ငါ့သီြး ငါ့ဘြား
ငါ့သား ငါ့သမီး
ငါ့ၿမီး ငါ့ျမစ္
ငါ့မ်ဳိးဆက္ အသစ္အသစ္တိ
ရီႀကိဳင္ရာ ျမက္ႏုရာဆိုစြာကို
နိန္႔စိုင္ထြက္ခြာလား နိန္ကတ္ေတအခါ…။
ငါ့အရီျပားကုိ
ထြန္သြားထထက္ေသွ်နန္႔
တခ်က္ေခ် ျခစ္မၾကည့္ခ…။
စကားအသံုးအႏွဳန္း
အားလုံးမဂၤလာပါ..
ေအနိန္႔ခါေတာ႔ရခုိင္ၿပည္မွာ နိန္ထုိင္ဂတ္ေရရခုိင္လူမ်ိဳးတိဂ်ီးရာၿဖစ္လည္း စကားေၿပာေရခါ စေကေခ်ကြဲနီ စာတိကုိရီးပါဖုိ႔ .. တၿမိဳ႔နက္တၿမိဳ႔ စကားေၿပာစာတိအစာပုိင္းမတူဂတ္ဆုိဟာကုိရီးခ်င္စာေလာက္ပါရာ.. ဥမၼာ ဆုိလုိ႔ဟိခေေကေက်ာက္ၿဖဴနားကရြာေခ်မွာမြီး၊ေက်ာက္ၿဖဴမွာၾကီးေရလူၿဖစ္လုိ႔ကုိယ္႔ပါးကစကားကုိရာေကာင္း ေကာင္းေၿပာတတ္ပါေရ.. ၁၀တန္းေအာင္လုိ႔စစ္ေတြကုိ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔လားရေရခါမွယင္းမွာေၿပာ ဂတ္ေရ၊ ၾကားရေရ စကားတိဂ ကုိယ္႔ရုိ႔ရခုိင္စကားမွန္းကုိသိယက္သားနက္္ နားမလည္စာတိက အမ်ားၾကီးပါရာ...:) ေယ႔စာေတာင္မွ အိမ္ကုိအလည္ေရာက္ေရ ဘာဘာနက္စီးပြားေရးအတူတူလုပ္နီဂတ္ေရလူတိ ေရာက္လုိ႔ ၾကားဖူးစာသိပါ ..မဟုုတ္ေကအစာပုိင္ရာဟိမယ္မသိသီး...
ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္
တခါကေကာက္ပဲသီးႏွံျပပြဲတိမွာႏွစ္တိုင္းပထမရေရယာသမားတစ္ေယာက္ကို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ အိန္တာဗ်ဴးမိန္းပါေရ။ ယင္းခါ"ပတ္၀န္းက်င္က ယာသမားတိုင္းကိုမ်ဳိးစိ၀ီမွ်ပီးလို႔ပါ။" ဆိုေရစကားတစ္ခြန္းကို ထူးထူးျခားျခားလားၾကားရပါေရ။
သတင္းေထာက္က “အခင္ႏွစ္တိုင္းသီးႏွံျပပြဲ၀င္ၿပိဳင္ပါေရ။ အခင့္မ်ဳိးစိတိကို လူမ်ားတိရလားပနာ အခင့္ၿပိဳင္ ဘက္ျဖစ္လာဖို႔စြာကိုမေၾကာက္ပါလား”လို႔မိန္းလိုက္ပါေရ။
ငစည္(ငေစြ)အက
ငစည္အကသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ အထူးသျဖင့္ ရမ္းျဗည့္ကၽြန္း၌ ကျပသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးခ့ဲသည္။ သို႔ ေသာ္ ရခိုင္သကၠရာဇ္ ၉၉၉-ခု၊ သီရိသုဓမၼမင္း လက္ထက္က နန္းတြင္းတြင္ ငပုသလအမတ္ စီစဥ္တင္ဆက္ ခ့ဲေသာ ငစည္(ငေစြ) အကႏွင့္ ေနာက္ပိုင္း ကျပၾကေသာ ငစည္(ငေစြ)အကတို႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းကား မ်ားစြာကြာျခား ေလသည္။
