဟု ရင္ထဲတိုးညွင္းစြာ ဆိုေနမိေတာ့သည္။
ပုထိုးေတာ္၏ အေနာက္ဘက္တြင္ သိဂၤနဒီျမစ္ကေလးသည္ ေကြ႔ေကာက္စီးဆင္းေနသည္။ ျမစ္ကေလး သည္ နန္းေတာ္ကုန္း၏ အေနာက္က်ဳံးေျခရင္းမွ ျဖတ္စီးကာ၊ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႔ကိုျဖတ္၍ ပန္းစ်ီးေျမာင္းဘက္ဆီ သို႔ ဦးတည္သြားေလသည္။ ၿမိဳ႔တည္စအခ်ိန္တုန္းက အေတာ္က်ယ္၀န္းေသာ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္ေပမည္။ ျမစ္ ကမ္းနဖူးတြင္ ပုထိုးေတာ္ကို တည္ခ့ဲေပမည္။ ထိုစဥ္က သည္ပတ္၀န္းက်င္၌ ေစတီမ႐ွိ၊ ဘုရားပုထိုး မ႐ွိ၊ ေက်ာင္းကန္မ႐ွိ။ ေတာအုပ္ငယ္မ်ား၊ ေတာင္ကုန္းငယ္မ်ားအတိ ျဖစ္ေနမည္။ ေတာ႐ိုင္းတိရစာၦန္တို႔ နယ္ေျမ ျဖစ္ေနမည္။ သည္အရပ္ျမစ္ကမ္းနံေဘး ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ညီမွာ ပုထိုးေတာ္ကို တည္ထားခ့ဲေပသည္။ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားကို ေရလမ္းျဖင့္ ပို႔ခ့ဲေပမည္။ အလုပ္သမားမ်ား၊ ပညာ သည္မ်ား ေလွသမၺာန္တို႔ျဖင့္ အလုပ္ခြင္သို႔ လာၾကမည္။ ပုထိုးေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ေရ လမ္းျဖင့္ ၾကြလာခ့ဲေပမည္။
စတုရန္းထုပံုမွ ေဘးဘက္သို႔ မုခ္စြန္းေလးခု ထြက္ေနေသာ ပုထိုးေတာ္သည္ အင္ဂ်င္နီယာ ပံုဆြဲပညာ အရ ျဖတ္ပိုင္းယူလိုက္လွ်င္ ပကတိအခ်ဳိးကိုက္ပံု ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ဘက္မွ သာေစ စြန္းေစ မထား႐ွိ ပါေခ်။ မုခ္ေလးေပါက္ကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ အတားအဆီးမ့ဲ ဟင္းလင္းဖြင့္ထားမွဳသည္ပင္ အေတြးအျမင္ တစ္ရပ္ျဖစ္ေနသည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ တေျပးညီမွဳ၊ ပြင့္လင္းေသာအလင္းေရာင္ ခံစားရ႐ွိႏိုင္မွဳကို ေဖာ္ က်ဴးထားသည္။ ဓမၼအလင္းေရာင္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳ၏ ဗိသုကာသေကၤတ တစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
သည္ရပ္ သည္ေျမ၌ ေလးမ်က္ႏွာပုထိုးေတာ္သည္ မူလဘူတျဖစ္သည္။ ဤသို႔ပုထိုးေတာ္မ်ား ဆင့္ပြားေပၚ ထြက္လာႏိုင္ပါဦးမည္လား။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနရာေ႐ြးခ်ယ္တည္ေဆာက္မွဳႏွင့္ ဗိသုကာဒႆနသည္ ကဗ်ာဆန္လွပေနသည္။ ေလးမ်က္ႏွာပုထိုးေတာ္ကိုျမင္လွ်င္ မင္းေစာမြန္အား စစ္ေသြးစစ္မာန္ ညံ့ဖ်င္းသူ တစ္ဦး၊ မင္းဆိုးမင္းညစ္တစ္ဦး ျဖစ္ခ့ဲဖူးသည္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားမိေတာ့သည္။
