ေရွးအခါကၿမိဳ႔စားႀကီးတစ္ေယာက္ရွိခ့ဲေလသည္။ ၄င္းသည္ဆပ္ျပာေမႊးကိုအသံုးမျပဳဖူးေခ်။ တိုင္းျပည္တြင္း၌ အသံုးျပဳေနၾကသည္ကိုလည္း မၾကားမသိေသးေခ်။ဆပ္ျပာေမႊးေရာင္းသူမ်ားက ေရာင္းကုန္တြင္က်ယ္လို၏။ ထို႔ေၾကာင့္နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ႀကံေဆာင္၍ေၾကာ္ျငာခ့ဲၾကသည္။
“မင္းသံုးက၊ဓါးတံုးထက္” ဆိုသည့္အတိုင္းအႀကီးအဲမ်ားႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေၾကာ္ျငာခ့ဲၾကသည္။အႀကီး အကဲမ်ား ထံေၾကာ္ျငာအျဖစ္လက္ေဆာင္ပို႔၍လည္း ျဖန္႔ေ၀ေပးခ့ဲၾကေလသည္။ကုန္သည္မ်ား၏နည္းပရိယာယ္ေၾကာင့္ ဘုရင္ခံ၊ နယ္စား၊ ၿမိဳ႔စားမ်ားထံပါမက်န္ ဆပ္ျပာေမႊးမ်ားပ်ံ႕ႏွံ သြားခ့ဲရေပသည္။
တစ္ခါေသာ္ထိုၿမိဳ႕စားထံသို႔ ေၾကာ္ျငာအျဖစ္ဆပ္ျပာေမႊးမ်ားလက္ေဆာင္ ေရာက္ရွိလာခ့ဲသည္။ အေျခြအရံ တို႔ကလည္း အျမတ္တႏိူးပစၥည္းျဖစ္၍ ၿမိဳ႕စားႀကီးကို အသံုးျပဳေစခ်င္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ၿမိဳ႕စားႀကီး စားေတာ္ ေခၚခ်ိန္တြင္ စားေတာ္ပြဲ၌ ထည့္သြင္းေပးခ့ဲၾကေလ၏။
ၿမိဳ႕စားႀကီးသည္ တစ္ခါမွ်မသံုးဘူးေသာ ထိုပစၥည္းကိုအထူးအဆန္းအျဖစ္သာ မွတ္ထင္ရွိခ့ဲေလ၏။ စားပြဲထိုး မ်ားကိုလည္း မေမးမိသျဖင့္ စားရအံ့ေလာ မစားရအံ့ေလာ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနသည္။ စားေကာင္းေသာ အစာ၊ ေဆးေၾကာဖြယ္အရာဟူ၍ မသိေခ်။ ႀကိဳတင္အသိေပးထားျခင္းလည္းမျပဳခ့ဲၾကရာကား ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လ်က္ရွိ ေနသည္။
စားေတာ္ေခၚစဥ္ စားခ်င္ေသာအာသာျဖစ္လ်က္ ရွိေနေပ၏။ တပ္မက္ေနသည့္အေလ်ာက္ စားေနက် အစာ အာဟာရကိုအေရးမထားဘဲ ထူးဆန္းေနေသာ ထိုဆပ္ျပာေမႊးကိုပင္ ဦးစြာေကာက္ယူခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မဆိုင္းမငံ့ဘဲ တစ္လုပ္စာဖ့ဲယူလ်က္ ပလုတ္ပေလာင္း ၀ါးမ်ဳိစားေသာက္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါငန္သလက္ ငန္ပ်ပ် အရသာကိုေတြ႔ရေလ၏။
ၿမိဳ႕စားႀကီးကားအရသာမေကာင္းမွန္းသိရေသာ္ “ငါစားမိသည္မွာ မွားေလၿပီ”ဟုေအာက္ေမ့ေလ၏။ သို႔ေသာ္ လည္း မိမိအမွားကို လူမ်ားမသိေစလို။ သိရွိခ့ဲလွ်င္ ေအာက္က်သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထြး အန္ပစ္ျခင္းမျပဳရဲဘဲ ႀကိတ္မွိတ္လ်က္သာ မ်ဳိခ်ခ့ဲရေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ဟန္မပ်က္ေစဘဲ ကၠေျႏၵေဆာင္လ်က္ စားေတာ္ဆက္ေခၚခ့ဲေလ၏။ သို႔ေသာ္ လွ်ာအာ ပါးစပ္မ်ား ကားထံုက်ဥ္က်ဥ္ ရွိေနသျဖင့္ ပလုတ္က်င္းကာ ေရေဆးရေလ၏။ထိုအခါ ဆပ္ျပာျမွဳပ္မ်ား ထြက္ေလ၍ ဖုံုးမ တိမ္သက့ဲသို႔ ျဖစ္ခ့ဲရ၏။