သီရိသုဓမၼမင္း လက္ထက္က ေျမာက္ဦးျမိဳ႔တြင္ ကျပေသာ ငစည္ (ငေစြ)အကမွာ နတ္ရွင္မယ္မိဖုရားႏွင့္ ငကုသလအမတ္တို႔က ဘုရင္၏ နံကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရင္သုဓမၼရာဇာ ျမန္ျမန္ နတ္ရြာစံေအာင္ တေဘာင္၊ ယၾတာ၊ အတိတ္၊ နိမိတ္တို႔ျဖင့္ လုပ္ၾကံ ဖန္တီး၍ ကျပခ့ဲေသာအကျဖစ္သည္။
ရခိုင္ေက်းလက္တြင္ ေနာက္ပိုင္းကျပၾကေသာ ငစည္(ငေစြ) အကမွာမူ နတ္ရွင္မယ္ႏွင့္ ငကုသလအမတ္တို႔ က ဘုရင္ သုဓမၼရာဇာအား ယုတ္မာရက္စက္စြာ လုပ္ၾကံခ့ဲၾကပံုကို ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ား သတိသံေ၀ဂ ရေစျခင္းငွာ ကျပေသာ ငစည္ (ငေစြ)အကျဖစ္သည္။ သို႔ေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းကား မ်ားစြာကြာျခား လွ သည္။
ပန္းသီးပင္
အေခ်ၾကီးလာေရခါ ပန္းသီးပင္နားကိုနိန္႔တိုင္းမလာပါဗ်ာလ္။တစ္ရက္နိ႔အပင္ေအာက္ကိုအေခ်ေရာက္ လာ ေရခါ ပန္းသီးပင္က “အေ၀၊ ေဒကိုကစပ္ဖို႔ လာ လတ္ ေလ”လို႔ေခၚလိုက္ပါေရ။ယင္းခါ အေခ်က “ကၽြန္ေတာ္ အယင္ပိုင္ အေခ်မဟုတ္ပါဗ်ာလ္၊ အပင္မွာ အျမဲ တမ္းမကစပ္ ႏိူင္ပါ ဗ်ာလ္။”လို႔ ျပန္ေျဖ လိုက္ပါေရ။“အဂု အရုပ္ေခ် တိနန္႔ ကစပ္ခ်င္လို႔ အရုပ္ေခ်၀ယ္ဖို႔ ေဖ့သာရာ လိုခ်င္ပါေရ”
“အေ၀၊ ငါ့မွာေဖ့သာေတာ့ခါမရွိပါ။မင္းလိုခ်င္ေကငါ့ဘားက မင္းလိုသေလာက္ ပန္းသီး ဆြတ္ ယူ လား လီပါ။ ပန္းသီးတိကို ေရာင္းလိုက္ေက မင္းလိုခ်င္ေရ ေဖ့သာ ရႏိူင္ပါေရ။”
ယင္းစကားကိုၾကားေရခါ အေခ် ကေကာင္းေပ်ာ္လားပါေရ။ အပင္မွာရွိေရ ပန္းသီးတိအားလံုး ကို ဆြတ္ပ နာ ပေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္လားခပါေရ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္မေပၚလာပါဗ်ာလ္။ ပန္းသီးပင္ေလ့ က ေကာင္းစိတ္ မေကာင္းျဖစ္လားပါေရ။
နားပင္းကိုးစဥ္
ေရွးအခါကရြာတစ္ရြာတြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရွိခ့ဲၾကေလ၏။ ၄င္းတို႔သည္ မၾကာခင္သား တစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးတစ္ေယာက္ကို ဖြားျမင္ရရွိခ့ဲၾကေလ၏။ သားငယ္ကိုအရပ္ဆရာထံ သင္ၾကား ထားေလ၏။ သမီငယ္ ကို ကား ရက္ကန္းသင္ေပးထားေလ၏။မိဘႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္လ်က္ ေနခ့ဲၾက ေလ၏။
