မွတ္တိုင္

ရင္ခြဲရံုတံခါးေပါက္ ေရွ႕တြင္ ျမက္မ်ား က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ရွင္သန္ေနသည္။ နံနက္ပိုင္းက ရြာထားေသာမိုးေၾကာင့္ သဲဆန္ ဆန္ေျမနိမ့္နိမ့္တြင္ ေရအနည္းငယ္၀ပ္ေနသည္။ ထိုေရ၀ပ္အိုင္ေလးက ေက်ာ္လ်က္တံခါး၀သုိ႔ ကိုျမ ေက်ာ္ ညင္သာစြာခုန္လိုက္သည္။ မိုးကာလျဖစ္လ်က္ ႏွင့္ ကတီၱပါဖိနပ္စီးထားသည္။ လူသြားစႀကၤန္ လမ္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး အေလာင္းမ်ားထားရာခန္းမ၏ တံခါး၀တြင္သူရပ္သည္။လြယ္အိတ္ထဲမွ စီးကရက္ဘူးႏွင့္ မီး ျခစ္ကို သူထုတ္သည္။မီး ညွိကာအားရပါးရဖြာရွဳိက္ ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ အားေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ကြၽန္ေတာ္က ပထမ တံခါး၀တြင္သာရွိ ေသးသည္။ သူဦးေခါင္းကိုေအာက္သို႔ဆတ္ခနဲငံု႔ကာ ၀င္ခ့ဲပါသေဘာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုေခၚသည္။ သူ႔အနီးသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာေသာအခါ အထဲသို႔လွမ္းၾကည့္ၿပီး၀င္မည့္ဟန္ျပင္သည္။ တုန္႔ ခနဲရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္သည္။ စိမ္းေရႊ ပုပ္အ့ဲေသာ အနံ႔သည္ လြင့္ပ်ံ႕ေန၏။ ကိုျမေက်ာ္က စီးကရက္ဗူးကို ကမ္း ၿပီး "ေအာ္.. ခင္ဗ်ားမွမေသာက္တတ္ဘဲ” ဟုေျပာသည္။ သူ႔စကားသံ၌ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳက ကပ္ၿငိေနသည္။

ရင္ခြဲရံုေစာင့္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အထဲမွေခၚသည္။ ကိုျမေက်ာ္က လက္ကာျပသည္။ ထုတ္ယူခ့ဲဟုလက္ဟန္ ျဖင့္ ျပသည္။ အထမ္းသမားႏွစ္ဦးက အေလာင္းကို သံျပားထမ္းစင္ငယ္ ေပၚသို႔ေရႊ႕တင္သည္။ အလင္းေရာင္ အားနည္းေနေသာ္လည္း မို႔ေမာက္ေနေသာ ၀မ္းဗိုက္ႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကို မနီးမေ၀းမွပင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္။ သူတို႔ကအေလာင္းကို ထမ္းသယ္လာစဥ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဦးစြာထြက္ခ့ဲၾကသည္။

ရင္ခြဲရံုႏွင့္ ကြန္ကရစ္လမ္းငယ္ဆက္သြယ္လ်က္ ဇရပ္ဆန္ဆန္ အေဆာက္အဦးတစ္ခုရွိသည္။ သခ်ိဳၤင္းသို႔ သ ၿဂိဳဟ္ရန္မသြားမီ အေလာင္း ကိုထိုဇရပ္၏ အုတ္ခံုျမင့္ျမင့္တြင္ထားသည္။ ထိုေနရာတြင္ ဖ်ာၾကမ္းတစ္ခ်ပ္ခင္း ထားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လူသံုးဦးသည္ အသုဘေခါင္းကုိ လက္စသပ္ေနသည္။ အစိမ္းႏုေရာင္ပလပ္္စ တစ္ကိုျဖတ္ကိုက္ ၿပီးေခါင္းပ်ဥ္တြင္သံမွဳိရိုက္၍ ကပ္ရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။

ကိုျမေက်ာ္က သူတို႔အပါးတြင္ရပ္လ်က္ အုတ္ခံုေပၚတင္ထားေသာ အေလာင္းကို ေငးၾကည့္ေနသည္။

“ ကိုႀကီးသိန္းရယ္ …. ဆရာေတာ္ကို ကပ္မ့ဲတရားပြဲ၊ အုန္းပြဲမွာ ပစၥည္းေတြ အားလံုးစံုရဲ႕လား၊ ဟုိေရာက္ရင္ လည္း ခင္ဗ်ားပ ဲသြားပင့္လိုက္ပါေနာ္” သူေျပာသည္။

သံရိုက္ေနသူတစ္ဦး ထလာၿပီး “သကၤန္းတစ္စံုပ က်န္ေတာ့တယ္ဆရာေက်ာ္၊ ဒါၿပီးရင္ ဆိုက္ကားနဲ႔သြား၀ယ္ လိုက္မယ္။ ဆရာေတာ္ကေတာ ့သခ်ိဳၤင္းထဲကနီးရာေက်ာင္းတစ္ခုက သြားပင့္လိုက္ရင္ရပါတယ္” ထိုသူမွာ ကိုျမေက်ာ္ႏွင့္ အလြန္ခင္ေသာ အိမ္နီးခ်င္းပရဟိတ သမားတစ္ဦးျဖစ္သည္။