“မင္းသံုးက၊ဓါးတံုးထက္” ဆိုသည့္အတိုင္းအႀကီးအဲမ်ားႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေၾကာ္ျငာခ့ဲၾကသည္။အႀကီး အကဲမ်ား ထံေၾကာ္ျငာအျဖစ္လက္ေဆာင္ပို႔၍လည္း ျဖန္႔ေ၀ေပးခ့ဲၾကေလသည္။ကုန္သည္မ်ား၏နည္းပရိယာယ္ေၾကာင့္ ဘုရင္ခံ၊ နယ္စား၊ ၿမိဳ႔စားမ်ားထံပါမက်န္ ဆပ္ျပာေမႊးမ်ားပ်ံ႕ႏွံ သြားခ့ဲရေပသည္။
တစ္ခါေသာ္ထိုၿမိဳ႕စားထံသို႔ ေၾကာ္ျငာအျဖစ္ဆပ္ျပာေမႊးမ်ားလက္ေဆာင္ ေရာက္ရွိလာခ့ဲသည္။ အေျခြအရံ တို႔ကလည္း အျမတ္တႏိူးပစၥည္းျဖစ္၍ ၿမိဳ႕စားႀကီးကို အသံုးျပဳေစခ်င္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ၿမိဳ႕စားႀကီး စားေတာ္ ေခၚခ်ိန္တြင္ စားေတာ္ပြဲ၌ ထည့္သြင္းေပးခ့ဲၾကေလ၏။
ၿမိဳ႕စားႀကီးသည္ တစ္ခါမွ်မသံုးဘူးေသာ ထိုပစၥည္းကိုအထူးအဆန္းအျဖစ္သာ မွတ္ထင္ရွိခ့ဲေလ၏။ စားပြဲထိုး မ်ားကိုလည္း မေမးမိသျဖင့္ စားရအံ့ေလာ မစားရအံ့ေလာ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနသည္။ စားေကာင္းေသာ အစာ၊ ေဆးေၾကာဖြယ္အရာဟူ၍ မသိေခ်။ ႀကိဳတင္အသိေပးထားျခင္းလည္းမျပဳခ့ဲၾကရာကား ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လ်က္ရွိ ေနသည္။
စားေတာ္ေခၚစဥ္ စားခ်င္ေသာအာသာျဖစ္လ်က္ ရွိေနေပ၏။ တပ္မက္ေနသည့္အေလ်ာက္ စားေနက် အစာ အာဟာရကိုအေရးမထားဘဲ ထူးဆန္းေနေသာ ထိုဆပ္ျပာေမႊးကိုပင္ ဦးစြာေကာက္ယူခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မဆိုင္းမငံ့ဘဲ တစ္လုပ္စာဖ့ဲယူလ်က္ ပလုတ္ပေလာင္း ၀ါးမ်ဳိစားေသာက္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါငန္သလက္ ငန္ပ်ပ် အရသာကိုေတြ႔ရေလ၏။
ၿမိဳ႕စားႀကီးကားအရသာမေကာင္းမွန္းသိရေသာ္ “ငါစားမိသည္မွာ မွားေလၿပီ”ဟုေအာက္ေမ့ေလ၏။ သို႔ေသာ္ လည္း မိမိအမွားကို လူမ်ားမသိေစလို။ သိရွိခ့ဲလွ်င္ ေအာက္က်သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထြး အန္ပစ္ျခင္းမျပဳရဲဘဲ ႀကိတ္မွိတ္လ်က္သာ မ်ဳိခ်ခ့ဲရေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ဟန္မပ်က္ေစဘဲ ကၠေျႏၵေဆာင္လ်က္ စားေတာ္ဆက္ေခၚခ့ဲေလ၏။ သို႔ေသာ္ လွ်ာအာ ပါးစပ္မ်ား ကားထံုက်ဥ္က်ဥ္ ရွိေနသျဖင့္ ပလုတ္က်င္းကာ ေရေဆးရေလ၏။ထိုအခါ ဆပ္ျပာျမွဳပ္မ်ား ထြက္ေလ၍ ဖုံုးမ တိမ္သက့ဲသို႔ ျဖစ္ခ့ဲရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏အမွားကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ “ဒီဟင္းကေတာ့ ေကာင္းကားမေကာင္းလွဘူး၊ သို႔ ေသာ္လည္း မင္းသံုးမင္းေဆာင္ ျဖစ္၍သာ စားရျခင္းျဖစ္သည္။ငန္ပ်ာသလ့ဲ ႏူိင္လွသည္။” ဟူ၍ ဆိုလိုက္ ေလသတည္း။
အရွင္စကိၠႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)
No comments:
Post a Comment