တစ္ေန႔သ၌ ေက်ာင္းသားငယ္က အိမ္သို႔ေရာက္လာ၍ ႏွမထံပုန္းရည္တစ္ခြက္ေတာင္းေလ၏။ ထိုအ ခါ ႏွမ ျဖစ္သူကနားထိုင္းလွသျဖင့္“မမရက္ကန္းဘယ္ႏွစ္လံရၿပီလဲ”ဟုၾကားမိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္“ရက္ခါစသာရွိေသး သည္” ဟုေျပာေလသည္။
ေမာင္ကလည္း နားေလးသူျဖစ္ရာကား“ပုန္းရည္ အိမ္ေပၚကတက္၍ယူသြားေလ” ဟုၾကားေလ၏။ ႏွမျဖစ္သူ သည္ ပုန္းရည္ယူသြားသည္ကိုျမင္ေလေသာ္ မေျပာမဆိုဘဲ ယူရသလားဟု စိတ္ဆိုးမာန္ပါျဖစ္ခ ့ဲရေလသည္။
ပညာရွိအမတ္ႀကီးႏွင့္လူစြမ္းေကာင္းမ်ား
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ အမတ္ႀကီးတစ္ဦးရွိေလ၏။ထိုအမတ္ႀကီးသည္ မွဴးမတ္တို႔ႏွင့္တိုင္းျပည္ ညီညြတ္သ ေဘာမွ်မွဳမရွိရာကား ခြဲခြာလ်က္ထြက္လာခ့ဲေလ၏။ ေနာက္တစ္ျပည္သို႔မေရာက္မီ လမ္းခုလတ္၌ ထူးဆန္း ေသာ ကၽြဲေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရေလ၏။ ၄င္းကၽြဲေက်ာင္းသားသည္ ကၽြဲမ်ားကို ေျခ တစ္ေခ်ာင္း တည္းျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္း၍ေနေလ၏။
အမတ္ႀကီးက“အေမာင္ ကၽြဲေက်ာင္းသား၊သင္ကားအလြန္ပင္ သတၱိရွိသူပါေပတကား၊ကၽြဲမ်ားအားႏိူင္နင္းေလ သျဖင့္ အံ့ၾသေပစြ” ဟုခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုေလ၏။ ၄င္းက“ယခုအခါ ငါကားအျပင္းမေမာင္းႏွင္ေသးပါ၊ အျပင္းအ ထန္လိုက္လံမည္ဆိုလွ်င္ဤကၽြဲေကာင္မ်ားအစင္ပင္ စားႏိူင္မည္ မဟုတ္ပါ၊ ထိုမွ်ေလာက္လိုက္လံေမာင္းႏွင္ ႏိူင္စြမ္းရွိပါသည္”ဟုျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါအမတ္ႀကီးက “ငါအေမာင့္ကိုထမင္းစားေလာက္ေအာင္ ေပး မည္၊င့ါေနာက္ကလိုက္ပါႏိူင္အံ့ေလာ”ဟု ေမးေလ၏။ ၄င္းလည္း ဤသူသည္ ပညာ ရွိျဖစ္ေလရာ သည္ဟု ယံုၾကည္၍ သေဘာတူေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြဲမ်ားကိုပစ္ထားခ့ဲ လ်က္ ေနာက္က လိုက္ပါ လာ ခ့ဲေလ ၏။
ဆင္းရဲသားထင္းေခြသမားႏွစ္ေယာက္
ေရွးအခါက ထင္းေခြ၍ စားေသာက္ခ့ဲၾကရေသာ ဆင္းရဲသားႏွစ္ေယာက္ရွိၾကေလ၏။ ၄င္းတို႔သည္ ထင္းေခြ၍ ေရာင္းခ်ရမွသာလွ်င္ထမင္းနပ္မွန္ကိုစားေသာက္ခ့ဲၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ေန႔မပ်က္ဘဲထင္းေခြလ်က္အတူတကြ ေန႔စဥ္ေရာင္းခ်လာခ့ဲၾကေလ၏။