“အားကိုးပါတယ္ ကိုႀကီးသိန္းရယ္” ဟုကိုျမေက်ာ္ေျပာသည္။ ကိစၥ၀ိစၥအားလံုးကို လႊဲအပ္ထားပံုရသည္။

အေလာင္းကိုၾကည့္ရန္ ကြၽန္ေတာ္လာစဥ္ ကိုျမေက်ာ္ရပ္လ်က္က်န္ခ့ဲသည္။ မိုးမွံဳကေလးမ်ားက်လ်က္ႏွင့္ပင္ ေနအေရာင္ ၀င္းေနသည္။ မို႔ေမာက္ေနေသာဗိုက္သည္ မ်က္စိလႊဲထားေသာ္လည္း အျမင္အာရံုထဲသို႔ေရာက္ ေနသည္။ ပန္းႏုေရာင္အျဖဴပန္းကြက္ ကေလးမ်ားပါေသာ ဖလံနယ္အေႏြး ထည္လက္ရွည္ကို ၾကယ္သီးအစံု တပ္လ်က္ သူမ၀တ္ထားသည္။ လက္အစံုသည္ ေဖာေရာင္ မို႔ေမာက္လ်က္ ၀င္းထိန္ေနသည္။ ခုထားစရာ ေအာက္ခံု ေခါင္းအံုး မရွိေသာေၾကာင့္ ပိန္သြယ္ေသာ လည္ပင္းသည္ ေခါင္းလည္လ်က္ ပုခံုးႏွင့္ ပါး ထိေန သည္။ ျဖစ္သလို ေႏွာင္ထားေသာ ဆံပင္မ်ား ေျပေလ်ာ့ကာ လည္ပင္းေအာက္တြင ္တစ္ခ်ဳိ႕၊ ဦးေခါင္းေနာက္ ၀ယ္ တစ္ခ်ဳိ႕ ျဖာႀကဲေနသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုး ၀ါထိန္ေနသည္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ ဖူးေရာင္လ်က္ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား ျပာႏွမ္းထူအမ္းေနသည္။ ေဖာင္းမို႔ေသာ မ်က္ခြံေအာက္မွ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးအိမ္သည္ မသိမ သာေလး ပြင့္ဟေနသည္။ နဖူးက်ယ္ က်ယ္၊ ႏွာတံမေပၚ့တေပၚႏွင့္ ရုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ေသာ မိန္းမငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။

သူမ၏အနာဂါတ္၊ သူမလြယ္ပိုးခ့ဲရေသာရင္ေသြး၊ သူမ၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊မ်ဳိးဆက္၊ အရာအားလံုး သည္ေၾကြကြဲ ၿပိဳ ပ်က္သုန္းခ့ဲရၿပီ။ သူမႏွင့္ အတူလိုက္ပါသြားမည့္ ရင္ေသြးသည္ ေယာက်္ားေလးလား၊မိန္းကေလးလား၊ သူ မသိခြင့္ မႀကံဳခ့ဲ။ ကြၽန္ေတာ္မသိ၊ ကိုျမေက်ာ္လည္းမသိ၊ ေလာကႀကီးက လည္းမသိ၊ သိရန္လည္း မလိုအပ္ ေတာ့ၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုျမေက်ာ္က အေလာင္းဆီသို႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းအံုးတစ္ လံုး သို႔မဟုတ္ အက်ီ ၤစမ်ားကို ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရွာၾကည့္သည္။ မွိဳ႕မ်ားပြင့္ထြက္ၿပီး ေခါင္းအံုးဆိုးတစ္ခု ကိုေတြ႔ရွိသည္။ မသင့္ေတာ္ေပ။ အသုဘေခါင္းစပ္ရန္မွ က်န္ခ့ဲေသာ ပ်ဥ္တိုသံုးခ်ပ္ကို က်န္ခ့ဲေသာ ပလပ္စ တစ္ျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလးပတ္သည္။ သူမ၏ဦးေခါင္းေအာက္တြင္ခုသည္။ ဦးေခါင္းကိုတည့္သည္။ဆံပင္ မ်ား ကိုလည္ပင္းေဘးတြင္စုေခြထားလိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ့္အနီးသို႔ ကိုျမေက်ာ္ေရာက္ လာသည္။ သူမ၏ေျခမႏွစ္ေခ်ာင္းကို သားေရကြင္းျဖင့္ ပူးေႏွာင္သည္။ အေလာင္းကို မၾကည့္ဘဲေက်ာ ခိုင္းလ်က္ရပ္သည္။ စီးကရက္ဖြာရွဳိက္ကာ ေခါင္းျပဳျပင္ေနသူမ်ားကိုၾကည့္ေန သည္။ သူ႔လက္မွနာရီကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ”ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ရံုပဲရွိေသးတယ္။ ေထြေထြထူးထူး ကိစၥ မရွိေတာ့ပါ ဘူး။ နိဗၺာန္ယာဥ္က တစ္နာရီ လာမယ္ေလ။ ကမ္းနားဘက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားမယ္။ ကိုခိုင္ေအာင္ တစ္ခုခုစားပါလား”