သူ႔ဘ၀အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ျပဇာတ္ဆန္လြန္းသည္။ စိတ္ကူးထက္ ဆန္းၾကယ္ေပသည္။ မင္းေစာမြန္ ျပည္၀င္ခန္းသည္ ေခတ္ေပၚစြန္႔စားမွဳ ဗီြဒီယိုကားတစ္ခုထက္ ဒီဂရီမ်ားစြာ စူး႐ွေနသည္။ စစ္ကူအမတ္ ဥလံုခင္သည္ ေလာင္းၾကက္ကို ရေသာအခါ၊ သူသာလွ်င္ ပလႅင္ထက္သို႔တက္ကာ မင္းေစာမြန္ကို ဗားဘူေတာင္တြင္ ခ်ဳပ္ထားသည္။ ညီေတာ္ မင္းခရီက သူရသတၱိ႐ွင္မ်ားကို စည္း႐ံုးကာ ေနာင္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ၊ ေလာင္းၾကက္သို႔ ဒုတိယထိုးစစ္။ အေရကို ဗံုၾကက္၍ ယူလာခ့ဲ၊ သစၥာမ့ဲသူတစ္ဦး၏ အေသဆိုးနိဂံုး။
မင္းေစာမြန္သည္ ဇာတ္လမ္း၏အလယ္တြင္ ေလာင္းၾကက္မွ ရာဇကၠေျႏၵမ့ဲစြာ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ဆုတ္ခြာခ့ဲသည္။ အေ႐ွ႔ပဲခူးတြင္ မခိုလွံဳဘဲ အေနာက္သို႔ေျပးခ့ဲသည္။ သူသည္ လူယုတ္မာတစ္ဦး။ သို႔ေသာ္ လူေပါလူညံ့တစ္ဦး မဟုတ္။ ပဲခူးႏွင့္ အင္း၀၏ စစ္မက္လြန္ပြဲတြင္ မွဳန္၀ါးလြန္းေသာ မိမိ၏အခန္းက႑ကို ႀကိဳျမင္ခ့ဲသည္။ မိမိသည္ စစ္တုရင္ခံုေပၚမွ နယ္႐ုပ္အျဖစ္ မခံႏိုင္။ သူသည္ အခြင့္အခါကိုေစာင့္ရင္း၊ မိမိ၏ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးကို ေ၀ဖန္ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ခ့ဲေပသည္။
ယခုႏွင္းကြဲ၍ ေနျခည္၀င္းလက္ခ့ဲၿပီ။ မတ္ေစာက္ေသာ ေလးၿမိဳ႔ကမ္းပါးထိပ္မွ ရပ္ၾကည့္လွ်င္ တသြင္သြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္စီးေနေသာ အဥၥနနဒီကို ျမင္ရသည္။ အဥၥနသည္ ယခင္ အဥၥနပင္ေလာ။ ယခု ငါမင္းေစာမြန္သည္ ယခင္ မင္းေစာမြန္ပင္ ျဖစ္သေလာ။ ေလာကသည္ ေျပာင္းလဲေန၏။ သက္ေတာ္ ငါးဆယ္ မင္းေစာမြန္သည္ သက္ေတာ္ႏွစ္ဆယ့္ငါး ႐ူးမိုက္၊ အက်င့္ပ်က္၊ သီလမ့ဲ၊ တာ၀န္မ့ဲ မင္းေစာမြန္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ မိမိတိုင္းႏိုင္ငံ၊ မိမိျပည္သူတို႔၏ ငိုညည္းသံမ်ား၊ ေသေၾကပ်က္စီးမွဳမ်ားကို မိမိေတြ႔ျမင္ ျဖတ္သန္းခ့ဲရၿပီ။ ေ႐ွ႔ဆံုးမွ မိမိက်ဴးလြန္ခ့ဲၿပီ။
ျပည္သူမ်ားအတြက္ စီးပြားခ်မ္းသာကို မိမိ႐ြက္ေဆာင္ေပးလိုပါသည္။
ျပည္သူမ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မိမိတည္ေဆာက္ေပးလိုပါသည္။
သို႔မွသာ မိမိႏွလံုးအိမ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမ ရပါလိမ့္မည္။
ဤသို႔ႏွင့္ လူ႔သမိုင္းဥယ်ာဥ္၌ ေျမာက္ဦးဆိုေသာ ယဥ္ေက်းမွဳအႏုပညာ ပန္းတစ္ပြင့္၊ စိမ္းျမသင္းပ်ံ႔ ႐ွင္သန္လာခဲ့ပါေလေတာ့သည္။
သကၠရာဇ္ ၇၉၂ ေတာ္သလင္းလဆန္း၊ တနဂၤေႏြေန႔၀ယ္ ၿမိဳ႔တည္ေသာမင္း ၾကာသပေတး သားျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ မိန္လဂ္ မိန္စန္းႏွင့္ ၿမိဳ့တည္မူ မင္းကား အသက္႐ွည္အံ့၊ ၿမိဳ့သက္ကား သံုးႏွစ္တြင္ ပ်က္လတၱံ။ ကန္လဂ္ ကန္စန္းႏွင့္ ၿမိဳ့တည္မူ မင္းသက္ သံုးႏွစ္သာ႐ွည္အံ့၊ ၿမိဳ့သက္ တစ္ရာက်ိန္းရအံ့ဟူ၍ ဟူးရားတတ္တို႔ ေလွ်ာက္ေလေသာ္၊ ငါ၏အသက္ကား တိုပါေစ။ ၿမိဳ့အသက္႐ွည္သျဖင့့္ ေနာင္သား ေနာင္လာ ငါ၏ သားေျမးအစဥ္အဆက္ ျပည္တိုင္းသားတို႔သည္၊ ႀကီးပြားထြန္းလင္း၍ ႐ွည္ၾကာစြာတည္ၿမဲပါေစဟု ဆိုေတာ္မူၿပီး၊ ကန္လဂ္ကန္စန္း၌ ၿမိဳ့ႏွင့့္နန္းကို တစ္ၿပိဳင္ တည္း တည္ေတာ္မူသည္။