တစ္ေန႔သ၌ထင္းေခြသြားရန္ အိမ္မွထြက္ၾကေလ၏။ တစ္ေယာက္က“မိတ္ေဆြ အလ်င္သြားေလ၊ ငါကေနာက္ မွလာခ့ဲမည္” ဟုေျပာေလ၏။ ထိုအခါတစ္ေယာက္တည္း ခြဲခြာလ်က္သြားေလရာ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ကိုေတြ႔ ေလ ၏။ ထိုေညာင္ပင္၌ေညာင္ကိုင္းတစ္ ကိုင္းသည္ ေျခာက္ေသြ႔လ်က္ရွိေန၏။ထိုအကိုင္းကို ထင္းအလို႔ငွာ ခုတ္ျဖတ္ရန္ျပဳလုပ္ေလ၏။
ထိုအခါ ေညာင္ေစာင့္နတ္က ထြက္ေပၚလာေလ၏။“အသင္လူသား၊ ငါ့အကိုင္းကို မည္သို႔ခုတ္ျဖတ္အံ့နည္း” ဟုေျပာဆိုေလ၏။ ထင္းေခြသမားက “ထင္းအျဖစ္အသံုးျပဳရန္ ခုတ္ျဖတ္လိုပါသည္”ဟုျပန္ေျပာ၏။ “ထိုသို႔ ဆို ကငါလိုက္ခ့ဲမည္၊ငါ့အကိုင္းကို မခုတ္ႏွင့္”ဟုေျပာၿပီးလွ်င္ ေညာင္ ပင္ေစာင့္နတ္ သည္ ေနာက္က လိုက္ပါ ခ့ဲေလ ၏။
မယ္ကံယံု
ေရွးအခါကဘုရင္မင္းတစ္ပါးတြင္ သမီးေတာ္ခုနစ္ေယာက္ျဖစ္ထြန္းခ့ဲေလ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ထုိသမီးေတာ္တို႔ ကို ေခၚယူ၍ အသီးသီးေမးျမန္းေလ၏။
“ငါ့သမီးတို႔ ယခုစားေသာက္၀တ္ဆင္ေနၾကရသည္မွာမည္သူ၏ဘုန္းကံေၾကာင့္ျဖစ္သနည္း”ဟုေမးေလေသာ္ သမီး(၆)ေယာက္တို႔က“ဖခမည္းေတာ္ ဘုန္းကံေၾကာင့္ပါ”ဟု ေလွ်ာက္တင္ခ့ဲၾကေလ၏။
သမီးအေထြးဆံုးျဖစ္သူက“ဘုရားကၽြန္မ၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္စား၀တ္ရပါသည္” ဟုသံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
ထိုအခါရွင္ဘုရင္က“နင္တစ္ေယာက္ကသာ ငါ့ဘုန္းကံကိုမယံု၊ က်န္သမီးမ်ားကေတာ့ ငါ့ဘုန္းကံကိုယံုသည္၊
အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာဆိုရသနည္း” ဟုေဒါသျဖစ္ေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္သမီးေတာ္ကို မယ္ကံယံုဟုအမည္ေပးေလသည္။
ၾကက္မငယ္ႏွင့္ေၾကာင္ကေလး
တစ္ေန႔သ၌ ၾကက္မငယ္တစ္ေကာင္သည္ေရခပ္ရန္လာခ့ဲေလ၏။ေရကန္အနီးေရာက္လွ်င္ ေၾကာင္ငယ္ တစ္ ေကာင္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုၾကေလ၏။
ထိုအခါေၾကာင္ငယ္က“မိတ္ေဆြၾကက္မငယ္၊ဘယ္ကိုသြားသနည္း”ဟုေမးေလ၏။
ၾကက္မငယ္ကလည္း“ေရခပ္လာသည္”ဟုျပန္ေျပာေလသည္။
ေၾကာင္ငယ္ကတဖန္“အေဆြႏွင့္ငါမိတ္ေဆြဖြဲ႔လိုသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ညေနတြင္အေဆြထံငါ အလည္အပတ္ လာ ပါမည္”ဟုဆိုေလ၏။
ထိုအခါၾကက္မငယ္လည္း“အဲ...အဲ....လာပါေလာ့”ဟုျပန္ေျပာေလ၏။
ၾကက္မငယ္စကားကိုသိရလွ်င္ေၾကာင္ငယ္က“အေဆြ ဘယ္မွာအိပ္သနည္း”ဟုေမးေလ၏။