“ကြၽန္ေတာ္မစားခ်င္ဘူး၊လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားေလ”

ကြၽန္ေတာ္တို႔ထိုေနရာမွထြက္ခြာခ့ဲၾကသည္။

မေန႔က ဤအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဤေနရာမွအသုဘတစ္ခုကို စီစဥ္လိုက္ပို႔ခ့ဲၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ႏွင့္ေက်ာင္းေန ဘက္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ဖခင္ျဖစ္သည္။ စစ္ေတြသို႔ ေဆးကုလာရင္း ေဆးရံု၌ဆံုးသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ မိတ္ေဆြအသုိင္းအ၀ိုင္းမ်ား စုေပါင္းစီစဥ္ခ့ဲၾကသည္။ ၎မွဆက္၍ ကိုျမေက်ာ္၏ ယခုကိစၥ သီးသန္႔ေပၚေပါက္ လာျခင္းျဖစ္သည္။

က်န္ခ့ဲေသာတျမန္ေန႔ည ၈ နာရီထိထိုအသုဘ၌ ကိုျမေက်ာ္ရွိသည္။ စာေပမိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔စရာ ရွိ၍ သူျပန္သြားသည္။ ဆရာေတာ္ တရားေဟာၾကားေနစဥ္ လတ္တေလာဆံုးလာေသာ အေလာင္းတစ္ခုကိုရင္ခြဲ ရံုသို႔သယ္လာ သည္။ အစပိုင္းတြင္ကြၽန္ေတာ္တို႔သာမန္ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့။

ခပ္မာမာေဟာက္သံ၊ ေအာက္ႀကိဳ႕ေတာင္းပန္သံ၊ ေယာက်္ားတန္မ့ဲ၊ ငိုသံထက္၀က္ႏွင့္ေျပာသံမ်ားက်ယ္လာ သည္။ အာရံုမ်ားက ထိုဘက္သို႔လွည့္သြားသည္။

ကိုယ္၀န္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၏ အေလာင္းကို ရင္ခြဲရံုတံခါး၀တြင္ ခ်ထားသည္။ ခပ္ဖြဲဖြဲမိုးထဲတြင္ သယ္လာ ေသာေၾကာင့္ မိုးေရစိုရႊဲေနသည္။ နဖူးႏွင့္ႏွာသီးဖ်ားတြင္ တင္ေနေသာမိုးစက္မ်ားသည္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထုိး က်ေနေသာ မီးေရာင္ႏွင့္လက္ေနသည္။ လင္ေယာက်္ားျဖစ္ဟန္တူသူသည္ လြယ္အိတ္ႏွစ္လံုးကို တစ္ဘက္ တစ္ခ်က္လြယ္ၿပီး တိုလီမိုလီပါေသာ ၾကိမ္ျခင္းတစ္ခုကို ဘယ္လက္ ၊ ေလးဆင့္သြပ္ခ်ဳိင့္တစ္ခုကို ညာ လက္ တြင္ ကိုင္ကာအေလာင္းေဘးတြင္ ရပ္ေနသည္။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသျဖင့္ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားတုန္ရင္းပါးစပ္မ့ဲရြဲ႕ကာ စကားကုိ ပီပီျပင္ျပင္ မေျပာႏိုင္ေပ။ ခြဲရံုေစာင့္ လူငယ္က ပိတ္ထားေသာ တံခါး၀တြင္ရပ္ကာ စကားရင့္ရင့္ ေျပာေနသည္။ အနည္းငယ္ေသာက္စားထားပံုရသည္။

“အစ္ကိုတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုး၊ ဒီလူေတြက သူတို႔အေလာင္းကို အမွဳိက္ပံုလိုဒီမွာထားခ့ဲမယ္။ လာမယ္မလာ မယ္ ေသခ်ာတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါက်န္းမာေရးဌာနပါ။ ရက္စြန္းလာရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုထိခိုက္တယ္။ မ လာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာၿပီ။ အလုပ္ရွဳပ္ တ့ဲအထဲ မွာဒီအလုပ္ကစိတ္ညစ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးပဲ”

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္လာေသာအခါ သူ႔ေလသံက အလုပ္သေဘာဆန္သြားသည္။

“ ေဟ့လူ မိန္းမေသတာအဆန္းလားဗ်၊ အူတူတူ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔၊ ခင္ဗ်ားျပန္လာမယ့္လူ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေပးမထားႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ ဟိုဇရပ္မွာထားၿပီး ျဖစ္သလိုသၿဂိဳၤဟ္ဗ်ာ”

အေလာင္းရွင္သည္ ေက်းေတာေနတစ္ဦးျဖစ္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာတုန္႔ျပန္ရန္ ကိုယ္ႏွဳတ္္အမူအရာျပင္သည္။ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ မလာဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ပါးစပ္ဟ၊ မ်က္လံုးျပဴးကာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