(ရခိုင္ရာဇဝင္သစ္)
မင္းေယာက်္ားတစ္ဦးအတြက္ သက္ေတာ္ငါးဆယ္ဆိုသည္မွာ ဇရာ၏အစပိုင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ခံစား ယစ္မူးဖြယ္ရာ ကာလမ်ား၊ ေ႐ွ႔တြင္ ေစာင့္လ်က္။ သို႔ေသာ္ မင္းအာဏာ မင္းစည္းစိမ္ကို သူ မမက္ေတာ့ေခ်။ မိမိ၏ျပစ္မွဳမ်ားအတြက္ ဘဝႏွင့္ ရင္းၿပီး ေပးဆပ္သြားခဲ့့ပါသည္။ သူ ဒုကၡေပးခဲ့ေသာေျမ၊ သူ ဒုကၡေပး ခဲ့ေသာ ျပည္သူမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ရန္အတြက္၊ ဘဝတစ္ခုလံံုးကို စေတးအနစ္နာခံမွသာလွ်င္ ေျပဖြယ္ရာ ရွိပါေတာ့သည္။ သည္သို႔ စေတးရန္ သူ႔စိတ္ႏွလံုးကို ျပင္ဆင္ၿပီးသား၊ ေအာင္ႏိုင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ၏ ေျမာက္ဦးနန္းသက္သည္ တိုေတာင္းလွပါသည္။ သူ႔ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုး နာရီေမာင္းသံကို၊ သူသည္ အသိတရား႐ွိ႐ွိႏွင့္ ၾကည္ႏူးစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခ့ဲပါလိမ့္မည္။ သူ႔ဘ၀၌ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ဆံုး႐ွံဳးစရာ ဘာမ်ား ႐ွိပါေသးသနည္း။
မင္းဆိုးမင္းညစ္တစ္ေကာင္၏ ေျမာက္ဦးေဗဒသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္လာခ့ဲပါသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ဓမၼ။
မိမိသည္ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျဖတ္သန္းခ့ဲၿပီး၊ မိမိ၏ ရင္ေသြးမ်ဳိးဆက္တို႔သည္ မြန္ျမတ္သန္႔စင္ေသာ တရားအရိပ္၊ သီလအရိပ္ေအာက္၌ ေလ့က်င့္ႀကီးပြားခြင့္ မႀကံဳခ့ဲရ႐ွာေပ။ သူတို႔သည္ မင္းေရးမင္းရာ ႏိုင္ငံ့ တာ၀န္ကို ထမ္း႐ြက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွ သာယာ၀ေျပာေရးဆီသို႔ သြားရမည့္ခရီးတြင္ မိမိထြင္းခ့ဲေသာ ေလွသစ္ကို ကၽြမ္းက်င္လိမၼာစြာ ပ့ဲကိုင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကမည္လား။ ယခု ဘုရင္နတ္႐ြာစံလွ်င္ သားေတာ္မင္းျဖစ္ေစ ဆိုေသာစည္းမ်ဥ္းသည္ ရာဇနီတိေလာ။ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံသစ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ပါမည္ေလာ။
မင္းေစာမြန္၏ ေျမာက္ဦးႏွဳတ္ဆက္ခန္းသည္ ဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ ရင္နင့္လြမ္းေမာဖြယ္ ျဖစ္သည္။
မိမိႏွင့္ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္၊ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ဖက္၊ တစ္ခ်ိန္က သံသယအမ်က္သိုခ့ဲသူ၊ ေနာင္ငယ္ မင္းခရီလက္သို႔ သန္လ်က္ႏွင့္ ထီးျဖဴကို အပ္သည္။
