လူ႔မလို နတ္မလိုက္ႏိုင္

ေရွးအခါက ျမစ္ကမ္းပါးအနား၌ ရြာငယ္တစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာငယ္၌ လက္မႏွင့္ ေတေနာင္ဟူေသာ လူ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တစ္ေန႔သ၌ ေတြ႔ဆံုၾကစဥ္ စကားအေခ်အတင္ ေျပာဆိုမွဳ တစ္ခုျဖစ္ခ့ဲၾကရေလသည္။

ေတေနာင္က လက္မကို "လူ႔အလိုကို နတ္မင္းမလိုက္ႏိုင္"ဟု စကားတင္၍ ေျပာေလ၏။

ထိုအခါ လက္မက"လူ႔အလိုကို နတ္လိုက္ႏိုင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ မလိုက္ႏိုင္စရာ ရွိအံ့နည္း"ဟု ေျပာဆို ေခ်ပေလ၏။

တစ္ေယာက္က မလိုက္ႏိုင္သည္ကို တစ္ေယာက္က လိုက္ႏိုင္သည္ဟု အေခ်အတင္ေျပာၾကရာ မေျပလည္ သျဖင့္ အျငင္းအခံု ျဖစ္လာခ့ဲၾကရေလသည္။

လက္မက မလိုက္ႏိုင္ျခင္းႏုိင္ အေျဖေပးရန္ေတာင္းခံေလ၏။ ေတေနာင္လည္း တိက်ေသာအေျဖကို မေပး ႏိုင္။ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ကာ ရွိခ့ဲရေလ၏။ ထိုျပႆနာ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ သိၾကားမင္းစံရာ ပ႑ဳ ကမၺလာသည္ တင္းမာျခင္း ျဖစ္လာခ့ဲရေလသည္။ ထိုအခါ သိၾကာင္းမင္းသည္ ေအာက္ရပ္လူ႔ျပည္သို႔ ၾကည့္ ေလေသာ္ လက္မႏွင့္ ေတေနာင္တို႔ အျင္းပြားေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိၾကားမင္းသည္ လူ႔အလိုကို လိုက္ႏိုင္ မလိုက္ႏိုင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ရွဳရန္ လူ႔ျပည္သို႔ ဆင္းသက္လာခ့ဲေလ၏။

ပထမ လက္မတို႔ရြာမွ ဘိန္းစား ေပါင္ကား အလိုကို လိုက္ၾကည့္အံ့ဟု စီစဥ္ေလ၏။ ဘိန္းစားေပါင္ကားသည္ ဘိန္းငတ္လ်က္ ေငးမွဳိင္ကာေနေလ၏။ ထို႔ျပင္ "ငါ ဘိန္းတစ္ခဲရလွ်င္ ေကာင္းမည္"ဟု အႀကံျဖစ္ရွိေန၏။ ၄င္း အႀကံကို သိၾကားမင္းသည္ လိုက္ေလ်ာလ်က္ ဘိန္းတစ္ခဲ ေရွ႕က ခ်ေပးေလသည္။ ထိုဘိန္းကို စားရေသာ အခါ တစ္ဖန္စိတ္ကူး၍ "ဘိန္းကစားရေပၿပီ၊ ရွင္ဘုရင္ စားေတာ္ပြဲကို စားရလွ်င္ေကာင္းမည္"ဟု အႀကံျဖစ္ ေလ၏။

သိၾကားမင္းလည္း ဘိန္းစားအလိုအတိုင္း ပြဲေတာ္အုပ္ကို ဖန္ဆင္း၍ ေလးေလ၏။ ဘုရင္ပြဲေတာ္စာကို စားရ ေသာအခါ အႀကံတစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာျပန္ေလ၏။ "ဘုရင္စားေကာင္းေသာက္ရာ အစာအာဟာရကို စားရေခ်ၿပီ၊ ဘုရင္နန္းေတာ္မွ ေညာင္ေစာင္းတြင္ လဲေလ်ာင္း၍ အိပ္ေပ်ာ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္"ဟု စိတ္ကူးျဖစ္လာ၏။ ဘိန္းစား၏ အႀကံအစည္အတိုင္း သိၾကားမင္းလည္း ေမြ႔ရာ ေကာ္ေဇာအျပည့္ျဖင့္ ခုတင္ေညာင္ေစာင္းကို ဖန္ဆင္းေပးေလ၏။ ထိုေနရာ၌ ေကာင္းစြာစက္ေတာ္ေခၚ၍ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏွစ္ၿခိဳက္စါာ အိပ္ေပ်ာ္ေစေလ၏။

ဘိန္းစားသည္ ေညာင္ေစာင္းထက္တြင္ တက္လ်က္ အိပ္ရာ၌ လဲေလ်ာင္းျပန္ေလ၏။ ထိုေနာက္ ေကာင္း မြန္ထူးျခားေသာ ပုဆိုးေစာင္ကို ၿခံဳေလ၏။ ထိုအခါ စိတ္ကူးမိေလသည္မွာ "ငါတစ္ေယာက္တည္း အိပ္ေန၍ အသို႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ရာအံ့နည္း၊ သိၾကားမင္း မိဖုရားႏွင့္ တစ္ညဥ့္အိပ္ေပ်ာ္ရလွ်င္ အလြန္ေကာင္းရာ၏။" ဟု အႀကံ ျဖစ္ေလသည္။

သိၾကားမင္းသည္ မိဖုရားကို အလိုရွိေၾကာင္း သိရေသာအခါ "ငါအလိုလိုက္ၾကည့္မိသည္မွာ မွားေလၿပီ။ လူ႔အလိုကို နတ္မလိုက္ႏိုင္ဆိုသည္မွာ တကယ္မွန္ေပသည္"ဟု စိတ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပဳခ့ဲရေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ မိဖုရားကိုလည္း မေပးႏိုင္ရာကား အလိုကို မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ဘဲ တာ၀တိ ံသာသို႔ပင္ ျပန္သြား ခ့ဲရေလ၏။ ဘိန္းစားလည္း အလိုမျပည့္ဘဲ အသက္ဆံုးရွံဳးသြားခ့ဲရေလ၏။ ထိုအခါမွစ၍ "လူ႔အလိုကို နတ္မ လိုက္ႏိုင္" ဟူေသာ အေျဖလည္း ေျပလည္သြားခ့ဲရေလသတည္း။

အရွင္စကၠိႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ ပံုျပင္မ်ားမွ-)