သူသည္ တစ္ရပ္ တစ္ေက်းၿမိဳ႕ေပၚ၌ အသုဘအေတြ႔အႀကံဳ မရွိသူ၊ လုပ္ထံုးအစဥ္အလာမ်ားကို သိနားလည္ ျခင္းမရွိသူ။သည္အထဲ ပရိေဒ၀ဖိစီးေနေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ညွိညွိႏွဳိင္းႏွဳိင္းေျပာေပးသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ကလဲ၊ ေငြဘယ္ေလာက္ က်န္ေသးလဲ (တစ္ရာေက်ာ္)။ စစ္ေတြမွာ အသိမိတ္ေဆြရွိသလား(ေမာ္ေတာ္ ဆိပ္မွာ)။ မနက္ျဖန္ ကိုးနာရီဒီကိုလာခ့ဲ၊ ေငြငါးရာေလာက္ရွာခ့ဲ၊ အဆင္မေျပရင္ ပစၥည္းေတြေရာင္းဗ်ာ။

“ ေဟ့လူ.. ျဖစ္ေအာင္လာခ့ဲေနာ္၊ မလာရင္ခင္ဗ်ားတို႔လိပ္စာ ေဆးရံုမွာရွိတယ္၊ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ”

“ ေဟ့လူခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ့…”

ရင္ခြဲရံုေစာင့္အား ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဟန္႔တားေဖ်ာင့္ဖ်ၾကသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက "ေရာ့၊ခင္ဗ်ားကေလးေတြ စာအုပ္၀ယ္ဖို႔။" ဆိုၿပီး ေငြတစ္ရာေပးသည္။ ” အရက္မေသာက္ပစ္နဲ႔ေနာ္၊ ေသာက္ခ်င္ရင္ဟိုမွာရွိတယ္” ဟု ေထာင့္ တစ္ေနရာကိုညႊန္သည္။

တံခါးဖြင့္ၿပီးအေလာင္းကို အထဲသို႔သြင္းလိုက္သည္။ လင္ေယာက်္ားက မတုန္မလွဳပ္ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။

”ေက်းဇူး တင္ပါတယ္” ဟုအ ခါခါထပ္ေျပာၿပီး မုိးထဲတြင္သူထြက္သြားခ့ဲသည္။

သည္ျဖစ္ရပ္ကုိ အသုဘပို႔ရင္း သခ်ၤဳိင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေျပာၾကသည္။ ကိုျမေက်ာ္ စိတ္၀င္တစားနား ေထာင္သည္။ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား သူ ျဖစ္သြားသည္။ ”အမ်ဳိးသမီးက ကိုယ္၀န္နဲ႔ေပါ့” ဟုေတြးေတြးဆဆတစ္ဦး တည္းေျပာ ၿပီးတစ္ခုခုကို စဥ္းစားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ေရာက္တတ္ ရာရာေျပာေနေသာ စကား၀ိုင္းတြင္ သူ မပါ၀င္ေတာ့ ေပ။

ကိုျမေက်ာ္က ဣေၿႏၵသမား၊ အေတြးသမားျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာတည္တည္ႏွင့္မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပံဳးရွိ သည္။ စိတ္ရင္းျဖဴစင္ၿပီး ကူညီတတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင္မင္ေလးစားၾကသည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ ၊ေက်း ေတာရြာ ၊ေခ်ာင္လည္ေသာ လယ္သမားမိသားစုထဲက ႀကီးျပင္း လာသည္။ ျမိဳ႕နယ္အထက္လႊာမ်ားလို လွပ သန္႔ရွင္းသပ္ ရပ္စြာ၀တ္စားေနထိုင္တတ္သည္။

“ကြၽန္ေတာ္ကေတာသားေပမယ့္ မင္းသားေလးလို ေနခ်င္စိတ္ပါလာခ့ဲတယ္။ အေဖကၾကည့္လုိ႔ကိုမရဘူးတ့ဲ။ ၀ဋ္ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ” ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ေျပာတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စစ္ေတြေကာလိပ္တြင္ ဆံုၾကသည္။ စာေပအႏုပညာ ျမတ္ႏိူးစိတ္တူေသာေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုပမာ၊ ငယ္ေပါင္းေရာင္းရင္းပမာ ခ်စ္ခင္ ခ့ဲၾကသည္။ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ႏူးညံ့သေလာက္ အစားအ ေသာက္ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္သည္။အလယ္တန္း ဆရာ ဘ၀ႏွင့္ဘီအီးဒီ (အထက္တန္းဆရာျဖစ္ သင္တန္း)ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ တက္ၾက သည္။ တက္ခ်င္လို႔ မ နည္းႀကိဳးစား ၿပီးတက္လာရတာ၊ စီးပြားေရးက အရင္လိုမဟုတ္၊ အေဖဆံုးၿပီး မိသားစုတာ၀န္ကိုယူေနရသည္ ဟုေျပာသည္။ သင္တန္းတေလွ်ာက္နံနက္ ညစာေက်ာင္းထမင္းဟင္းမွလြဲ၍ ဘာမွမစား၊ လက္ဘက္ရည္ ေကာ္ဖီမေသာက္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လွ်င္ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာမည္။ ေကြၽး၍ လည္းမရ၊ ေဆးလိပ္ကိုေတာ့စြဲလန္းသည္။ ညဘက္က်လွ်င္ တေယာအိုးေလးႏွင ့္ႏြဲ႔ေနတတ္သည္။ ေက်ာင္းအားလွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ ေျမနီကုန္း၊ ပန္းဆိုးတန္း စာအုပ္အေဟာင္း ဆိုင္မ်ားကိုသြားေမႊၾက ၊ေစ်းေပါ လွ်င္ ၀ယ္စုၾကေသာစရိုက္မ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို႔တူသည္။ ေက်ာင္းျပန္ေသာအခါ သူ႔စာအုပ္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ႏွစ္ ဆခန္႔ရွိသည္။