"သားေတာ္ႏွစ္ပါး မိုက္မွားသည္႐ွိလွ်င္လည္း အ၀တ္ျဖဴႏြမ္းႏွင့္ ၀မ္း၀႐ံု ႐ွိၾကပါေစ။ အသက္ဆံုး႐ွံဳး မစီရင္ပါလင့္။" ဟု ညီေတာ္အား မိန္႔မွာသည္။
စြန႔္ရဲသူတစ္ဦး၏ မိဘေမတၱာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆြးေျမ႔မွဳ ထက္၀က္၊ ပီတိထက္၀က္ျဖင့္ မ်က္ရည္ေ၀့သီကာ မွိဳင္းညိဳရီေ၀ေနမည့္ သူရဲေကာင္း မင္းေစာမြန္၏ နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။
သူသည္ ႐ွံဳးနိမ့္ခ့ဲသည္။ ေအာင္ျမင္ခ့ဲသည္။
မင္းပါဘုရင္၊ မင္းဖေလာင္း၊ မင္းရာဇာႀကီးတို႔သည္ ႀကီးမားေသာ စစ္ေအာင္ပြဲမ်ားကို ပတ္၀န္းက်င္နယ္နိ မိတ္တို႔၌ ရယူျပသခ့ဲၾကသည္။ မင္းေစာမြန္သည္ သူတို႔ႏွင့္ မတူ။ သူ အဓိကေအာင္ႏိုင္ခ့ဲသည္ မွာ ႏူးညံ့လြန္းေသာ၊ ခက္ထန္လြန္းေသာ၊ အနႏၱစြမ္းအား႐ွိေသာ စိတ္ကိုသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္မွဳ တကာတြင္ မိမိစိတ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသာလွ်င္ အျမတ္ဆံုးဟု ႐ွင္ေတာ္ဗုဒၶ သင္ၾကားေပးခ့ဲပါသည္။ ထိုေအာင္ျမင္မွဳသရဖူကို မင္းေစာမြန္ ေဆာင္သြားႏိုင္ခ့ဲသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိပါသည္။
အေသာကမင္းသည္ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္ေသာ စစ္ဘုရင္ဘ၀မွ သူေတာ္ေကာင္းဘ၀သို႔ ေျပာင္းခ့ဲသည္။ မင္းေစာမြန္သည္ ယုတ္ညံ့ေသးသိမ္ေသာ လူသားဘ၀မွ ျမင့္ျမတ္ေသာ လူသားဘ၀သို႔ မိမိကိုယ္ကို အံ့ဘနန္း ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ခ့ဲသည္။ လူသားသည္ ထာ၀ရအဆိုးမဟုတ္။ စိတ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္ အဆိုးမွအေကာင္းသို႔ အယုတ္မွ အျမတ္သို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္။ ဤသစၥာတရားကို မင္းေစာမြန္သည္ ဘ၀ႏွင့္ရင္းကာ ျပတ္သားတိက်စြာ သက္ေသျပ ေရးထိုးသြားခ့ဲပါသည္။ လူသားတို႔၏ တန္ဖိုးအစစ္ကို ထီးတည္ နန္းတည္ ရခိုင္ဘုရင္တစ္ပါးက လွပသင္းျမစြာ ဖြဲ႔ဆိုသြားခ့ဲပါၿပီ။
လူသား၀ါဒ ေအာင္လံေတာ္ကို ေျမာက္ဦးနန္း႐ိုးေပၚ၌ လႊင့္ထူထားခ့ဲၿပီး သံသရာခရီးကို မင္းေစာမြန္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားခ့ဲပါေလၿပီ။
ထိုသူရဲေကာင္း၏ ေျခအစံုမွ ေျမမွဳန္တို႔သည္
႐ိုးမေတာင္တန္းမ်ားေပၚ၌ မုတ္သုန္သစ္ေတာမ်ား၌...
ပင္လယ္ျပင္၌ ေလး၀တီေခ်ာင္းေျမာင္းမ်ား၌...
လယ္ျပင္ေတာစပ္မ်ား၌ ေက်ာင္းရိပ္ ကန္ရိပ္မ်ား၌...
ထိုသူရဲေကာင္း၏ေျခအစံုမွ ေျမမွဳန္တုိ႔သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးအိမ္မ်ား၌
စိမ္းျမေရစင္ ၾကာညိဳပန္းႏွယ္ သင္းျမေ၀ေနပါေတာ့သည္။
ေမာင္ခိုင္ေအာင္ (စစ္ေတြ)
No comments:
Post a Comment