စစ္ေတြသို႔ သူတာ၀န္က်လာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။ သူ႔အရည္အခ်င္းႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ယံုသည္။ စာေပအႏုပညာ၌ သူပို မို၍ရွင္သန္လာသည္။ ပညာေရး၌လည္းသူေအာင္ျမင္သည္။ ၀င္ေငြကို သိကၡာ အျပည့္ႏွင့္ရွာသည္။ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ေနထိုင္သည္။ သူ႔ေစတနာကို တပည့္မ်ားမိဘမ်ားကနားလည္ ၾကသည္။ သူ႔ညီမငယ္ႏွစ္ဦးႏွင့္ အေဒၚကိုေခၚသည္။

“ကြၽန္ေတာ္တို႔စာေပသမား၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ အေပးသမားေတြပါ၊ အစြန္႔သမားေတြပါဗ်ာ၊ ယူတယ္ဆိုတာ ေလာဘ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘ၀မွာ ကၠေၿႏၵရရေလးေနဖို႔၊ ေနာက္ထပ္မ်ားမ်ား ေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပါဗ်ာ”

သူ႔အတြက္ ဘ၀လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးသား ျဖစ္ေပသည္။

မေန႔က အသုဘတြင္ သူစကားဆန္းဆန္း ေျပာသည္။

“တစ္ဘက္သားကို အထင္ေသးေစာ္ကားတယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ဟုိ လူက သူ႔မိန္းမကိုလာၿပီး သၿဂိၤဳဟ္ ဖို႔သိပ္မလြယ္ဘူးထင္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာဘဲ။ ကိုယ္၀န္သည္ဆိုေတာ့ ဗိုက္ထဲကကေလး အတြက္ပါ ခံစားရတယ္ဗ်ာ”

“ခင္ဗ်ားက လူပ်ဳိႀကီးမု႔ိလို႔ေပါ့၊ မိသားစုနဲ႔ကေလးအေဖဆိုရင္ ပုိၿပီးဒီထက္ပိုၿပီးခံစားရမွာ”

ကြၽန္ေတာ္ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာခ့ဲမိသည္။ သူကဘာမွျပန္မေျပာ ၊ႏြမ္းရိစြာၿပံဳးသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားက ေ၀မွဳိင္းေန သည္။ ယေန႔နံနက္ ဆယ္နာရီခန္႔တြင္ကြၽန္ေတာ့္ထံသို႔ သူေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

“ကိုခိုင္ေအာင္လိုက္ခ့ဲပါဗ်ာ၊ မေန႔ကအသုဘကို ကြၽန္ေတာ္စီစဥ္ေနတယ္၊ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာ ျပမယ္၊ လာ… သြားၾက မယ္။”

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနသျဖင့္ စကားရွည္ရွည္ မေျပာျဖစ္ၾက။ သူႏွင့္မည္ သို႔ ပက္သတ္သြားသလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္မေတြးတတ္။

ရင္ခြဲရံုေရွ႕၌ လမ္းမႀကီးသည္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ကို ေျဖာင့္တန္းစြာေျပးေနသည္။ ဤလမ္းကို ေထာင့္မွန္က် လ်က္ အေရွ႕အေနာက္ ျဖတ္ေသာ လမ္းရွိသည္။ လမ္း၏ အေရွ႕ဘက္ဆံုး၌ ကုလားတန္ ျမစ္ကမ္းျဖစ္သည္။ ညာဘက္တြင္ ေဆးရံု၀င္းႀကီးတစ္ခုလံုးျဖစ္၍ ထံုး၀ါေရာင္အေဆာက္အဦးမ်ား ဆက္တိုက္ရွိေနသည္။ လမ္း ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ေက်းလက္ ေတာရြာႏွယ္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား စီတန္းေနသည္။ ပိေတာက္ပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပ်ဥ္းမပင္ႀကီးမ်ား ရွိပါသည္။ ျမစ္ျပင္ကိုမ်က္ႏွာမူလ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ျမစ္ဘက္ႏွင့္ နီး လာလွ်င္ ပင္လယ္ကဗီြးပင္မ်ားရွိသည္။ ျမစ္ဘက္မွေလတိုက္ေနသျဖင့္ ကဗီြးရြက္မ်ား တရွဲရွဲတရွီးရွီး ျမည္ေန သည္။

“မေန႔ညေန ဘက္က်ဴရွင္ၿပီးေတာ့ ကိုေဇာ္ဆီသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ခင္တ့ဲ ဆရာ၀န္ကဗ်ာ ဆရာေလ၊ ကို ခိုင္ေအာင္သိပါတယ္။ အသုဘ မသၿဂၤီဳဟ္ျဖစ္ဘူးဗ်ာ ၊အဲဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ေဆးရံု႕မွတ္တမ္းေတြလည္း ကိုေဇာ္ ကူညီေပးပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ သံသယ ကင္းၿပီးသားပါ။ ေရာဂါက အီးကလစ္စီးယားဆိုလားပဲ၊ကိုယ္၀န္ ေဆာင္ ေသြးဆိပ္သင့္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိခင္ေလာင္းတစ္ဦးအေနနဲ႔ အာဟာရလည္း ေတာ္ ေတာ္ခ်ဳိ႕ယြင္းေန တယ္။ ေဆးကုသမွဳလည္း ေနာက္က်တယ္။ ဆင္းရဲတာလည္းပါမွာေပါ့ေလ။ ”

လမ္းေရွ႕တည့္တည့္မွ ျမစ္ျပင္ကို ျမင္ေနရသည္။ ေနာက္ခံေတာင္တန္းမ်ား မွံဳ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနသည္။

"ကြၽန္ေတာ္တစ္ညလံုး အိပ္မရဘူး၊ သခ်ဳိၤင္းမွာ ကိုခိုင္ေအာင္တို႔ေျပာေနကတည္းက ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ခုလိုမိုးဦးမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္အေမဆံုးတာ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္အခုထိ ျမင္ ေယာင္ေသးတယ္။"

သူ႔အသံ အနည္းငယ္ လွဳိက္ၿပီး တိတ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဆို႔နစ္သြားသည္။ ျမစ္မွ လိွဳင္းပုတ္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။

“ကြၽန္ေတာ္က ေျမာက္ဦးမွာ စာသင္ေနတယ္ ၊ေျခာက္တန္း၊ ညီေလးတစ္ေယာက္ ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေပ်ာ္ေန တာ၊ အေမဆံုးတယ္လုိ႔ သိရေတာ့ငိုတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက မိုးႀကီးလို႔ေခ်ာင္းေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြမွာ ေရေတြလွ်ံ ေနတာကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတယ္။ ရြာကိုေလွနဲ႔ လာခ့ဲေတာ့ ေလွေပၚမွာလည္းငိုတာပဲ၊ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ အေလာင္း ကို ခပ္ေ၀းေ၀းမွလွမ္းၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္အေမလိုပဲ၊ သူက အသက္ငယ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ညီမေလးေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ သူမွာက ပထမဆံုးသားဦး ကိုယ္၀န္၊ ေအးဗ်ာ…  လူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေခၚမလဲ။”

ကြၽန္ေတာ္တို႔ စကားမဆက္မိၾက။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရွိေနၾကသည္။ “မနက္မိုးလင္းခ်င္းပဲေဆးရံုကို ကြၽန္ ေတာ္သြားတယ္၊ တာ၀န္ယူၿပီး သၿဂိၤဳဟ္မယ္ေပါ့၊ ဘာမွမပက္သတ္တ့ဲ လူဆိုေတာ့ ေျပာျပရွင္းျပရတာေပါ့၊ ကို ေဇာ္က အမ်ားႀကီး ေထာက္ခံကူညီေပးပါတယ္။ ေငြကုန္တာကိုထား၊ ဒီကိစၥ ေျပလည္ဖို႔ေအာက္က်ဳိ႕ ေတာင္း ပန္ရမွာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္၀န္မေလးပါဘူး။ေဆးရံုတာ၀န္ရွိသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေကာင္းပါတယ္။ ဆရာ ၀န္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခ့ဲတယ္။ကြၽန္ေတာ့္အေမလည္း သူ႔လို ဆံုးခ့ဲပါတယ္။ အေမ့ အတြက္ အမွတ္တရ လုပ္တာပါ။ ခုလိုခြင့္ျပဳတ့ဲအတြက္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔၊ သူကလက္ ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ၿပီး၊ ျပန္ထြက္ ခါနီး သာဓုပါလို႔ေတာင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာသြားေသးတယ္။”

သူေပါ့ပါးသြားသည္။ အေပ်ာ္သံကပ္ပါလာသည္။

“ေထာင္စုသစ္ႀကိဳတ့ဲ အေမ့အလြမ္းေျပ ကုသိုလ္ခင္းေလးေပါ့” ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။

“ ခင္ဗ်ားဟာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စၿပီေလ၊ ဆက္လုပ္ဗ်ာ။”

ကေလးငယ္တစ္ဦး ပမာသူၿပံဳးရယ္သည္။ ျမစ္ျပင္ကို မ်က္ႏွာမူထားေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္ထိုင္ သည္။ မိုးဦးေလေၾကာင့္ အနည္းငယ္ လွဳိင္းၾကမ္းေနသည္။ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းမွ ေတာင္တန္းမ်ားကို လံုး၀ မ ျမင္ရ ေတာ့ေခ်။

“ဟိုဘက္ကမ္းက ေပါက္ေတာၿမိဳ႕နယ္ပဲ၊ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ေနရပ္လိပ္စာက ပုဏၰားေက်းလား၊ ပုဏၰားႀကီးလားမ သိဘူး။ ဆရာ၀န္ လက္ေရးဆို ေတာ့ဖတ္ရမလြယ္ဘူး၊ ေပါက္ေတာမိတ္ေဆြေတြ သိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခရီး ႀကံဳလို႔ ေရာက္ရင္လည္း အက်ဳိးအေၾကာင္း ၀င္ေျပာရတာေပါ့။”

“သူ႔ေယာက်္ား အခုေန အသူဘမွာ ေရာက္လာရင္ ပုိေကာင္းသြားမယ္ ကိုျမေက်ာ္။”

“ေအးဗ်ာ၊ သူလည္းမလာဘဲ ဘယ္ေနခ်င္ပါ့မလဲ။”

နိဗၺာန္ယာဥ္ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ဆိုင္းေပးပါရန္ ကိုျမေက်ာ္က ေမတၱာရပ္ခံသည္။ စီးကရက္ဖြာ လ်က္ လမ္းမႀကီးဘက္သို႔ ၾကည့္ရင္း၊ နာရီကို ၾကည့္ရင္း ကိုျမေက်ာ္ စိတ္လွဳပ္ရွားေနသည္။

စီးကရက္ကို ေျမာင္းထဲသို႔လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ”ကားဆရာရယ္၊သြားၾကမယ္” ဟုဆိုကာ ကားေပၚတက္သည္။ ေနာက္မွတိုယုိတာ ေနာက္ဖြင့္ ကားေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ္၊ ကိုျမေက်ာ္ႏွင့္ ကိုႀကီးသိန္းတို႔အဖြဲ႔ လိုက္ပါ ခ့ဲၾက သည္။ အသုဘကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမဟုတ္ဘဲ ဗုဒၶဘာသာထံုး တမ္းစဥ္လာႏွင့္အညီျပဳခ့ဲသည္။ လာပို႔သူက ေျခာက္ဦး၊ အသုဘရွင္က သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ၊ေသသူက အ၀တ္အစား ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ကိုယ္ေလး လက္၀န္ႀကီး နဲ႔၊ အသုဘသည္ စည္းမက်၊၀ါးမက် ျဖစ္ေနသည္။

“တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ညီမေလးပါဘုရား၊ ေ၀းသြားတာၾကာပါၿပီ၊ ေဆးရံုမွာဆံုးၿပီးမွသိရပါတယ္ အရွင္ဘုရား”

သူ႔အသံ သည္ပကတိ တည္ၿငိမ္ေနသည္။ အသုဘေခါင္းအဖံုးကို သံမရိုက္မီ အမ်ဳိးသမီးငယ္အား ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကိုျမေက်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းကာရပ္လ်က္ ျပန္ၾကြသြားေသာသံဃာအ ရွင္ အားေငးၾကည့္ေနသည္။

နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ ကိုျမေက်ာ္ေရာက္လာခ့ဲသည္။ လန္းဆန္းေပါ့ပါးေသာ အၿပံဳးႏွင့္ျဖစ္သည္။

“မေန႔က ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းလိုသြားတယ္ဗ်ာ၊ လိုက္ခ့ဲပါအံုး၊ ကိုခိုင္ေအာင္ရယ္ ၊ေက်ာင္းရွိရင္လဲ ဒီတစ္မ နက္ေတာ့ လိုက္ကူပါအံုး။”

ကြၽန္ေတာ္ျငင္းစရာမရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ ထြက္လာခ့ဲၾကသည္။ မေန႔ကအေၾကာင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာလ ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ၌ ျဖစ္တည္ေနေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိသည္။

“ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိတယ္၊ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကို ခင္ဗ်ား ေသခ်ာ မၾကည့္ျဖစ္ဘူးေနာ္။”

သူကကြၽန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသသင့္စြာၾကည့္သည္။ ႏြမ္းလ်စြာၿပံဳးသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ကိုခိုင္ေအာင္၊ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္မိေအာင္ေနခ့ဲတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္စကတည္းက အေမ့အသု ဘ လိုခံစားၿပီးလုပ္ေနတာ၊ သူ႔ကို ၾကည့္မိရင္ တစိမ္းမ်က္ႏွာကိုျမင္ၿပီး အာရံုပ်က္သြားမွာကိုစိုးတယ္၊ မေန႔က ႏိုးတ၀က္နဲ႔ အေမ့ကိုပဲျမင္တယ္၊ အေမ့ကို ကိုယ္တိုင္ သၿဂၤိဳဟ္လိုက္သလို ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္၊ မစမ္းျဖဴ ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔ရင္ေသြးေလးအတြက္ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းစရာေပါ့။"

ဆိုင္းဘုတ္ပန္းခ်ီဆိုင္ငယ္ တစ္ခုတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ေနၾကသည္။ ဆိုင္ထဲသို႔ သူ၀င္သြားသည္။ သစ္သား မွတ္တိုင္တစ္ခုကို ယူၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ၿပံဳးလ်က္ သူထြက္လာသည္။

သပ္သပ္ရပ္ရပ္မွတ္တိုင္ေလး

“မစမ္းျဖဴ(ေပါက္ေတာ)၊

အသက္(၂၂ႏွစ္)။”

နီညိဳေရာင္ပ်ဥ္ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ေဆးျဖင့္ ၀ိုင္းစက္စက္ေရးထားသည္။ မေန႔ညကထဲက အၿပီးသပ္မွာထား ျခင္းျဖစ္ေပမည္။ လွပလြန္းေသာသူ႔စိတ္ကူးကို ရင္ထဲ၌ ခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။

“ဆင္းဆင္းရဲရဲေသရေပမယ့္ ဘ၀မွာမွတ္တိုင္ေလး တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုပ္ေပးရ မွာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ကိုခိုင္ေအာင္။”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ကြၽန္ေတာ္၀မ္းနည္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ႏူးေနသည္။ စကားျပန္မေျပာမိ၊ သူ႔ကို ၿပံဳး လ်က္ေခါင္း ညိတ္ျပမိသည္။

လူသားတစ္ဦး ေသဆံုးသြားေသာအခါ သူ႔အတြက္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးသူ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ တန္ဖိုးထား ေၾကကြဲမွဳ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသဆံုးသြားေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကို တန္ဖိုးထား ေၾကကြဲသူ အနည္းဆံုး တစ္ဦးေတာ့ရွိသင့္ပါသည္။ ကံဆိုး မိုးေမွာင္က်စြာႏွင့္ လူ႔ေလာကကို ေက်ာခိုင္း သြားရေသာ္လည္း သူမအားတန္ဖိုးထား ေၾကကြဲ သူတစ္ဦး ရွိေနျခင္းအတြက္ ၊ သူမသိခြင့္ မႀကံဳ ေတာ့ေသာ္လည္း မစမ္းျဖဴကံေကာင္းပါသည္။

စက္ဘီးကိုဆိုင္မွာ ထားခ့ဲၿပီး ဆိုက္ကားတစ္စီး ငွားၾကသည္။

“အစ္ကိုတို႔ဘယ္ကိုသြားမလဲ”

"သခ်ဳၤိင္းကို…”

စာေပအႏုပညာျမတ္ႏိူးေသာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးက သူႏွင့္မည္သို႔မွ မပတ္သက္ေသာ ေတာသူမေလးတစ္ ဦး၏ သခ်ၤဳ ိင္းေျမပံုတြင္ မွတ္တိုင္ ငယ္တစ္ခုစိုက္ခ့ဲပါသည္။

ဤလူ႔ရြာေျမ၏ တစ္ခုေသာသခ်ၤဳိင္းတစ္ေနရာတြင္ ေမတၱာတရားေမႊးျမ၊ သုခုမသင္းျမေသာ မွတ္တိုင္ငယ္ တစ္ခု ရွိပါသည္။ ထိုမွတ္တိုင္ ေအာက္တြင္ မစမ္းျဖဴႏွင့္ ရင္ေသြးငယ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၾကပါၿပီ။

ထိုမွတ္တိုင္သည္ လြန္ခ့ဲေသာႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ေသဆံုးသြားေသာ ေက်းေတာသူမိခင္တစ္ဦး၏ မွတ္တိုင္လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါ သည္။

ထိုမွတ္တိုင္သည္ အေ၀နိကဒုကၡႏွင့္ ေသဆံုးသြားရေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ မွတ္တိုင္လည္းျဖစ္ႏိူင္ပါ သည္။

ထိုမွတ္တိုင္သည္ မိခင္၏ဂီတ၊ မိခင္၏ႏူိ႔ရည္ကို ခံစားေသာက္စို႔ခြင့္ မႀကံဳေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ားအတြက္ မွတ္တိုင္လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။

ထိုမွတ္တိုင္ကို စိုက္ထူေပးသူ၏ ဘ၀မွတ္တိုင္ငယ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။

ေမာင္ခိုင္ေအာင္ 

မွတ္ခ်က္ ။            ။ ဤ၀တၳဳသည္ စာေပေလာကစာအုပ္တိုက္မွက်င္းပေသာမိုးမိုး(အင္းလ်ား) အမွတ္တရ ၀တၳဳတို ၿပိဳင္ပြဲ(သတၱမႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္)တြင္ ပထမဆုကိုဆြတ္ခူးရရွိခ့ဲေသာ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါသည္။